บทสนทนากะที่บ้านเมื่อประมาณ 6-7 ปีก่อน (จำประโยคเป๊ะๆไม่ได้และ คร่าวๆประมาณนี้ละกัน)
- ขณะเปิดทีวีดูรายการอะไรซักอย่าง -
แม่ : คนนี้เค้ารวยมากเลยนะ มีบริษัทใหญ่โต เห็นว่าเริ่มทำธุรกิจตั้งแต่ก่อนเรียนจบอีก
คยต : คิวก้อว่าจะออกมาทำธุรกิจมั่งอ่ะแม่
แม่ : เมิงอย่าบ้าไปหน่อยเลย หาเรื่องใส่ตัว เมิงเหนไหมบ้านโน้น ออกมาเปิดอู่ซ่อมรถ เค้าเจ๊งไปเป็นล้านๆ
คยต : แต่คิวไม่ได้จะเปิดอู่ซ่อมรถนะแม่
แม่ : มันก้อเหมือนกันนั่นแหละ เราไม่ได้รวยเหมือนคนอื่นเค้า
คยต : คิวจะเปิดร้านขายของในเนต
แม่ : อุตสาห์ส่งให้เรียนจะได้ไม่ต้องมาขายของเหมือนพวกกรู ไม่เสียดายมั่งหรอ อุสาห์เข้าบริษัทใหญ่โตได้
คยต : มันเครียดอ่ะแม่
แม่ : คนอื่นเค้าทำงานหนักกว่าเราเยอะแยะ ทนๆทำไปเถอะเงินเดือนได้ตั้งเยอะ
... แล้วแม่ก้อชื่นชมทุกคนที่รวย อิจฉาทุกคนที่มีเบนซ์ขับ บ่นอยากได้ของดีๆใช้ แต่พอลูกจะทำบ้าง ก้อบอกว่า "เมิงไม่มีทางทำได้"
แม่ไม่ผิดหรอก แม่ก้อหวังดี แม่ก้อทำหน้าที่ของแม่
และก้อเป็นหน้าที่ของเราเองเช่นกัน ที่ต้องพิสูจน์ให้แม่เห็น
ว่ากรูจริงจังนะเฮ้ย กรูมีแผน กรูไม่ได้มโนไปเองว่ามันจะทำได้แต่ในจิตนาการ
คำแนะนำ ติติง จากแม่ เราต้องฟัง
ยิ่งถ้าสิ่งนั้น ที่เราจะทำ มันไปกระทบกับชีวิตเค้าด้วย เรายิ่งต้องฟัง
แต่ฟังเสียงในหัวของตัวเองด้วย
ว่ามันมีประโยคว่า "กรูทำได้นะ" อยู่มั่งรึเปล่า
ใช้ความห่วงใยของแม่เปนพลัง อย่าเอามาบั่นทอนกำลังใจ
ไม่ว่าแม่จะพยายามต่อต้านขนาดไหน ในวันที่เราเริ่มต้น แต่ในวันที่เราสำเร็จขึ้นมาจริงๆ
เด๋วแม่ก้อจะยิ้มยินดี ราวกับว่าไม่เคยห้ามเราเองนั่นแหละ
ออกไปสำเร็จให้แม่เห็น <3
คยต Love Mom
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
