กวี : สู่ความสงบ
นอนเปล แลทะเล เดือนดวงดาว
ทั้งริวราว พณาวัณ พลันสั่นไหว
ความวุ่นวาย ภายในจิต ก็จางไกล
เราเป็นใคร ไม่เคย จะลืมลง
เงินตรา ให้หา ก็หาได้.
แต่หาไม่ แม้คิด จะลุ่มหลง
แม้น้อยนิด อยู่ได้ อย่างมั่นคง.
อย่างบรรจง ใช้สอย ที่หามา
กลับมาบ้าน เรือนเก่า ที่เคยนอน.
ปู่ย่าสอน คนดี ที่สุดหนา
แม้นอนตาย ตาปิด ถึงคราวลา.
ทั้งโลกหนา ก็ยัง คงจดจำ
หากว่าชอบ หากว่าใช่
กด Like & Share ให้ผมด้วยครับ
สวัสดีครับ
เพจ : เรื่องราวร้อยพัน(เกี่ยวที่เลี้ยวลด)
โฆษณา