ยามคํ่าคืน บรรยากาศบ้านนอกเย็นสบายนัก
คืนนี้พระจันทร์เต็มดวง วสันต์มุ่งหน้าไปยังที่ตั้งของกล้องโทรทรรศน์ในสวน ส่วนภรรยาเขายังล้างจานอยู่ในบ้าน
ระหว่างทางที่เดินอยู่นั้น เขาก็สังเกตเห็นเงาของใครบางคนยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางความมืด
“นั่นใครน่ะ มาทำอะไร หันมาเดี๋ยวนี้” วสันต์สาดไฟฉายไปที่ร่างนั้น
ร่างนั้นหันกลับมา เป็นเด็กหนุ่มร่างเล็ก แต่ว่าเขาไม่เคยเห็นเด็กคนนี้มาก่อน
“สวัสดี มนุษย์” เด็กหนุ่มพูด
“มนุษย์หรือ? พูดจาอะไรแปลกประหลาดอย่างนั้น หนูเป็นใคร มาจากไหนเนี่ย” เขาเดินเข้าไปใกล้
“เราไม่ได้เป็นสิ่งมีชีวิตบนดาวนี้ เรามาจากอวกาศ” ตาของเด็กหนุ่มเป็นสีฟ้า
“มาจากอวกาศหรือ? ฮ่า ๆ ถ้าเงินหนูก็เป็นมนุษย์ต่างดาวน่ะสิ”
“ก็ถ้าจะเรียกอย่างนั้นอ่ะนะ” เด็กหนุ่มยักไหล่
วสันต์หัวเราะลั่น
“น่าตลกตรงไหน คุณเองไม่ใช่เหรอ ที่เอาแต่ส่องอวกาศด้วยกล้องโง่ ๆ นั่นมาสามสิบปีน่ะ คุณคาดหวังว่าจะเจออะไรล่ะ แมลงปีกแข็งหรือไง!” เด็กหนุ่มหน้าแดงกํ่า
“โทษที ๆ มันทำใจเชื่อยากน่ะ” ชายหนุ่มหยุดหัวเราะ เขายกมือขึ้นปาดนํ้าตาที่เล็ดออกมา “เอาอย่างนี้ นายพิสูจน์ได้ไหมล่ะ”
“พิสูจน์เหรอ ทำไมต้องเสียเวลาทำอะไรอย่างนั้นด้วย” มนุษย์ต่างดาวเสียงเข้ม “เข้าเรื่องเลยเถอะ เราเป็นตัวแทนจากดาวมาโม่ เรามาเสนอมอบความรู้ด้านวิทยาการให้”
“วิทยาการ? วิทยาการอะไร”
“วิทยาการอะไรก็ได้ เลือกได้หนึ่งอย่าง เรามีแคตตาล็อกให้”
“ให้ฟรีหรือ”
“คิดว่าของฟรีมีในจักรวาลหรือ”
“แล้วจะเอาอะไรล่ะ”
“มาใกล้ ๆ นี่ เอาหูมา”
วสันต์เอี้ยวตัวเข้าฟังสิ่งที่เด็กหนุ่มกระซิบบอก
“อะไรก็ได้ หนึ่งอย่างบนโลกมนุษย์”