ขออนุญาตเล่าเรื่องนี้ให้ฟังค่ะ
คุณพ่อเราเป็นโรคเกี่ยวกับระบบภูมิคุ้มกันของร่างกายที่ต่อต้านตัวเอง (autoimmune) ทางการแพทย์จัดเป็นโรคหายากชนิดหนึ่ง (rare diseases) อาการคล้าย stroke คือขาชา เดินไม่ได้ เพราะเส้นเลือดโดนทำลาย
การรักษาคือใช้สเตียรอยด์กดภูมิฯเพื่อหยุดการทำลายตัวเอง บวกกับทำกายภาพฯเพื่อฟื้นฟู ผลข้างเคียงจากการใช้สเตียรอยด์โดสสูงๆเป็นเวลานาน ร่างกายส่วนอื่นๆก็พังไปด้วย
ทีมแพทย์ที่ดูแลคุณพ่อมี 8 คน ไม่รวมจิตแพทย์และนักกายภาพบำบัด หาหมอ follow up ทุกเดือน แต่ละรอบต้องแบ่งเป็นสามวันๆละ 2-3 หมอ หมอทุกคนบอกว่า ดีที่สุดคือเดินได้ด้วย walker
ร่างพัง แต่ใจยังสู้
รักษาอยู่หลายปี พ่อเรากลับมาเดินได้ ถีบจักรยานได้ เป็นจักรยานแม่บ้านแบบสามล้อ บางวันคนดูแลเผลอ พ่อแอบปั่นจักรยานสองล้อเฉ๊ยยยย พ่อฉลองให้ตัวเองแบบเงียบๆแอบงุบงิบสั่งสกู๊ตเตอร์ไฟฟ้ามาขี่เล่น
ลูกๆเสียงแตกเป็นสองฝ่าย ฝ่ายนึงโวยวายเพราะเป็นห่วง กลัวพ่อจะหกล้ม แต่อีกฝ่ายก็สนับสนุนให้พ่อทำในสิ่งที่อยากทำ
คุณพ่อเราเสียไปหลายปีแล้วค่ะ แต่เมื่อมองย้อนกลับไป สิ่งที่พวกลูกๆนึกถึง ไม่ใช่ "ผลลัพท์" ค่ะ ไม่ใช่คำว่ายอมแพ้หรือเอาชนะ
แต่อยู่ที่ระหว่างทางที่พ่อใช้เวลากับสิ่งเหล่านั้น คืออะไรบางอย่างที่ผลักดันให้คนเรา เลือกที่จะเดินหน้าต่อไป หรือจะละทิ้ง ยอมถอย ยอมแพ้ ฯลฯ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
