เมงจะเดินเข้าไปหาเชงสอบู ปอละเตียงเดินกรายเข้ามาใกล้
เมงจะพูดเสียงดังๆ
"สิ่งใดที่ข้าพเจ้าบอกท่าน อย่านอนใจ"
เชงสอบูงงมาก
"อะไร"
ปอละเตียงเปลี่ยนเป็นมองเมงจะอย่างสุดซาบซึ้ง เปลื้องสไบคล้องคอให้เมงจะ
"เกรงท่านจะทนหนาวไม่ได้ ขออวยชัยให้ท่านปลอดภัย"
เชงสอบูตาค้างมองปอละเตียง
"ขอบใจในความเอ็นดูที่สละผ้าสไบเป็นเครื่องกันหนาว"
ปอละเตียงหันมายิ้มกับเชงสอบูอย่างมีเลศนัย
"พี่รู้หมดแล้ว..เพียงแต่ยังไม่รู้เท่านั้นว่าจะตัดสินใจอย่างไร จะรับหรือไม่รับดี"
เชงสอบูงงงวยมากกว่าเดิม
"ตอนนี้คิดแต่เพียงว่าที่ที่ไปนี่มีอันตราย ขอให้ปลอดภัย"
ปอละเตียง เดินออกไป เชงสอบูทำหน้านึกได้ หันมาถลึงตาจ้องเมงจะที่ยิ้มหน้าซื่อ ไม่รู้ไม่ชี้
"สำหรับท่านมีอะไรจะให้ข้าพเจ้าเป็นเครื่องคุ้มภัยบ้าง"