จาเลงกะโบ เนงบา สีอ่อง นั่งคอยจะเด็ดอยู่ในกระโจม จะเด็ดเดินเข้ามาในกะโจมที่พักด้วยสีหน้าเศร้า
"ความแตกแล้ว… พระเจ้าแปรรู้แล้วว่าเราเป็นใคร"
"งั้นรีบหนีเร็วซิ" สีอ่องบอก
จะเด็ดนิ่งไม่ตัดสินใจ
เนงบาบอก
"หนีเถิดมังฉงาย ภูมิประเทศช่องทางต่างๆในแปรเราก็รู้หมดแล้ว"
"นั่นสิ เมืองแปรแค่นี้ ไม่พอมือดอก" สีอ่องบอก
จะเด็ดตัดสินใจบอก
"ข้าพเจ้าถวายสัตย์แก่พระเจ้าแปรแล้ว"
เพื่อนทั้งสามหยุดพูด งง มองหน้าจะเด็ดรอฟัง
เนงบาถาม
"ถวายสัตย์อะไร"
"จะขออยู่ถวายคุณให้หมด แล้วจึงกลับตองอู"
จะเด็ดยืนนิ่งหนักใจ ทั้ง 3 คนฟังแล้วทำท่าไม่พอใจ เว้นจาเลงกะโบที่ยืนฟังด้วยความสงบเสงี่ยม
เนงบาถาม
"ถ้าพระเจ้าแปรทิวงคตไปเดี๋ยวนี้ล่ะ"
"เราก็พ้นกรรม"
เนงบาควักมีดสั้นที่เหน็บเอวออกมา ร้องเสียงเบาต่ำ แต่เป็นกังวาล
"พระเจ้าแปรสิ้นใจเสียเถิด เราจะได้คืนตองอู"
เนงบาขยับตัวจะไป สีอ่องตามทันที จะเด็ดขวางไว้ สองคนไม่ยอมผลักกันไปมา จนจะเด็ดต้องขู่
"สัญญาของเราคือต้องอยู่อย่างซื่อสัตย์ ถ้าพี่ท่านจะปลงพระชนม์พระเจ้าแปร จงประหารข้าพเจ้าก่อน"
สีอ่องบอก
"พระเจ้าแปรปรนเปรอแค่นี้ ลืมยางข้าวตองอูแล้วหรือมังฉงาย"
มังฉงายชะงัก หน้าแค้นจัดมาก แต่พยายามสะกดความโกรธไว้
"เพราะเป็นเกลอร่วมน้ำสาบานดอกจึงไม่เจ็บตัว"
มังฉงายชี้หน้า สีอ่องโกรธเหมือนกัน
"เอาสิวะ"
"เออ กูเอาด้วย มา" เนงบาว่า
จาเลงกะโบยืนนิ่งตั้งแต่ต้น ดึงคอสีอ่องและเนงบาไว้ มองหน้าจะเด็ดให้พูดต่อ
"คุณแผ่นดินตองอู ตายสิบชาติก็ทดแทนไม่หมด แต่คุณเมืองแปรไม่ช้าก็คืนได้ครบ ลองคิดดูถ้าพระเจ้าแปรฆ่าเราทั้งหมดเสียแต่แรก จะเอาอะไรไปทดแทนคุณตองอู"