เรื่องสั้น - หากว่าฟ้าไร้ดาว -
“หากท้องฟ้าไม่มีดาวจะเป็นยังไงนะ” หญิงสาวถามชายหนุ่ม
“ไม่รู้ซิ โลกคงมืดละมั้ง”
“โถ่ คุณก็ อุตส่าห์บิ้ว”
ชายหนุ่มหัวเราะ เขากระเถิบตัวเข้าแนบชิดหล่อน
สายลมหนาวเย็นพัดผ่านทั้งคู่
มีกองไฟกองเล็ก กับผ้าห่มหนึ่งผืนให้ความอบอุ่น
ผ้าห่มหนึ่ง คนสอง กับดาวล้านดวง
หญิงสาวกุมมือชายหนุ่ม ชายหนุ่มหอมแก้มหญิงสาว
ณ ริมผายอดดอย ฤดูเหมันต์ที่อุณภูมิเกือบแตะเลขศูนย์
“คิดยังไงถึงพาฉันมาที่นี่ ปกติคุณไม่ใช่คนโรแมนติกแบบนี้”
“ผมอยากให้คุณประหลาดใจ”
หญิงสาวยิ้ม ลมหายใจพ่นออกเป็นละอองไอระเหยหายไปในอากาศ
หมอกควันแห่งลมหายใจของทั้งคู่ประสานกัน
หัวใจก็คงประสานกันด้วย
ณ คํ่าคืนดึกสงัดเงียบเชียบไร้ผู้คน
ณ ยามนี้ ณ ที่แห่งนี้ ถูกรายล้อมด้วยสายหมอกทึมทึบ
ราวกับเป็นสถานที่แห่งความฝันที่มีเพียงแค่เขาและเธอ
“คุณเห็นไหม นั่นดาวเหนือ” หล่อนลุกขึ้น ชี้มือไปบนท้องฟ้า
“คุณรู้เรื่องดาวด้วยหรือ” ชายหนุ่มลุกขึ้นมองตาม
“พ่อสอนน่ะ นานแล้ว ท่านชอบเรื่องดวงดาว รู้ไหมดวงดาวน่ะมีเรื่องราวตำนานมากมายเลยนะ”
หล่อนบรรยายตำนานกลุ่มดาวต่างๆให้เขาฟัง
นิทานปรัมปรา เล่าต่อกันมาแสนโรแมนติก
มีเสียงของเหล่าแมลงร้องบรรเลงเป็นเพลงประกอบ
“เห็นไหมหากฟ้าไร้ดาว โลกจะน่าเบื่อแค่ไหน” หญิงสาวพูดเมื่อเล่าจบ
“ถึงโลกนี้จะน่าเบื่อแค่ไหน ก็คงไม่น่าเบื่อเท่าคุณอีกแล้วแหละ” แล้วชายหนุ่มก็ผลักหญิงสาวลงสู่ก้นเหว
ภาพโดย cocoparisienne จาก Pixabay
โฆษณา