2,215 เชื่อ บ้า กล้า ก้าว... เรื่องของผมและแม่
" 2,215 เชื่อ บ้า กล้า ก้าว " คือ ภาพยนตร์สารคดีบันทึกเหตุการณ์ที่ ตูน อาทิวราห์ คงมาลัย วิ่งระดมทุนเพื่อซื้อเครื่องมือแพทย์ให้กับ 11 โรงพยาบาล
โครงการนี้ประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก สามารถระดมทุนได้มากถึง 1,142 ล้านบาท
ภาพประกอบจาก : เพจก้าว ( facebook )
การวิ่งระยะทาง 2,215 กิโลเมตรจากยะลาไปเชียงราย ภายในเวลา 55 วัน ไม่ใช่แค่เรื่องความพร้อมของร่างกายเพียงอย่างเดียว แต่ส่วนที่สำคัญอย่างยิ่งคือ
" ใจที่แข็งแกร่ง "
ผมว่าหลายสิ่งหลายอย่างที่ตูนคิดไว้ตอนเริ่มโครงการกับสิ่งที่เขาพบเจอเมื่อลงมือทำจริงๆไม่เหมือนกัน
ระหว่างทางคงมีอุปสรรคมากมายทั้งที่คิดไว้ก่อนแล้วว่าต้องเจอ....กับปัญหาใหม่ๆที่ไม่คาดคิด
เป็นอุปสรรคที่ท้าทายให้แก้ปัญหา...ทุกวัน
คาถาบทแรกสำหรับการเริ่มต้นคงเป็นการ " การลงมือทำ" และคาถาต่อไปเป็นความมุ่งมั่นที่ขับเคลื่อนด้วยเชื้อเพลิงบางอย่าง
ในหนังเรียกเชื้อเพลิงนั้นว่า " ความเชื่อ " บางคราวเรียกเชื้อเพลิงนี้ว่า " ความดื้อ "
“ความเชื่อกับความดื้อ มันมีเชื้อเพลิงเดียวกัน
ถ้ามันสำเร็จ มันเรียกว่าความเชื่อ
ถ้ามันไม่สำเร็จ มันเรียกว่าความดื้อ”
นั่นคือคำพูดของคุณ กบ Big ass ที่พูดถึงตูน Bodyslam
ผมเชื่อว่าคนไทยกว่าค่อนประเทศได้ดูหนังเรื่องนี้แล้ว
ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น...
ผมไม่ได้ดูในโรงหนัง
แต่ดูจากที่เขานำมาฉายให้ชมทางฟรีทีวี
เผอิญวันนั้นตรงกับวันพิเศษของผม
ทีวีหลายช่องพร้อมใจกันฉายภาพยนตร์เรื่องนี้เพื่อส่งต่อแรงบันดาลใจดีๆให้กับทุกคน
มีรอบฉายหลายรอบ...วนฉายตั้งแต่กลางวันยันกลางคืน ผมเลือกรอบที่ดึกที่สุด
ภาพจากมือถือผม : บันทึกไว้เมื่อปี 2561
....ไม่มีอะไรทำให้แม่ผมข่มตาดูโทรทัศน์ได้นานๆ. นอกจากละครช่องวันและรายการเล่าข่าว
ผมรับตั๋วหนัง "2,215 เชื่อ บ้า กล้า ก้าว"ตอน 4 ทุ่ม 45 ....รอบสุดท้ายของวัน เพราะให้สิทธิ์คุณแม่ในการดูโทรทัศน์ช่วงกลางวันเต็มที่
คิดไว้ว่ากลางคืนแม่คงหลับ แต่คิดผิด....แม่ดูด้วยจนจบ
ผมอินมาก...
โดยเฉพาะฉากที่ทีมแพทย์ นวดบำบัดพี่ตูน
ดูไป ผมก็นวดแม่ไป พี่ตูนร้องโอดโอยเพราะกล้ามเนื้ออักเสบจากการวิ่ง แม่ผมก็ร้องโอดโอยเพราะลูกชายจับโดนเส้น...
นี่มันหนังสี่มิติชัดๆ!!!
ตลอด 55 วัน พี่ตูนวิ่งจากยะลาถึงเชียงราย
คงเทียบได้กับ 37 ปีที่แม่ดูแลผม
ร่างกายแม่ถูกใช้งานอย่างหนัก เพื่อหาเงินส่งลูกเรียนจนจบ...และวันนี้ได้วิ่งเข้าเส้นชัยเป็นช่วงของการพัก และมีความสุขในชีวิต
55 วันที่พี่ตูนวิ่ง...เพื่อบุคลากรทางการแพทย์
คงไม่ต่างอะไรกับ 37 ปีที่แม่วุ่น...เพื่อบุคลากรทางการคลอดอย่างผม
รอยยิ้มของแม่เป็นสิ่งที่ทำให้ผมมีความสุข เช่นเดียวกับรอยยิ้มของคนไทยที่ได้จากพี่ตูน...ผมเห็นรอยยิ้มของผู้คนมากมาย ทั้งคนแก่ หนุ่มสาวและเด็กๆที่มาให้กำลังใจพี่ตูนตลอดเส้นทางวิ่ง
ทุกคนมีความสุขมาก
นี่มันหนังอะไรวะ? ...ดูแล้วโคตรมีความสุข
โคตรให้แรงบันดาลใจ
หนังจบตอนเที่ยงคืนกว่าๆน้ำตายังซึมอยู่เลย (น้ำตาแห่งความสุข)
เช่นทุกวัน...หนังจบปุ๊บ เจ้นุดีหลับปั๊ป...
พร้อมตื่นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น...ด้วยรอยยิ้มอันสดใส
ทุกสิ่งทุกอย่างผ่านไปเหมือนเช่นทุกวัน จนผมถามแม่ว่า
" แม่...วันนี้วันอะไร? "
แม่ตอบกลับเช่นเคย.... " วันพุธ"
ผมยิ้มให้แม่อย่างมีความสุข
ไม่พูดใดๆทั้งสิ้น :)
ถ้าตูน bodyslam มีหนังชื่อ
" 2,215 เชื่อ บ้า กล้า ก้าว "
หนังของผมก็คือ
" 2524 เชื้อ แม่ แรง กล้า "
แด่แม่ผู้ลืมวันเกิดลูกทุกปี
จากลูกรักของแม่
หมายเหตุ : วันนี้ไม่ใช่วันเกิดของผมนะครับ
แต่ผมเกิดเดือนตุลา...ตั้งใจว่าจะลงบทความนี้ก่อนวันเกิดเพราะวันเกิดคงไม่ได้ลงบทความ...
ผมฉลองวันเกิดกับแม่แทบจะทุกปีครับ
แล้วแม่ก็เล่นมุกลืมวันเกิดผมทุกที 555
( แม่จำวันเกิดผมได้ แต่ชอบลืมเมื่อถึงวันนั้น ต้องถามซ้ำๆ แม่จะจำได้เอง )
หมายเหตุ 2 : บทความนี้นำมาจากโพสต์ของผมใน facebook ที่โพสต์ในวันเกิดตัวเองปีก่อน
(โพสต์อะไรสบายๆบ้างเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ)
ภาพประกอบจาก : เพจก้าว
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
