16 ต.ค. 2019 เวลา 12:09 • ความคิดเห็น
เส้นทางการเดินสู่ฝันคงไม่ใช่การนั่งจรวดไอพ่น
ผมเชื่อว่าทุกคนต่างมีความฝัน และฝันของแต่ละคนอาจคล้ายกันบ้าง หรือแตกต่างกันจนสุดขั้ว ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
แต่สำหรับชาว blockdit แล้ว ผมเชื่อมั่นว่าความฝันของหลาย ๆ คน คงเป็นการมีหนังสือของตัวเองวางอยู่บนแผงหนังสือสักเล่ม แทรกตัวอยู่ในชั้นหนังสือในห้องสมุดสักแห่ง หรืออยู่บนตู้หนังสือในบ้านของบางคนพร้อมลายเซ็นของคุณติดอยู่ข้างใน
และนั่นก็เป็นฝันของผมเช่นเดียวกัน
ผมไม่เคยคิดว่าจะเดินมาในเส้นทางน้ำหมึกอะไรนี่หรอกตลอดชีวิตที่ผ่านมา เพราะเป็นคนอ่านหนังสือน้อย อ่านส่วนใหญ่คงเป็นตำราเรียน ที่ชอบอ่านจริงจังคงเป็นนิยายกำลังภายใน กับนิยายแฟนตาซีอย่างที่ทุกคนคงเคยผ่านตาอย่าง Harry potter
ซึ่งถ้าการจะเป็นนักเขียนที่ดี ต้องเป็นนักอ่านตัวยงด้วยแล้ว ผมคงหมดอนาคตในเส้นทางนี้เป็นแน่ ถ้าเอาเรื่องนี้เป็นเกณฑ์
แต่วันหนึ่งความรู้สึกของผมก็เปลี่ยนไป แต่เดิมผมเคยใช้พื้นที่ของ platform ที่ชื่อว่า storylog เพื่อทดลองถ่ายทอดเรื่องราวต่างๆ ในชีวิต ประสบการณ์บ้าง ความคิดเห็นส่วนตัวบ้าง
จนวันหนึ่ง ผมได้ทดลองเขียนเรื่องในจินตนาการสั้น ๆ ขึ้นมาเรื่องหนึ่ง ซึ่งต้องถือว่าเป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกในชีวิตก็ว่าได้ นั่นคือเรื่องสั้นที่ชื่อว่า
"Pressure"
ซึ่งนับแต่ได้ทดลองเขียนเรื่องสั้น ผมกลับได้ค้นพบว่า ผมได้โลดแล่นไปในจินตนาการที่บรรเจิด เราสามารถหลุดไปจากกรอบของโลกแห่งความจริงไปได้ไกลยิ่งกว่าสุดขอบจักรวาล แล้วย้อนกลับมาใกล้เข้าไปลึกถึงอะตอมภายในโมเลกุลของโปรตีนที่ขนจมูกได้ เพียงแค่ขยับปากกาหรือเคาะแป้นพิมพ์เพียงไม่กี่คำ
นี่มันเป็นความมหัศจรรย์ของงานเขียนชัดๆ
ตั้งแต่นั้นมา ผมก็ทดลองเขียนเรื่องสั้นมาเรื่อย ๆ สนุกบ้าง ไม่สนุกบ้าง คนชอบบ้าง ไม่ชอบบ้าง อ่านเองร้องไห้บ้าง ขำเองบ้างก็ยังมี
แต่ตัวผมเองในตอนนั้นไม่เคยคิดว่าจะเป็นนักเขียนอาชีพอะไร เพราะเขียนเพื่อความสนุกส่วนตัวล้วน ๆ เลยจริง ๆ
และแล้วก็มาถึงช่วงหนึ่งที่ได้เห็นผ่านตากับการประกวดผลงานเรื่องสั้นต่าง ๆ ซึ่งมีหลากหลายเวที มีรางวัลให้ตอบแทนก็มาก หรือมีเปิดให้ส่งเรื่องสั้นให้เพจต่าง ๆ ใน fb หรือเว็บไซต์ต่าง ๆ ให้ได้ลองส่งไป ก็อาจได้รับค่าต้นฉบับมากบ้าง น้อยบ้าง เป็นค่าตอบแทนพอหอมปากหอมคอ
แต่ผมก็ยังกล้า ๆ กลัว ๆ ลังเลเสมอว่าจะลองส่งไปดีหรือไม่ ถ้าเขาอ่านงานเราแล้วไม่ผ่าน เราจะรู้สึกอย่างไร จนแล้วจนรอด ผมก็ปล่อยมันผ่านไปตามกาลเวลาเหมือนอย่างที่เคย
จนมีวันหนึ่งเกิดอยากส่งเรื่องสั้นไปให้เพจ fb อันหนึ่งพิจารณา เรื่องนั้นก็คือ "ชายผู้สะสมความโดดเดี่ยว" ซึ่งผลก็ปรากฎว่า....
"ขอโทษครับ เรื่องสั้นชายผู้สะสมความโดดเดี่ยว ยังไม่ผ่านครับ"
และแล้วความผิดหวังเล็กๆ ก็เกาะกุมจิตใจเราอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด
แต่ผมพอเข้าใจเหตุผล เพราะงานของเราดูไม่เข้ากับ theme ที่เพจเขากำลังนำเสนอเป็นส่วนใหญ่ เพราะงานที่ผ่านส่วนมางเป็นเชิงวรรณกรรม เน้นความงดงามทางภาษา และสะท้อนภาพชีวิต แต่งานที่เราส่งไปอาจไม่ใช่แนวที่เขาต้องการ ผมจึงพยายามครั้งใหม่อีกหลายครั้ง
หลายครั้งที่ไม่เคยมีอีเมลล์ตอบกลับ
หรือมีจดหมายตอบกลับว่า "งานยังไม่ผ่าน" จากเว็บไซต์นิยายออนไลน์ที่มีนักเขียนชั้นนำหลายแห่ง
ความผิดหวังยังคงมาเคาะประตูบ้านผมเป็นประจำ
แต่ผมยังรู้สึกเสมอว่า การเขียน เป็นการบำบัดความคิดของผมทางหนึ่ง ทุกครั้งที่อ่านงานที่ตัวเองเขียน ผมยังมีความสุขเสมอ บางสิ่งที่ติดอยู่ในหัวของเรา ก็ถูกหยิบเอาออกมาเขียน แล้วความรู้สึกที่ค้างคาก็จะหลุดลอยออกไปราวกับร่างกายเราเบาหวิว
ผมจึงยังเขียน และเขียน จนในที่สุด...
ได้ตีพิมพ์เรื่องสั้นอันแรกในชีวิต เย้!!
ความสำเร็จเล็กๆ ที่ผมไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาส ก็มาเคาะประตูหน้าบ้านของผมบ้าง
ความสำเร็จยิ้มกว้าง เคาะประตูแผ่วเบา ยื่นซองแห่งความปรีดามาให้ แล้วโบกมืออำลา พร้อมคำทิ้งท้ายก่อนกลับไปว่า
"แล้วคงได้พบกันอีก"
ผมจึงอยากบอกทุกคนที่ยังคงมีฝัน และกำลังวิ่งไล่ตามความฝันว่า ขอให้พยายามต่อไป แต่ขอให้พยายามให้ถูกที่ถูกทาง บางสิ่งที่ไม่ใช่ จะกี่ร้อยครั้ง มันก็คงไม่ใช่
เราคงต้องหาสิ่งที่ใช่ และสิ่งที่เราถนัด เพื่อให้เส้นทางสู่ความฝันของเราเป็นจริงเข้าสักวัน
ผมไม่ใช่นักเขียนมืออาชีพ ผมไม่ใช่คนที่หากินเลี้ยงปากท้องจากงานเขียนได้ แต่ผมยังรักที่จะเขียน และหวังว่าสักวัน ความฝันที่เราจะมีหนังสือสักเล่มของเราวางอยู่บนแผงหนังสือ คงจะเป็นจริงได้ในวันหนึ่ง
ผมเชื่อชาว blockdit ก็คงไม่ต่างกัน บางคนอาจเป็นนักเขียนอาชีพอยู่แล้ว ซึ่งนั่นเป็นอะไรที่วิเศษมาก ๆ ซึ่งผมมั่นใจว่าท่านต้องผ่านอะไรมามากมายเช่นกันกว่าจะมาถึงจุดนี้
ส่วนนักล่าฝันทั้งหลาย ผมเชื่อมั่นว่าพวกเราก็ทำได้ ขอแค่พยายามและอย่าเพิ่งวางมือไปเสียก่อน สักวันฝันของเราคงไปถึง
เราอาจไม่ได้นั่งจรวดไอพ่นไปคว้าฝัน แต่การเดินทีละก้าวไปอย่างมั่นคง อาจเป็นทางที่เหมาะกับเราก็เป็นได้ ผมเชื่อมั่นว่าขนาดคนขี้เกียจตัวเป็นขนอย่างผม ยังทำได้ พวกเราทุกคนใน blockdit ก็ทำได้ครับ
ส่วนใครจะตามฝันโดยนั่งเรือ ปั่นจักรยาน โหนเถาวัลย์ หรือนั่งบอลลูนไป ก็เอาที่ท่านชื่นขอบและสะดวกใจ แต่สุดท้าย...เราจะไปเจอกันที่แผงหนังสือ หนังสือของพวกเราอาจวางไว้ข้าง ๆ กัน แม้ไม่ใช่ top best seller แต่เป็นแค่ SALE 50% ผมก็ยังดีใจนะ 5555555
โฆษณา