เรื่องของ..หนู
เรื่องของหนู
วันนี้น่าจะมาเล่าเรื่องของหนู2ตัวที่เป็นเพื่อนกัน ชื่อ แจ่ว และ จ่อย
แจ่วและจ่อยเป็นหนูที่อยู่บนหลังคาบ้านของมนุษย์คนหนึ่งผู้ซึ่งไม่ชอบเลี้ยงแมว(ได้เลี้ยงสักครั้งละจะหลงจนทิ้งไม่ลง )
ทุกๆวันเวลาที่มนุษย์เจ้าของบ้านออกไปทำงาน เจ้าหนู2ตัวก็จะออกมากินอาหาร แล้วบางทีก็ขนไปเก็บไว้ในรังของตัวเอง เป็นแบบนั้นไปเรื่อยๆ
จนวันหนึ่งแจ่วเริ่มสังเกตว่าไม่ค่อยมีอาหารให้กินสักเท่าไหร่แล้ว..นั่นเพราะว่าเศรษฐกิจไม่ดีมนุษย์ผู้นี้จึงใช้จ่ายอย่างประหยัด
แต่หนู2ตัวนี้ก็ยังคงออกมากินอาหารที่เดิมทุกวัน
จนแจ่วคุยกับจ่อยว่า..
"เอ้ย จ่อยฉันว่า อาหารไม่ค่อยมีให้กินแล้วอะ"
จ่อยพูด
"เออน่า กินที่มีนี่เถอะ อย่าบ่น"
แจ่วไม่พูด...เงียบและกิน
เสร็จแล้วก็ได้อาหารกลับรังไปนิดหน่อย
วันต่อมาก็มากินอาหารที่เดิมอีก แต่วันนี้มันมีน้อยมาก...น้อยจนกินไม่อิ่มแถมกลับรังมือเปล่าอีก
จนแจ่วคิดว่าคงต้องออกไปหาอาหารกินข้างนอกบ้านบ้างแล้วละไม่งั้นอดตายจึงเอาเรื่องนี้ไปปรึกษากับจ่อย
"จ่อยฉันว่าเราออกไปหาอาหารข้างนอกกันเถอะ"
จ่อยตอบ
"ไม่อะ หากินที่นี่แระ เดียวมันก็มีอีกเหมืิอนทุกๆครั้งนั้นละ ที่เดิมมีให้กินอยู่แล้ว จะออกไปหากินให้ลำบากทำไม ไหนจะพวกหนูข้างนอกนั่นอีก ออกไปก็ไม่รู้จะมีให้กินรึป่าว"
แจ่วเงียบ...
รุ่งขึ้นแจ่วเตรียมอาหารสำหรับการเดินทางออกไปหาอาหารในที่ใหม่เพราะเขาคิดแล้วว่า อาหารที่บ้านนี้ คงไม่เพียงสำหรับหนู2ตัวเป็นแน่และอาจไม่พอสำหรับหนู1ตัวในอนาคตข้างหน้า
แจ่วเดินทางไปเรื่อยๆ จนถึงย่านชุมชนแห่งหนึ่งระหว่างนี้ก็สังเกตเห็นว่าหนูที่นี่วิ่งกันขวักไขว่ สนุกสนาน อ้วนท้วนสมบูรณ์ทุกตัว (ย้ำทุกตัว)
แจ่วจึงถามหนูตัวหนึ่งที่วิ่งคาบอาหารอยูว่า ...
"น้องชาย ทำไมหนูทุกตัวที่นี่อ้วนพีอย่างนี้ละ มีแหล่งอาหารดีๆเหรอ"
หนูตัวอ้วนพีรุ่นน้องตอบว่า..
"ใช่แล้วละพี่ชาย ตรงนั้นเดินไปเลี้ยวขวาก็จะเจอร้านอาหารขนาดใหญ่ ด้านหลังเป็นที่เก็บเศษอาหารอยู่ พวกเราย่านนี้ทุกตัวกินที่นี่แระ พี่ชายไปกินสิ เอากลับบ้านก็ได้นะเยอะแยะ"
แจ่วกล่าวขอบใจแล้ววิ่งไปยังจุดนั้น เขาตกตะลึงกับกองอาหารตรงหน้าเขากินมันเก็บมันกลับรังใหม่ของเขา อยู่ที่นี่ไม่กี่วันเขาก็ตัวอ้อนพีกลมตะลุกปุก
แล้วเมื่อเขาเห็นว่าที่นี่จะเป็นแหล่งอาหารอย่างดีเขาจึงคิดว่าจะไปพาจ่อยมาอยู่ด้วย
ึิคิดได้ดังนั้นแจ่วก็ไปหาจ่อยที่บ้านหลังเดิม
แจ่งร้องเรียกจ่อย..
"จ่อยๆๆๆฉันมาแล้ว ฉันมารับแกไปอยู่ที่คลังอาหารที่ฉันไปเจอมานะ..จ่อยๆๆๆ..อยู่ไหนเนี๊ยะ"
ไม่มีเสียงตอบรับ
แจ่วเดินไปเรื่อยๆจนเจอจ่อยที่นอนหมดสติเพราะความหิว ร่างกายผอมซูบ ดวงตาที่กำลังจะปิดสนิทลืมขึ้นมาด้วยความยากลำบากพร้อมเสียงที่แหบพล่าออกมาจากปากเบาๆ
"แจ่ว..แกเองเหรอ แกอ้วนพีนัก"
แจ่วรีบเอาอาหารและน้ำมาให้จ่อยกินแต่คงสายไปแล้ว..จ่อยหลับตาและนิ่งไปโดยไม่มีลมหายใจ
ใช่จ่อยตายแล้ว..ตายเพราะอดอาหาร ตายเพราะความประมาทของชีวิตที่ตัวเขาเองก็มาสำนึกเมื่อสายไป
แจ่ววางร่างจ่อยลงในหลุมที่เขาขุดไว้พร้อมทั้งวางดอกไม้บนหลุมฝังศพของจ่อย
เขาเดินดูรอบๆบ้าน เขาพบว่ามันไม่มีอาหารไม่มีคนอยู่มนุษย์ผู้เป็นเจ้าของบ้านคงออกไปทำงานที่ใดที่หนึ่งเช่นกัน
เรื่องนี้สอนอะไรมนุษย์ตัวโตๆแบบเราได้บ้าง..
เอาง่ายๆเลยนะคะ
ถ้าเราอยู่ที่เดิมแล้วรายได้เราไม่เพียงพอ
เราก็ควรออกไปจากจุดเดิม หาที่ใหม่ๆ แหล่งใหม่ๆ หรือหาอะไรทำเพิ่ม
อย่าคิดแต่ว่าเดี๋ยวมันก็ได้ถึงเวลามันก็มี ความคิดแบบนี้คือการประมาทในการใช้ชีวิต
ถ้าจุดเดิมไม่พอลองมองหาที่ใหม่สิคะ
มันอาจจะเหนื่อยหน่อยแต่มันต้องดีกว่าเดิมแน่นอนค่ะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์
อย่าลืมกด ถูกใจ กดแชร์
และฝากติดตามด้วยนะคะ
-Zarina-
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
