Ep.8 แมวตัวแรก🐈
“เมี๊ยว เมี๊ยววววว” เสียงของลูกแมวดังมาจากที่ใด
ที่หนึ่ง ฉันหยุดผ่าไม้เชื้อไฟแล้วเงี่ยหูฟัง แต่เสียงนั้นยังคงร้องดังไม่หยุด ฉันวางมีดแล้วรีบเดินตามหาเสียงนั้นทันที
เสียงเล็กๆนั้นดังมาจากบนยุ้งข้าว ฉันรีบปีนบันไดไม้ไผ่ขึ้นไปชะเง้อดู เห็นลูกแมว 2 ตัว ตายังไม่ลืมดี แข่งกันร้องลั่นนอนอยู่กลางเมล็ดข้าวเปลือก ที่เกาะอยู่เต็มตัวลูกแมวน้อย
“เมี๊ยว เมี๊ยว เมี๊ยว เมี๊ยว” ฉันส่งเสียงหาแม่แมวหลายครั้ง แต่ก็ไม่เห็น
ฉันเอื้อมมือไปอุ้มลูกแมวน้อยทั้งสองตัวขึ้นมา แล้วพาขึ้นไปบนบ้านทันที ค่อยๆวางลูกแมวลงบนผ้าขนหนูแล้วแกะเมล็ดข้าวเปลือกออกอย่างเบามือ ในใจฉันคิดไม่ออกว่าจะเอาอะไรให้ลูกแมวกิน ขณะเดียวกันลูกแมวทั้งสองตัวยังคงร้องระงม
พลันคิดได้ว่ามีนมโรงเรียนที่ได้รับมาจากโรงเรียนก่อนปิดเทอม 1 ลัง ฉันวิ่งไปหยิบนมโรงเรียนมา 1 กล่อง เทลงในจานแล้วแล้วค่อยๆใช้นิ้วชี้จุ่มนมหยดลงในปากลูกแมวสลับกันไปมา แต่ลูกแมวยังร้องไม่หยุด
ฉันวิ่งไปหยิบถุงพลาสติกเล็กๆเทนมลงไปแล้วมัดปากถุง ใช้กรรไกรตัดปลายถุงให้มีรูเล็กที่สุด ลองนำใส่ปากลูกแมว ป้อนสลับกันจนลูกแมวอิ่มและหลับไป ฉันค่อยๆอุ้มทั้งสองตัวใส่ลงไปในตะกร้าสานแล้วนั่งมองอยู่อย่างนั้นนานเท่าไหร่ไม่รู้ จนกระทั่งได้ยินเสียงพ่อกับแม่ที่กลับมาจากไร่
“แก้ว ทำไมทิ้งมีดไว้แบบนี้ ใครเดินมาไม่ทันเห็นก็ได้สะดุดบาดแข้งขาเข้า จะทำยังไง”
เสียงพ่อดุขึ้น
“ขอโทษจ้ะพ่อ พอดีรีบเลยไม่ทันเก็บให้ดี” ฉันตอบพร้อมกับเดินลงไปผ่าไม้เชื้อไฟต่อให้เสร็จ
“พ่อ แม่ฉันเจอลูกแมว 2 ตัวอยู่บนยุ้งข้าว ตอนนี้หลับอยู่ในตะกร้าบนบ้าน” ฉันบอกขณะที่พ่อและแม่ที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าจะไปอาบน้ำที่บ่อน้ำ
“แล้วไปเอาลูกมันมาทำไมเดี๋ยวแม่มันมาตามหาไม่เห็นจะทำยังไง ไปพรากลูกพรากแม่มันจะบาปเอา เอาไปคืนแม่มันที่เดิมเลยนะ” แม่สั่งเสียยาวยืดพลางเดินตรงไปที่บ่อน้ำ
หลังจากมื้อเย็น แม่ช่วยฉันป้อนนมจนทั้งสองตัวอิ่ม จากนั้นก็นำลูกแมวขึ้นไปวางไว้บนยุ้งข้าวเหมือนเดิม แต่ฉันขอให้แม่เอาผ้าขนหนูปูวางให้ลูกแมวด้วย
ฉันกลับขึ้นบ้านด้วยความรู้สึกเป็นห่วงลูกแมวทั้งสองตัว นอนฟังว่าเมื่อไหร่เสียงแม่แมวจะมา สักพักใหญ่ๆ เสียงลูกแมวร้องขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเสียงขู่ฟ่อๆ
“แก้ว ไปดูลูกแมวกัน” แม่พูดขึ้นพร้อมกับหยิบไฟฉายมาเปิด ฉันรีบลุกออกจากมุ้งเดินตามแม่ลงบ้านไปทันที
ภาพแรกที่ฉันเห็นลูกแมวคือ มีรอยเลือดเต็มไปหมด
“มันคงโดนแมวตัวผู้ที่มาหาจับหนูกัดเข้า มันคงคิดว่าสองตัวนี้เป็นหนูละมัง ส่องไฟให้แม่หน่อย” แม่พูดขึ้นพร้อมส่งไฟฉายให้ฉัน แล้วหันไปอุ้มลูกแมวทั้งสองตัวขึ้นมาดูว่าบาดเจ็บตรงไหน
“ตัวนี้โดนกัดขา ส่วนตัวนี้โดนกัดเข้าที่ท้องโชคดีที่ไม่โดนกัดจนตายไปเสียก่อน”แม่พูดขึ้น
“พามันขึ้นบ้านกันเถอะแม่” ฉันพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
ฉันใช้ผ้าชุบน้ำค่อยๆเช็ดเลือดออกจากตัวลูกแมวทั้งสองอย่างเบามือ แล้วอุ้มตัวสีผึ้งมาแนบอก น้ำตาค่อยๆไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว แม่นำใบหญ้าดอกขาวที่เก็บมาผสมน้ำแล้วบดจนละเอียด ค่อยๆแปะลงบนแผลของลูกแมวทั้ง 2 ตัว แล้วใช้ผ้าห่อไว้อย่างดี
ผ่านไป 6 วันแล้วแผลลูกแมวค่อยๆดีขึ้น ตามองเห็นแล้ว ทั้งสองเริ่มเล่นซน ฉันก็ยังคงป้อนนมด้วยถุงพลาสติกเหมือนเดิม ส่วนลูกแมวก็เริ่มชินที่จะดูดนมแบบนี้เช่นกัน
ส่วนชื่อฉันตั้งชื่อให้ว่า องุ่น และ สตรอว์เบอร์รี่ แต่พ่อเรียกตัวสีส้มลายว่า ผึ้ง ส่วนอีกตัวสีเทาขาวชื่อ มี่
ฉันเลี้ยงทั้งสองตัวด้วยความรัก จนถึงวันสุดท้ายที่ทั้งสองจากฉันไปด้วยอายุขัยของมัน...
📚📃อ่านมาถึงตรงนี้ พูดจากความสัตย์จริง ตอนเด็กๆผู้เขียนไม่รู้เลยว่า องุ่นและสตรอว์เบอร์รี่คืออะไร รสชาติเป็นยังไง เคยเห็นแต่ภาพในหนังสือ
👉👉ที่ใช้ตั้งชื่อให้แมวทั้งสองตัวก็เพราะว่า ผู้เขียนคิดว่าผลไม้ทั้งสองชนิดนี้คงจะอร่อยมากๆ ก็เลยใช้มาตั้งชื่อแมว 555 คิดแล้วก็ตลก🤣🤣
ส่วน หญ้าดอกขาว ก็คือใบสาบเสือนะคะ
📍📍ใครที่ชื่นชอบก็ฝาก👇👇
👐🏽กดติดตาม
👍กดไลค์
✏️กดแชร์
❤️เป็นกำลังใจให้มีแรงเขียนและวาดต่อไปนะคะ ขอบคุณสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเสมอมาค่ะ🙏
🥳 แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ 👋👋
#ลูกชาวนา
21.04.20
- 10
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
