คุณจะอยู่รอด เพราะเลือกที่ไม่สร้างปัญหา
คุณจะสบายใจ เพราะไม่ต้องเผชิญมัน
แต่คุณก็คือส่วนนึงของความเน่าเฟะนั้นเช่นกัน
คุณจะมีความสุขส่วนตัว คุณเลือกที่จะ
ไม่รู้ ไม่เห็น ไม่แยแส ไม่รู้ไม่ชี้ ช่างๆมันเหอะ
แต่มันใช่ความสุขจริงๆหรอ หรือมันแค่ความสบาย
สบายทางกายภาพ แต่ในใจคุณจะต้องเก็บ
ความในใจไว้ และจะเก็บได้นานแค่ไหน
เก็บจนตัวตายหรือ? มันไม่ผิดหรอกที่จะ
รักชีวิตของตัวเอง คุณมีสิทธิ์ที่จะเลือกยาเม็ดนี้
เมื่อยังมีชีวิต ก็ยังสามารถทำในสิ่งที่อยากทำได้
แม้สังคมที่คุณทำตัว "อยู่เป็น" จะเละเทะก็ตาม
ถ้าคุณไม่ได้อยากจะเรียกร้อง หรือ รับรู้ความจริง
ใช้ชีวิตอย่างสงบ สุขสบาย ไม่ได้มีเป้าหมายที่จะ
อยากจะบอกปัญหาของสังคมก็ถือว่ามันคือ
"ทางเลือกของคุณ" มันไม่ได้ผิดอะไร
เพราะคนเราส่วนใหญ่ก็ไม่ได้กล้าที่จะเสี่ยงชีวิต
เพื่อความยุติธรรม ความถูกต้อง อุดมการณ์ใดๆ
ไม่ใช่เรื่องแปลกอันใดๆ เพราะคนเรารักชีวิตทั้งนั้น