:: เกิดอะไรขึ้น เมื่อผมได้เห็น "นาฬิกาที่แพงกว่านาฬิกาของเพื่อนทุกเรือนรวมกัน" ในวันแม่ ::
.
.
ตลอดเดือนนี้
ผมตัดสินใจไม่รับนัดใครเลยทั้งเดือน
เพื่อกลับมาอยู่กับแม่ที่ปาย
จริงๆ แล้ว เราทั้งครอบครัวเป็นคนกรุงเทพ
แต่หลังจากที่ผมได้มารับราชการที่นี่เมื่อปี 2555 และตกหลุมรักที่นี่อย่างถอนตัวไม่ขึ้น
ตกอยู่ในภาวะที่ Pai Immigrant* ส่วนใหญ่นิยามว่า “หลงปาย” ในเวลาไม่นาน
ผมก็ชวนแม่มาเที่ยว
และแน่นอน ...
แม่ก็หลงรักที่นี่ไม่ต่างกัน
เราจึงตัดสินใจย้ายครอบครัวมาอยู่ที่นี่กันหมดทั้งบ้าน
.
.
หากใครเคยดูหนังเรื่อง In Time (ปี 2011)
เราจะพบว่าแก่นของหนังไซไฟ (Sci-fi) เรื่องนี้กล่าวถึงทรัพยากรสำคัญตัวหนึ่งของมนุษยชาตินั่นคือ “เวลา”
ตัวละครในหนังจะเกิดและเจริญเติบโตจนอายุ 25 ปี
และหลังจากนั้น “เวลา” บนหน้าปัดนาฬิกาซึ่งถูกฝังอยู่บริเวณแขนซ้าย
ก็จะเริ่มนับถอยหลัง ...
ทุกคนจะมีเวลาตั้งต้นเท่ากันคือ 1 ปี
.
ความพีคก็คือ
เวลาที่แสดงบนนาฬิกาว่า “1 ปี” นั้น
มันถูกแสดงค่าละเอียดถึงระดับวินาที
และนอกจากจะนับถอยหลังแล้ว
มันยังถูกใช้เป็นสื่อกลางแลกเปลี่ยนกับสินค้า บริการ และกิจกรรมต่างๆ ด้วย
หรือพูดง่ายๆ มันคือ “สกุลเงิน”
ผมขออธิบายให้เห็นภาพมากขึ้น
เช่น ถ้าวันนี้คุณต้องไปทำงาน คุณสามารถเลือกว่าจะเดินหรือจะนั่งรถเมล์ไปก็ได้
ถ้าเดิน เวลาก็แค่ถูกนับถอยหลังไปตามปกติจังหวะชีวิต
แต่ถ้าเลือกที่จะนั่งรถเมล์ บนรถเมล์ก็จะมีบาร์โคดเอาไว้แสกนแขนคุณ
เวลาของคุณจะถูกดูดพรวดออกจากนาฬิกาไปเป็นค่ารถเมล์
ซึ่งค่าโดยสารอาจจะมีค่า 30 นาที หรือ 1 ชั่วโมง ขึ้นอยู่กับระยะทาง
.
ในโลกนี้
แม้เวลาจะนับถอยหลังไปเรื่อยๆ
แต่มันก็จะถูกเพิ่มได้เรื่อยๆ เช่นกัน
ตามแต่ “คุณค่า” หรือ “คุณประโยชน์” ที่คุณได้ทำหรือสร้าง
ทุกวันหลังเลิกงาน
คุณก็จะต้องไปต่อแถวเพื่อรับค่าตอบแทนจากนายจ้างเป็น “จำนวนเวลา”ที่เพิ่มขึ้น
มนุษย์งานทั่วไป จะได้รับเวลาตามค่าแรง
เจ้าของโรงงาน ได้รับเวลาตามราคาสินค้าที่พวกเขาผลิต
(และแน่นอนว่า พวกเขาก็ต้องเอาเวลามาจ่ายเป็นค่าแรงให้มนุษย์งานต่อไป)
คนที่มีเวลามากที่สุดในหนังเรื่องนี้เป็นตัวโกงที่ฉลาด
เป็นเจ้าของธนาคารเวลา
ซึ่งครอบครองเวลาไว้มากกว่าคนอื่นเป็นล้านๆ ปี
.
การใช้ชีวิตของผู้คนในหนังเรื่องนี้
แน่นอนว่าย่อมเป็นไปอย่าง “ไร้สาระ” น้อยที่สุด
ทุกคนอยากอยู่ให้นานที่สุด
เพื่อจะได้ใช้ชีวิตอยู่กับคนที่รัก
พวกเขาจึงต้องสร้างคุณค่าให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้
ทำงานให้หนักที่สุดเท่าที่จะหนักได้
เพื่อยืดเวลาบนแขนออกไปให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้
ภาพจาก https://images.app.goo.gl/4KZxZ68iHra74Rvs5
ทำไม
หนังเรื่องนี้จึงวนเวียนอยู่ในหัวของผมตลอดเวลา?
อันที่จริง
ผมอยากชวนให้ผู้อ่านลองคิดเล่นๆ
ว่าถ้าหาก เราทุกคนในโลกจริงๆ ใบนี้ ต่างมีตัวเลขบอกเวลาเหมือนในหนังเรื่องนี้ขึ้นมา
มันจะเกิดอะไรขึ้น
คุณคิดว่า คุณจะยังคงใช้ชีวิตแบบนี้อยู่หรือไม่?
คุณจะตื่นตอนไหน นอนตอนไหน นอนวันละกี่ชั่วโมง?
สิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้ จะเปลี่ยนไปมากน้อยแค่ไหน?
จากที่เล่นมือถือวันละชั่วโมง หรือสามชั่วโมง (และอย่าลืมนะว่า คุณต้องจ่ายค่าเนทเป็นเวลาชีวิตอีกต่างหาก)
คุณจะยังคงทำแบบนั้นอยู่รึเปล่า?
เหล้าล่ะ บุหรี่ล่ะ?
ยังเอาเวลาชีวิตไปแลกกับมันอยู่หรือไม่?
ที่คุณเคยบอกทุกคนว่า ความสุขของคุณคือการซื้อของ ท่องเที่ยว
มันจะยังคงเป็นแบบนั้นใช่ไหม?
ทัศนคติต่างๆ ของคุณจะเป็นยังไง
คุณจะมองสินค้า บริการ และแบรนด์ต่างๆ ที่พากันสาดเข้ามาหาคุณอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันด้วยมุมมองเช่นใด
แม้แต่มุมมองที่มีต่อสิ่งจำเป็นที่สุดในชีวิต อย่าง อาหาร ...
คุณจะยังคงซื้อกิน (แลกเวลา)
ทำกิน (ใช้เวลา และเอาเวลาแลกวัตถุดิบ)
หรือ เลือกที่จะผลิตวัตถุดิบต่างๆ เองกันล่ะ (ใช้เวลา แต่ไม่ต้องเอาเวลาไปแลก และถ้าผลิตได้มากพอก็สามารถเอาไปแลกกับเวลาของคนอื่นได้)
อย่าให้ต้องนึกถึงเรื่องงานเลย
งานที่ทำอยู่ มันให้อะไรกับคุณ
คุ้มค่ามั้ย กับเวลาที่ค่อยๆ หมดไป
.
แน่นอนครับ
ใน “โลกของความเป็นจริง”
เราไม่มีทางที่จะมีตัวเลขพวกนั้นวิ่งอยู่บนแขนได้
แต่ “ในความเป็นจริง”
ตัวเลขพวกนั้น มันมีอยู่ ...
และความพีคในพีคก็คือ
ไม่มีใครแม้แต่คนเดียวในโลกนี้ ที่รู้ว่า
ตัวเลขนั้น “เหลืออยู่เท่าไหร่ในตอนนี้”
.
นาฬิกาทุกเรือนในโลก
กำลังบอกเวลา ณ ปัจจุบัน
แต่นาฬิกาที่ผมค้นพบเรือนนี้นั้น
บอกเราให้ไม่ลืมว่า “เวลาที่กำลังหมดลงทุกวันนั้น” มีอยู่จริง
.
หนังเรื่องนี้พูดเรื่องเดียวกันกับที่พระพุทธองค์ทรงพูดไว้เป็นประโยคสุดท้ายก่อนปรินิพพาน
“ท่านทั้งหลายจงยังให้ถึงพร้อมซึ่งความไม่ประมาท”
กี่ครั้งแล้วที่เราเห็นคนอายุน้อยกว่าเรา หมดเวลาไปก่อน
กี่ครั้งแล้วที่เรารำพึงรำพันกับการจากไปของพวกเขาเหล่านั้นว่า “น่าเสียดาย”
กี่ครั้งแล้วที่เราปฏิเสธความจริงที่จะตระหนักถึงเรื่องนี้ด้วยการบอกว่ามันเป็นเรื่องอัปมงคล
“อัปปมาเทนะ สัมปาเทถะ” บางที ความประมาทนั่นแหละที่อัปมงคลยิ่งกว่า
ความตายไม่มีป้ายบอกเวลา
ความตายไม่มี notification
status บอกรักแม่เป็นสิ่งดี
แต่เราจะโพสต์แบบนี้ได้อีกนานแค่ไหนกัน?
.
ตลอดเดือนนี้ทั้งเดือน
ผมตัดสินใจไม่รับนัดใครเลย
เพื่อกลับมาอยู่กับแม่ที่ปาย
ผมไม่รู้ว่านาฬิกาของแม่โชว์เลขอะไรอยู่
และก็ไม่รู้ในส่วนของผมเช่นกัน
ผมไม่รู้เลยว่า
เวลาที่เราสองคนจะได้ใช้ร่วมกันมันจะยาวนานหรือสั้นจนน่าใจหาย
สิ่งที่ผมทำได้ในโลกแห่งความเป็นจริง ที่เวลากำลังถูกนับถอยหลังอยู่จริงๆ นี้
มีเพียงแค่การใช้มันให้มีคุณภาพมากที่สุด กับคนที่มีความหมายมากที่สุดในชีวิต
.
แล้วคุณล่ะครับ
ได้ฉุกคิดหรือไคร่ครวญถึงเรื่องนี้บ้างรึเปล่า?
ยังไม่สาย
หากจะให้เวลาตัวเองสักนิด เพื่อนึกถึงการใช้เวลาของชีวิตที่เหลืออยู่นับจากนี้
.
#ผู้กองเบนซ์
ปล. Pai Immigrant หมายถึง คนต่างถิ่น ที่อพยพเข้ามาอยู่อาศัยใน อ.ปาย จ.แม่ฮ่องสอน ซึ่งโดยส่วนใหญ่เป็นคนเชียงใหม่ กรุงเทพมหานคร และชาวต่างชาติ (อาทิชาวยุโรป และญี่ปุ่น ซึ่งมีอยู่จำนวนหลายครอบครัว)
- 21
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
