3 ก.ค. 2020 เวลา 02:30 • ปรัชญา
หนูไม่มีอารมณ์อ่านหนังสือ
ภาพจาก pexels.com
ครั้งหนึ่ง ผมและเพื่อน ๆ ได้ไปนั่งกินอาหารกับอาจารย์ฝึกสอน
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารขณะที่มีอาจารย์นั่งอยู่ด้วย มันก็จะออกแนวขรึม ๆ นิดหน่อย
ระหว่างรออาหารอยู่นั้น เพื่อนคนนึงก็ได้ตั้งคำถามกับอาจารย์ไปว่า
อาจารย์ครับ ผมเนี่ยเวลาใกล้ช่วงสอบ ไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเลย รู้สึกจิตใจมันฟุ้งซ่าน อยากทำโน่น อยากทำนี่ไปหมด แต่ไม่ใช่การอ่านหนังสือสอบนะ
เพื่อน ๆ คนอื่น ๆ ก็พยักหน้าและเออ ออ ด้วยกันเป็นแถว
อาจารย์ก็เลยบอกว่า คุณก็ต้องคิดหาวิธีการที่ทำให้คุณมีสมาธิในการอ่านหนังสือสิ
เพื่อนก็เลยพูดขึ้นมาว่า คนเรามันควบคุมตัวเองไม่ได้ไงครับอาจารย์ ไม่ใช่ว่าอยากจะอ่านหนังสือแล้วจะมีสมาธิในการอ่านหนังสือสักหน่อย
อาจารย์ฝึกสอน ก็เลยเรียกเพื่อนของผมคนนั้นให้เดินไปหน้าร้าน เดินไปใกล้ ๆ แม่ครัวที่กำลังปรุงอาหารอยู่ อาจารย์ถามว่า เขากำลังทำเมนูอะไรอยู่ เพื่อนผมตอบว่ากำลังผัดพริกแกงครับ
อาจารย์จึงบอกว่า เธอลองดมดูสิว่ามันหอมไหม เมื่อเพื่อนผมลองสูดลมหายใจ ดมดูเพียงแค่ครู่เดียว
ฮัดชิ้ววววว!
อาจารย์พาเพื่อนผมกลับมานั่งที่โต๊ะก่อนที่จะพูดว่า
ถึงแม้ตอนแรกเธอจะไม่ได้มีความรู้สึกที่อยากจะจามเลยสักนิด แต่ครูก็หาวิธีทำให้เธอจามได้
ไม่เกี่ยวหรอกว่าเธอกำลังมีความรู้สึกอะไรอยู่ เพราะถ้าเปิดหนังเศร้าให้เธอดูเธอก็จะซึ้ง ถ้าเปิดหนังตลกให้เธอดู เธอก็จะขำ
จริง ๆ แล้วมนุษย์ทุกคนสามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ เพียงแต่ส่วนใหญ่เลือกที่จะไม่ทำ ลองหาวิธีการดูก็แล้วกัน เชื่อว่ามันไม่ยากเกินความสามารถของพวกเธอหรอก
หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว อาจารย์ก็ได้พูดทิ้งท้ายกับเพื่อนคนเดิมไปว่า
ส่วนเรื่องทำข้อสอบเธอไม่ต้องห่วงนะ เพราะจากคะแนนเก็บยังไงเธอก็ตก (- -*)
#บทสรูปฉบับแฮมแฮม
โฆษณา