🍁เรื่องสั้น ㅣ ฟังเสียงสุดท้าย
🎶 ~ Remember when I told you, No matter where I go ... 🎶 ~
อื้อออออ ฉันส่งเสียงร้องพร้อมกับลืมตา แล้วพลิกตัวพยายามเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือ ที่วางไว้บนโต๊ะโคมไฟหัวเตียง กร คือ ชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจอ
ฉันกดรับสาย ทั้งๆ ที่ยังสะลึมสะลือง่วงนอน
“ฮัลโหล ว่าไงกร?”
“หวัดดี...มิ้น นอนแล้วใช่มั้ย?”
“โหหหห นี่มันตีสองแล้วนะกร
กรทำอะไรอยู่เนี่ย ถึงยังไม่นอน”
“คือ.......”
“กรมีปัญหาอะไรรึเปล่า?”
“เราไม่ได้คุยกันนานเลยเนอะ”
“ใช่ เราไม่ได้คุยกันมาหลายเดือนแล้ว แล้ววันนี้
กรก็โทรมาหามิ้นตีสอง กรมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดถึงเฉยๆน่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะ
มิ้นนอนเถอะ กรไม่รบกวนแล้ว ฝันดีนะมิ้น”
ฉันอยากจะตอบเขาว่า ‘ฝันดีนะ’ แล้วกลับไปนอนต่อ
แต่เสียงในใจของฉันมันกลับบอกว่า ไม่ได้นะ
มันมีบางอย่างผิดปกติ
“เดี๋ยวกร อย่างเพิ่งวาง กรต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ
เล่าให้มิ้นฟังสิกร”
ความเงียบในช่วงวินาทีสั้น ๆ แต่กลับรู้สึก
ยาวนานเหลือเกิน
“กร! กรเล่าให้มิ้นฟังนะ นะกรนะ”
หลังจากที่ฉันคะยั้นคะยอเขาอยู่สักพัก เขาจึงยอมปริปากเล่าเรื่องที่เขาโดนเพื่อนที่ร่วมกันทำธุรกิจโกง จนตัวเขาต้องเป็นหนี้ก้อนโต ฉันฟังเขาเล่าเรื่องของเขา ตั้งแต่เริ่มต้นทำธุรกิจจนวันที่เขาเป็นหนี้ก้อนโต
ฉันไม่รู้สึกแปลกใจสักเท่าไหร่ เพราะครั้งนี้ไม่ใช่
ครั้งแรกที่เขาโดนโกง แต่มันคือครั้งที่สามแล้ว
ขณะที่ฉันฟังเรื่องราวของเขา บางครั้งฉันก็อยากจะบ่นเขาเหมือนกัน ว่าทำไมไม่เอะใจสงสัยเลย ขนาดฉันฟัง ฉันยังพอจะดูออกเลยว่าเพื่อนเขาคนนี้ไว้ใจไม่ได้
บางครั้งฉันก็ฉันรู้สึกโมโหแทนเขา ฉันอยากด่าคนชั่ว
ที่โกงเพื่อนของฉันเหลือเกิน และบางครั้งฉันก็อยากจะให้คำแนะนำเขา ให้เขาทำอย่างนั้นอย่างนี้สิ ฉันอยากจะพูดอะไรหลายอย่างมาก แต่ฉันไม่ได้พูดออกไปเลยสักอย่าง วันนี้ฉันคงง่วงมากจริงๆ ฉันเลยทำได้แค่
นอนฟังเขาระบายความในใจนานเป็นชั่วโมงแบบนี้
“กรเก่งขนาดนี้ ทำไมกรไม่ทำเองเลยล่ะ
กรหุ้นกับคนอื่นทีไรก็โดนโกงทุกที กรทำเองเถอะ”
“ไม่ไหวหรอกมิ้น”
“ไม่ไหวอะไรล่ะ! จากที่ฟังกรเล่ามา กรทำเป็นแทบจะ
ทุกอย่างเลยนะ ความสามารถอย่างกรจะต้องไปหุ้น
กับใครทำไม?”
ฉันรู้สึกว่ากรเป็นคนเก่งมาตลอด ฉันรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ
แต่เขากลับไม่เชื่อว่าตัวเองเก่ง ฉันจึงพูดสาธยายถึงความเก่งของเขาให้ตัวเขาเองฟัง ฉันไม่ได้พูดเพื่อเอาใจเขากรอกนะ แต่เขาเก่งมากจริงๆ เขาก็แค่
โชคร้ายที่โดนเพื่อนโกงเท่านั้นเอง
“กรไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลยมิ้น”
“กรทำได้ เชื่อมิ้นสิ”
“กรจะลองดูนะ เป็นไงเป็นกัน ไม่มีอะไรจะเสียแล้วล่ะ
ขอบใจมิ้นมากๆ เลยนะ ที่เสียเวลามาคุยกับกร
กรขอโทษที่รบกวนเวลานอนของมิ้นนะ ขอโทษจริงๆ”
“โอ้ยยย ไม่ต้องขอบจงขอบใจหรอก เราเพื่อนกันนะกรโอเคแล้วนะ งั้นมิ้นนอนละ ฝันดีนะจ๊ะ”
“มิ้น กรมีอะไรบางอย่างจะบอก...”
หลังจากวางสาย ฉันยังคงนอนไม่หลับ คำพูดของเขาทำให้ฉันน้ำตาไหล ใจสั่นระรัว ฉันได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นดังพอๆ กับความคิดมากมายที่ผุดขึ้นมาใน
หัวของฉันตอนนี้
ถ้าฉันไม่รับสายเขาจะเกิดอะไรขึ้น?
ถ้าฉันไม่ตั้งใจฟังเขาพูดจะเกิดอะไรขึ้น?
ฉันคิดทบทวนถึงวินาทีแรกที่ฉันรับสายเขา
คิดถึงคำพูดมากมายที่ฉันอยากจะพูดแต่ก็ไม่ได้พูดไป
ถ้าฉันพูดจะเกิดอะไรขึ้นนะ เขาจะรู้สึกอย่างไร?
เขาคงไม่อยากคุยกับฉันใช่ไหม? ถ้าเขาไม่อยาก
คุยกับฉัน เขาคงวางสาย แล้วเขาก็คงจะ...
“ที่กรโทรหามิ้น ความจริงแล้ว กรตั้งใจโทรมาลามิ้นเป็นครั้งสุดท้ายน่ะ กรจะฆ่าตัวตายหลังจากที่วางสาย แต่ตอนนี้กรเปลี่ยนใจแล้วล่ะ ขอบใจมิ้นมากนะ
ที่รับฟังและช่วยให้กรเจอทางออก”
เสียงของเขายังคงดังวนเวียนอยู่ในห้วงความทรงจำของฉัน เหมือนเพลงที่เล่นซ้ำไปซ้ำมาไม่มีวันจบ
“โชคดีจัง...ที่ฉันฟังเสียงสุดท้ายของเขา”
เรื่องสั้นเรื่องนี้แต่งจากเค้าโครงเรื่องจริง
ทุกครั้งที่เรากำลังคุยกับใครบางคน
เราฟังเขามากแค่ไหน?
เรากำลังฉายโฮมวีดีโอของตัวเองให้เขาดู
หรือเรากำลังฟังในสิ่งที่เขาพูดด้วยหัวใจ
ทุกครั้งที่เราฟังปัญหาชีวิตของคนอื่น
แม้เราไม่สามารถช่วยเขาแก้ปัญหาชีวิตได้ก็ตาม
แต่เราสามารถอยู่ข้างๆ ให้เขารู้ว่า “ฉันอยู่ตรงนี้นะ”
แต่เราสามารถอยู่ข้างๆ ถามเขาว่า “ยังไหวไหม”
แต่เราสามารถเป็นไหล่ ให้เขาพักพิงกาย พักพิงใจ
แต่เราสามารถ...................................................
แต่เราสามารถ ช่วยต่อลมหายใจสุดท้ายของเขาได้นะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ❤️💚
#กระเรียนน้อย
- 9
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
