กระบี่ไร้เทียมทาน ภาค 2...ตอนที่ 7
เรื่องนี้ถึงกับต้องตัดสินด้วย VAR แล้วกรรมการก็วาดมือเป็นรูปสี่เหลี่ยม...ชี้ว่ายังเหลือมือข้างนึง เซียนอมตะแพ้ก็ถึงกับอึ้ง อีนี่แม่งใช้เทคโนโลยีย้อนกลับมาเล่นงานกูนี่หว่า...แต่ในเมื่อพูดคำไหนต้องเป็นคำนั้น ก็กัดฟันยอมรับ...
ทันใดก็มีเสียงนุ่มๆ แต่ทรงพลังแทรกผ่านอากาศมาถึงหูทุกคน...”ซิมเสียงไต้ซือไม่ได้แพ้เพราะการฝึกปรืออ่อนด้อย แต่ท่านแพ้เพราะกระเรียน”...
เจ้าของเสียงโลดแล่นมาราวกับสายลม ในอ้อมแขนของเขาอุ้มซากลูกกระเรียนสี่ตัวมาด้วย เขาคือ...ฮุ้นปวยเอี๊ยง...วี๊ดวิ้วววว พระเอกโผล่แว้ววววว
ย้อนดูกันนิดนึง ว่าพระเอกของเรามาอยู่ตรงนี้ได้ไง...
หลังจากเอาชนะต๊กโกวบ้อเต๊กได้ จนเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งแห่งแผ่นดิน...ไม่มีใครรู้หรอกว่า ฮุ้นปวยเอี๊ยงก็ต้องจ่ายค่าตอบแทนแพงอยู่เหมือนกัน...
พิษสงจากวิชาอสูรสลายร่าง ไม้ตายสุดท้ายของต๊กโกวบ้อเต๊ก...เล่นเอาฮุ้นปวยเอี๊ยงบาดเจ็บไปไม่น้อย ชีพจรห้าสิบเปอร์เซ็นต์ขาดสะบั้น...ต้องปลีกตัวหนีนักข่าวและสื่อโซเชี่ยลทั้งหลาย มุ่งหน้าขึ้นวัดเส้าหลิน...
ใช้สมุนไพรวิเศษ ร่วมกับวิชาฝังเข็มของเส้าหลิน...ช่วยให้พระเอกของเรากลับมาเก่งเหมือนเดิมได้ภายในเวลาเกือบปี แต่หลังจากนั้น...ฮุ้นปวยเอี๊ยงก็มีอาการเหมือนศิลปินชั้นแนวหน้าบางคน คือขึ้นสู่จุดสูงสุดแล้วก็เริ่มเป็นโรคซึมเศร้า...
...อาจจะด้วยผิดหวังจากความรักมาสองครั้ง...หลงรักลุ้นอ้วงยี้ นางก็ไปรักผู้ร้ายโป่วเง็กจือซะได้...รักต๊กโกวหงส์ อ้าว เสือกเป็นพี่น้องกันไปซะฉิบ...
ฮุ้นปวยเอี๊ยงเลยขอเก็บตัวอยู่ในกระต๊อบหลังวัดเส้าหลิน รักษาแผลใจ...จนถึงวันนี้ที่เส้าหลินมีเรื่องใหญ่ ถึงต้องปรากฎตัวออกมา...
เซียนอมตะหัวเราะเยาะเย้ย...จะกระเรียนหรือไม่กระเรียนไม่เกี่ยว ถ้าสมาธิหนักแน่นจริงต่อให้ฟ้าถล่มดินทลายต่อหน้า ต้องไม่หวั่นไหว...นี่แค่นกตายตัวสองตัว ทำเป็นตัวระเบิดตายไปได้...ไม่แน่จริงนี่หว่า”...
...เซียนอมตะว่าต่อ...”ยังไงถึงกูจะแพ้ในเดิมพัน แต่ก็ต้องนับว่าเสียงพิณเจ็ดพิฆาต คือวิทยายุทธอันดับหนึ่งของแผ่นดิน”...แล้วเซียนอมตะก็จ้องหน้าฮุ้นปวยเอี๊ยงอย่างเอาจริง...”หรือจะลองซักยกมั้ย ไอ้หนุ่ม”...
ฮุ้นปวยเอี๊ยงทำหน้าเซ็งๆ...ไม่ได้ปะทะใครซะนาน วันนี้กลับมาเปิดตัวต้องเอาแล้วเหรอ...แต่ก็ต้องเล่นไปตามบท...”ถ้ายูว๊อนท์ ก็มา”...
เซียนอมตะเพิ่มเอฟเฟคเข้าไปจากเดิมอีก...โอเวอร์ไดรฟ์ ทรีมีโล่ พร้อมใส่คอร์ดเทนชั่นแบบสุดๆ เป็นแนวทางร๊อคผสมแจ๊สแบบที่ไม่เคยมีในโลก...
ฉื่อเท้งฮง โป่วเฮียงกุน หลวงพ่อหลวงพี่ในวัดเส้าหลิน...เมื่อเผชิญกับเพลงพิณเจ็ดพิฆาตเวอร์ชั่นเต็มแบบนี้ ก็ต้องนั่งสมาธิเกร็งกันตะคริวแทบกิน...
...แต่ฮุ้นปวยเอี๊ยง นั่งเท้าคางแทะเม็ดก้วยจี๊เฉยยยย...ไม่มีเหงื่อซักหยด...
เซียนอมตะยิ่งบรรเลงยิ่งดุเดือด...นิ้วมือค่อยๆกลายเป็นผลึกใสราวกับหยก สักพัก...สายพิณสายแรกก็ขาดผึง...
คงเหมือนรถแข่งที่ล้อยางแตกมั้งฮะ เหยียบมิดมาขนาดนี้ก็ต้องมีเป๋กันมั่ง...เซียนอมตะชักงักไปนิดนึง แล้วก็เร่งเร้าพลังชั่วชีวิต กระหน่ำใส่สายพิณอย่างไม่ลืมหูลืมตา...
“เจ๊ดเข้”...เสียงตวาดดังกึกก้องจากฮุ้นปวยเอี๊ยง เพื่อขัดจังหวะเสียงพิณ...ทำเอาเซียนอมตะแกว่งไปอีก แต่ไม่ยอมแพ้ นิ้วทั้งสิบที่ตอนนี้ขาวใสราวกับแก้ว กระหน่ำลงบนสายพิณต่อ...
“เจ๊ดครก”...เสียงตวาดดังกว่าเก่า...เล็บของเซียนอมตะเริ่มฉีกขาด เลือดหลั่งไหลชะโลมพิณพิฆาต...สายสองขาด สายสามขาด...แต่สายแปดไม่ขาด ยังวิ่งอยู่แถวลาดพร้าวทุกวัน...
“ช้างเจ๊ด”...เสียงตวาดจากฮุ้นปวยเอี๊ยง ดังยังกะฟ้าผ่า...สายพิณทุกสายขาดสะบั้น เสียงเพลงพิณเจ็ดพิฆาตเงียบลง สิ่งที่ทุกคนเห็นคือ...เซียนอมตะฟุบลงไปกับตัวพิณ ที่มีสภาพดำราวกับถูกไฟไหม้มา...
เซียนอมตะฟุบร่างอยู่บนพิณที่หมดสภาพ...พ่ายแพ้ต่อฮุ้นปวยเอี๊ยงอย่างหมดรูป
ฮุ้นปวยเอี๊ยงรีบเข้าไปประคอง...”กูบอกแล้ว อย่าสั่งสายมาจากช๊อปปี้ แหม เห็นโรนัลโด้เต้นเข้าหน่อย ทำเป็นเชื่อ...ดูซิ ดีดไม่กี่ทีขาดหมดเลย”...
“ก็กูเห็นมันถูกดี...ไม่นึกเลยว่ามันจะกระจอกขนาดนี้”...แล้วเซียนอมตะก็ฝืนยิ้มอย่างอ่อนแรง...”ท่านเป็นจอมยุทธอันดับหนึ่งแห่งแผ่นดิน สมคำร่ำลือจริง”...
โป่วเฮียงกุนเห็นเซียนอมตะร่อแร่เต็มที กลัวจะตายซะก่อนก็รีบเดินเข้ามาคารวะ...”ผู้เยาว์โป่วเฮียงกุน เป็นศิษย์เห็งซัว สังกัดอารามโค้ว”...
เซียนอมตะเบิ่งตาขึ้นมอง...”เจ้าเป็นศิษย์หลวงยายโค้ว ?”...
ปล.
พระเอกโผล่แล้ว...ต้องตามอย่ากระพริบตา รับรองสนุกคอดๆ
ถ้าชอบก็เก้าอี้หน่อยนะ...คือ แชร์หน่อยนะ
...สงสัยต้องกลับไปเรียนภาษาอังกฤษใหม่แล้วเรา...
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
