Blockdit Post Universe บทความส่งต่อกำลังใจภายใต้จักรวาลบล็อกดิท
Movietalk: แชร์ประสบการณ์เมื่อคนเขียนกับแฟนเพจเจอกัน
หลายคนที่เขียนบทความเคยคิดไหมครับว่า
เราจะรู้สึกอย่างไรเมื่อได้เจอกับคนอ่าน คนติดตาม หรือแฟนเพจ ซึ่งเป็นคนที่เราไม่รู้จัก
เพจ Moveittalk มีประสบการณ์ตรงมาเล่าสู่กันฟัง
หลายคนน่าจะทราบแล้วว่าก่อนจะมาเขียนที่ Blockdit ผมเขียนบทความหนังในเว็ปไซต์ OKNation มาหลายปีแล้ว
OKNationไม่ใช่เว็ปไซต์ที่ดังกระฉ่อน
มีแพลตฟอร์มเว็ปไซต์, มือถือ, Facebook
คนที่รู้จักก็คือคนกลุ่มทำงานแล้ว หลากหลายอาชีพแบบที่นี่ล่ะ เราเรียกคนเขียนว่า
"บล็อกเกอร์" เรียกบทความที่โพสต์ลงว่า "เอ็นทรี่"
ส่วนเพจของเราเอง เราเรียกว่า "บล็อก" อยากเขียนบล็อกต้องสมัคร มีการกรอกประวัติส่วนตัวและรอเมล์ตอบกลับจากแอดมินเว็ปไซต์
แอดมินที่ดูแล เราเรียกว่า "บก. (บรรณาธิการ)"
คนอ่านส่วนใหญ่ก็คือบรรดาบล็อกเกอร์ที่เขียนบทความและตามอ่าน จำนวนเกินครึ่งคือบล็อกเกอร์ที่เป็นทั้งคนเขียนและคนอ่าน
มีคอมเมนท์แสดงความเห็นระหว่างคนเขียนกับคนอ่าน หรือก็คือพวกเรากันเอง จนเกิดเป็นมิตรภาพ นับถือกันเป็นพี่เป็นน้อง
อ่านถึงตรงนี้คุ้น ๆ ไหมครับ ผมถึงรู้สึก "เดจาวู" กับที่ Blockdit มาก ๆ เลย
ที่นี่ OK จะมีการจัดกิจกรรมเพื่อสังคม เช่น ปลูกหญ้าให้ปลาพะยูนทะเลตรัง ถือเป็นกิจกรรมที่ได้พบปะกันระหว่างชาวบล็อกเกอร์แถมได้ทำประโยชน์ต่อสังคมอีกด้วย
ผมเข้ามาเป็นครอบครัว OK ในช่วงกลางค่อนปลาย ก่อนที่เครือ Nation จะมีการเปลี่ยนบอร์ดบริหาร และการลาออก-เกษียณก่อนของบรรดาบก. คือ พี่ชาลี และพี่ลูกเสือหมายเลข 8 ที่ผมเคารพนับถือ และถือเป็นครูในการเขียนบล็อกของผม
มาที่บล็อกของผม คือ "หนังเล่าเรื่อง" เป็นบล็อกหมวดบันเทิง ที่มีคนติดตามคือผู้อ่าน (ไม่ได้นับ User) ยอดสะสมถึงปัจจุบัน 610,453 คน จำนวนบทความที่เขียน 528 บทความครับ
บล็อกเกอร์ระดับท็อปที่นั่น ยอดวิวจะหลักล้านขึ้นไป ดังนั้น บล็อกของผมไม่ติดฝุ่นทำเนียบท็อป 100 บล็อกยอดนิยมของ OKNation
เท้าความเพื่อให้เห็นปูมหลังเห็นภาพกันก่อน จะเข้าหัวข้อ "แชร์ประสบการณ์เมื่อคนเขียนกับแฟนเพจเจอกัน"
ด้วยความที่บล็อกผมไม่ใช่ระดับท็อป เวลาลงบทความ คนอ่านคนเม้นท์ประจำก็คือพี่ ๆ
ชาวบล็อกเกอร์โอเคด้วยกันนาน ๆ จะมีคนอ่านจริง ๆ หลงเข้ามาเม้นท์
(รู้แล้วนะครับ ทำไมผมถึงเฉย ๆ กับการได้ดาว หรือยอดคนอ่าน)
กระทั่งวันหนึ่งที่ผมไปเที่ยวหอภาพยนตร์ศาลายา
มีมัคคุเทศก์อาสาที่เป็นบรรดาน้อง ๆ นักศึกษามาสมัครทำหน้าที่ หนึ่งในนั้นคือการพาทัวร์ประวัติศาสตร์ของวงการภาพยนตร์ของไทย ซึ่งแต่ละจุดที่นำชม จะมีการเล่าประวัติความเป็นมา(ห้ามถ่ายรูป) เพื่อสร้างบรรยากาศในการนำชม มัคคุเทศก์อาสาจะมีคำถามเป็นระยะ ๆ กับผู้เข้าชม ก่อนจะปิดท้ายด้วยการชมบางส่วนของภาพยนตร์เรื่อง "โรงแรมนรก" (ผมได้เคยรีวิวไปแล้วใน 100 ภาพยนตร์ไทยที่คนไทยควรได้ดู)
หลังเสร็จจากการทัวร์หอภาพยนตร์ บรรดาน้อง ๆ มัคคุเทศก์อาสาก็เข้ามาสอบถามผม เพราะเขาประหลาดใจ ทำไมผมตอบคำถามได้แทบทั้งหมด ที่ผ่านมาคณะผู้เข้าชมส่วนใหญ่จะไม่สามารถตอบคำถามได้เลย
ผมก็เลยเล่าให้น้อง ๆ ฟัง ผมเป็นบล็อกเกอร์เขียนบทความเกี่ยวกับภาพยนตร์ และเปิดบล็อกจากมือถือให้ดู
น้อง ๆ กลุ่มนี้เขาถามว่า
"พี่คือคนคอหนังเหรอคะ?"
"ครับ"
น้อง ๆ ดีใจมาก เพราะพวกเขาเป็นนักศึกษาวิชาเกี่ยวกับภาพยนตร์ เคยติดตามอ่านบล็อกหนังเล่าเรื่อง พวกเขายังคิดเลยว่าทำไมบล็อกนี้ข้อมูลแน่นมาก ไม่คิดว่าจะได้เจอบล็อกเกอร์ตัวจริง
ความรู้สึกของวันนั้นคือมีความสุขระคนประหลาดใจ เพราะไม่คิดว่าคนติดตามจะเป็นกลุ่มนักศึกษา และเป็นกลุ่มที่เรียนด้านภาพยนตร์ด้วย
ความรู้สึกคงประมาณนักเขียนกับนักอ่าน
พบกันในงานหนังสือ
คนอ่านดีใจได้เจอนักเขียนที่ตนเองติดตาม
และนักเขียนดีใจที่ได้พบคนอ่านของตน ที่ติดตามในงานเขียนของเขา
นั่นคือที่มาของโมเดลการเขียนบทความของผม ภายใต้วิธีคิด จะ 5 คนอ่าน หรือ 6 แสนคนอ่าน
ผมจะเต็มที่กับทุกบทความเสมอ
เพราะคุณไม่มีทางล่วงรู้ว่าวันใดวันหนึ่งคุณจะเจอกับคนอ่าน คนติดตามโดยบังเอิญ และถ้าคุณสร้างงานที่มีคุณภาพ คุณจะรู้สึกดีที่ได้เจอพวกเขาเหล่านั้นครับ
ใส่ความจริงจังและจริงใจ เพิ่มเติมความรักในบทความทุกครั้งที่คุณเขียน แล้วสิ่งดี ๆ จะเกิดขึ้นเองครับ
รักและเป็นกำลังใจให้นักเขียน Blockdit ทุกคนนะครับ
แล้วเราจะเดินไปด้วยกัน บนถนนมิตรภาพของนักเขียน
เรื่อง: มูฟวี่
หมายเหตุ: ลงเรื่องก่อน ภาพประกอบอยู่ในคอมเดี๋ยวตามมาทีหลังครับ😔
- 3
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
