ข้างหน้าสำคัญกว่า..
.
ครั้งหนึ่ง กระผมฝันไปยังเกาะๆหนึ่งของญี่ปุ่น เป็นเกาะเล็กๆ ทางใต้ของญี่ปุ่น เขาว่ากันว่าที่นี่คือดินแดนแห่งเทพนิยาย ป่ามอสดึกดำบรรพ์
ไม่มีทัวร์ ไม่มีความวุ่นวาย มีความเรียบง่าย และทางเดินtrailในป่าที่กินพื้นที่ทั่วเกาะและน้ำตกกว่าร้อยแห่งบนเกาะเล็กๆนั้น
เวลาตั้งเป้าหมาย
กระผมจะไม่ไปทันที แต่จะรอฉวยโอกาสที่เหมาะสม ราคาและ เวลา ที่เหมาะกับกำลังของเรา
แล้วผมจะ "ฝันถึงมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า"
กระผมฝันเห็นตัวเองตั้งแต่เริ่มออกจากบ้าน
เดินทาง จินตนาการว่าหยุดตรงไหนไปตรงไหน ใช่ขอรับ
"กระผมกำลังสร้างภาพในใจ"
สะดุดตรงไหน
กระผมจะตื่นจากความฝัน ขวนขวายหาจิ๊กซอตัวนั้นที่หายไป
แต่ครั้งนี้กระผมหาไม่เจอ
ค้นยังไงก็ไม่เห็น
แต่มันถึงเวลาแล้ว ตั๋วพร้อมเวลาพร้อม แต่ข้อมูลไม่พร้อม
แต่กระผมตั้งใจแล้วอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด..
กระผมเดินทางจากฟุกุโอกะ โดยรสบัส ลงไปทางใต้เป้าหมายคือคาโกชิม่าราว4ชม. เพื่อหาทางข้ามไปยังดินแดนในฝัน
ในระหว่างทางมีเรื่องต้องคิดต้องวางแผน จะถอยไม่ได้ ไม่ว่าวิธีการไหน ต้องไปให้ได้
แต่เรือที่จะไป มันแพงมาก ไปกลับราวหมื่นกว่าบาท อยากไปแต่แพง กระผมคิดว่าแล้วคนที่เขาอยู่นั่นถ้าข้ามฝั่งมาแผ่นดินใหญ่ เขาจะมาได้หรือถ้าแพงอย่างนั้น มันต้องมีวิธีสิ
กระผมคลำจนได้ข้อมูลว่ามีที่หนึ่งเป็นเรือขนสินค้า ซึ่งเขารับผู้โดยสาร ในราคาไปกลับ3000บาท
แต่ท่าเรืออยู่ที่ไหนเพราะท่าเรือมันอยู่คนละท่า กับอีกท่าที่แสนแพง
ข้อมูลที่ได้เป็นภาษาญี่ปุ่นหมด ต้องใช้กูเกิ้ลแปล ได้บ้างไม่ได้บ้าง ทั้งหมดคือกิจกรรมอยู่บนรถบัสระหว่างทาง
และแล้วกระผมก็ได้จุดท่าเรือ
กระผมต้องเดินทางโดยรถไฟ ซึ่งรถไฟญี่ปุ่นส่วนใหญ่ก็จะอยู่ในห้างใหญ่ เราฝ่าดงร้านค้าเดินตามป้ายเล็กป้ายน้อย จนถึงชานชลา
และไปสถานีที่ใกล้ที่สุดในกูเกิ้ลแมปที่บอก
และเดินเท้าไปอีกราว5กม.เพื่อตามหาท่าเรือ
แต่ไม่พบอะไรเลย...ทั้งๆที่ใกล้ถึง
กระผมควรจะถอดใจตั้งแต่ตอนนั้น เพราะเราไม่รู้ว่าเรือจะออกตอนไหน และตอนนี้เขาจะรับผู้โดยสารอยู่หรือเปล่า เพราะข้อมูลที่ได้มามันเก่ามาก แต่กระผมไม่มีเวลาท้อ ผิดคือผิดถ้าพระอาทิตย์ยังไม่ตกดินเรายังมีทางออก
กระผมเดินไปมาจนเจอป้ายภาษาญี่ปุ่นและมีทางเข้าไปลึก แต่ทางนั้นมันน่าจะทะลุถึงชายฝั่งทะเล
เข้าไปแล้ว คงมีใครสักคนที่จะพอให้ถามหาทางไปต่อ
แต่กระผมไม่พบอะไรเลยแม้กระทั่งคน
แต่เห็นว่าเป็นท่าเรือส่งสินค้าแน่ๆ
แต่มันเงียบมาก ต้องเดินรอบเพื่อหาคน สุดท้ายก็เจอคนออกมาจากตู้คอนเทนเนอร์
จึงได้ความว่า ที่ขายตั๋วอยู่ด้านใน ซึ่งคนภายนอกไม่มีทางรู้ว่ามีคนอยู่ และพบว่าถ้าไม่ถึงเวลางานเขาจะไม่เดินเพ่นพ่าน ซึ่งเป็นสิ่งที่พบเห็นโดยทั่วไปที่ไม่ใช่เขตเมือง
ในที่สุดกระผมก็ได้ไปและทันเรือที่จะออกรอบเย็นซึ่งมีรอบเดียว ถ้ากระผมถอดใจกระผมคงเสียดายมาก ดังนั้นเวลาใครมาปรึกษาว่าจะทำดีมั้ย กระผมจะตอบว่าอยากมั้ยภายใต้ข้อมูลนั้น ถ้าอยากทำเลย จะได้รู้ว่าเมื่อสุดทางถ้ามันจะไม่ใช่ก็คือไม่ใช่เราก็หาทางอื่นต่อไป ถ้ามันใช่ก็ได้กำลังและไม่เสียดายว่า
"รู้งี้น่าจะทำ "
ซึ่งเป็นคำที่กระผมทนไม่ได้กับคำนี้และจะไม่ยอมทน
เสน่ห์ของการเดินทาง มันสอนให้กระผมไม่ยอมที่จะสิ้นหวัง เวลายังไม่หมด โอกาสยังเป็นของเราอยู่
และวันนั้นกระผมก็ได้ขึ้นเรือสินค้าไปเกาะยากุชิม่า ใช้เวลาเดินทาง13ชม. หมายความว่าคืนนี้กระผมต้องลอยลำในเรือขนสินค้ากลางทะเลทั้งคืน กับผู้โดยสารชาวญี่ปุ่นซึ่งแต่งชุดยูนิฟอร์มเหมือนกันหมด
สุดท้ายกระผมก็เป็นผู้โดยสารที่นอนบนเรือนั้นในห้องนั้นคนเดียว เพราะเรือไปเทียบท่าอีกเกาะหนึ่งที่ถือว่าเป็นเกาะนาซ่าของญี่ปุ่นและผู้โดยสารที่มากับเรือก็คือเจ้าหน้าที่ปฏิบัติงานในเกาะแห่งนั้น
มันไม่มีผิดหรือถูกเลยในชีวิต
มีแต่ใช่หรือไม่ใช่ และป่วยการที่จะอารมณ์เสียหรือตำหนิในเรื่องที่ผ่านมา
เพราะ..ก้าวข้างหน้าสำคัญกว่า
เราไม่มีทางทางตายถ้า2ขายังก้าวอยู่ มีแต่คนตายเท่านั้นที่ไม่ก้าวขา และอย่าตายขณะมีลมหายใจ ..มันกินข้าวไม่อร่อย..เลย
ไว้มีเวลากระผมจะมาเล่าให้ฟังเรื่อราวบนเกาะแห่งเทพนิยาย..ที่ครั้งหนึ่งควรได้ไปก่อนตาย😊
photograph ny little walk_.
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
