เมื่อเราโตขึ้น
"แม่จ๋า ทำไม แม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย
พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอจ๊ะ"
ลูกหมาถามแม่หมา
"ไม่หรอกจ๊ะ
เมื่อเราโตขึ้นเราจะเหลือคนที่รักเราจริงๆต่างหาก
เราจะมากที่คุณภาพไม่ได้มากที่จำนวน
เวลาจะคัดสรรคนที่เหมาะสมและมีคุณภาพไว้กับเรา
ถ้าเป็นมิตรที่เหลือ ก็จะเป็นมิตรที่มีคุณภาพและรักเรา
ถ้าเป็นศัตรูที่เหลือ ก็จะเป็นศัตรูที่จะเป็นแรงผลักดัน
ให้เราต่อสู้เพื่อที่จะก้าวหน้าต่อไป"
แม่หมาตอบพลางเดินนำต่อไป
"แล้วถ้าวันหนึ่ง หนูโตพอที่จะเลือกทางเดินเองได้
แม่จะไม่ทิ้งหนูไปไหนใช่ไหม"
ลูกหมาถามต่อ
"เมื่อวันหนึ่งหนูเลือกทางเดินได้เอง
แม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้างๆหนูเหมือนเดิม
แต่เมื่อหนูโตขึ้น หนูก็ต้องหาใครสักคนมาเดินข้างกาย
แม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลัง แต่ยังคงเฝ้ามองหนู
จนวันหนึ่งที่แม่วิ่งไม่ไหว แม่ก็จะหยุด แล้วมองหนูต่อไป
หรือจนวันหนึ่งที่แม่ต้องจากไป แม่ก็ยังจะวิ่งอยู่ในใจของหนูตลอดกาล
ชีวิตคือการก้าวเดินไปข้างหน้า
แต่หนูจงจำไว้ว่า การก้าวไปจะมีคุณค่า
เราจะต้องไม่ลืมคนข้างหน้า ข้างๆ หรือแม้แต่ข้างหลัง
เพราะนั่นคือพลังทั้งหมดที่คอยผลักดันหนูให้ก้าวไป
พร้อมกับพลังของตัวหนูเอง
น้ำทะเลอาจทำให้รอยเท้าของเราจางหายไป
แต่น้ำทะเลไม่อาจทำให้เราลืมว่าเรามาจากไหน
และมากับใครหรอกนะ ”
แม่หมาตอบและยิ้มให้ลูกหมา
ลูกหมาไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินช้าลง
แม่หมาสงสัยจึงถามว่า ทำไมเดินช้าจัง
ลูกหมาส่งยิ้มหวานไปก่อนตอบไปว่า
"ก็หนูอยากมีเวลา เดินกับแม่นานๆไง”
^____^
credit : หนังสือ นิทานยิ้มหวาน โดย คิ้วต่ำ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
