ใช่ครับ
ผมมีผู้ติดตาม 4,100 คน แต่ผมยังรู้สึกเดียวดาย
ผมคุยกับพวกเขาทุกวันแต่ไม่มีใครสักคนที่รู้จักผมจริง
ผมทำทุกอย่างให้พวกเขารับรู้ ลงหลายๆอย่างให้เขาสนใจ
แต่พวกเขาก็ไม่ได้เห็นค่าผมขนาดนั้น
ปัญหาคือผมไม่อาจสบตาพวกเขาขณะสนทนาและได้แต่มองชื่อบนหน้าจอครับ
ช่วงที่ผมหายไป ผมได้ถอยออกมาจากโซนนั้นและเริ่มเปิดตาดูปัญหานี้สักครั้ง
สิ่งที่เกิดขึ้นคือ ผมมองไปรอบๆแล้วนึกได้ว่าสิ่งที่เราเรียกว่าโซเชียลนั่นคือการเปิดหน้าจอคอมติดประตูห้องของเรา
.
เทคโนโลยีใหม่ๆทุกวันนี้ล้วนเป็นเพียงภาพหลอกตาของชุมชน ของมิตรภาพและความรู้สึกร่วม
แต่หากคุณถอยห่างจากเครื่องมือดูดเวลาพวกนี้ได้สักพักใหญ่
คุณจะตื่นและเห็นโลกอันน่าตกใจ ที่เรากำลังค่อยๆตกเป็นทาสของสิ่งที่เราสร้างขึ้นครับ
โลกที่ข้อมูลของเราถูกขายโดยพวกคนโลภ โลกที่สนใจแต่ตนเอง ภาพลักษณ์และโปรโมทตัวเอง โลกที่แชร์สิ่งสวยงามแต่กลับไร้ซึ่งอารมณ์
.
เราดูมีความสุขกับสิ่งที่เราแชร์แต่จะเป็นอย่างนั้นหรือเปล่าหากไม่มีวันนึงคนจริงๆอยู่ด้วยเลย
จงลองหาเวลาอยู่กับเพื่อนของคุณนะครับและเขาจะหาเวลามาอยู่กับคุณเช่นกัน
แต่จะไม่มีใครอยู่จริงๆเลย หากการสื่อสารในทุกๆวันมีเพียงตัวอักษร ที่ถูกตกแต่งเสริมเติม เพิ่มคำเยินยอ
ทุกวันนี้เราแกล้งทำเป็นไม่เห็นความโดดเดี่ยวในสังคม
เราร้อยเรียงคำพูดให้เราดูฉลาดขึ้นโดยแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีใครอยู่ฟังมั้ย