• โรงรับจำนำ / ห้างรับนำจำ/ ร้านรับเช่ายืม 🔴 •
“ลุง! หม้อข้าวนี้แลกได้เท่าไร?”
“อืมม..ห้าร้อยบาทน่ะพ่อหนุ่ม”
“โหห! ได้แค่เนี้ยนะ แล้วแหวนโบราณนี่ล่ะลุง?”
“ไหน? ช่วยเอามาดูใกล้ๆทีซิ”
.
เขายื่นแหวนที่ดูเก่าแต่ยังคงเป็นมันวาวเพราะได้รับการดูแลอย่างดี ให้คุณลุงเจ้าของโรงรับจำนำพิจารณา ก่อนที่กระบวนการตีค่าเคาะราคาจะเริ่มขึ้น
.
“โอ้โห ของคาเทียร์ซะด้วย”
คุณลุงซึ่งปกติตาเล็กตอนนี้เริ่มตาโต
.
“แล้วไปได้มันมายังไงล่ะ? พ่อหนุ่ม”
“คือ...ว่า...มันเป็นของพ่อผมอ่ะลุง เห็นวางกองอยู่ในชั้นเก็บของมานานละ ไร้ประโยชน์! เลยเอามาหมุนเงินกับลุงซะเลย”
.
คุณลุงมีท่าทางสะดุ้งกับคำว่า “ไร้ประโยชน์” นิดๆ แต่ก็พินิจพิเคราะห์วัตถุโบราณล้ำค่าชิ้นนี้ต่อไป
.
“เอางี้ ลุงขอเวลาเช็คราคากลางของเจ้าแหวนนี่ก่อน แล้วเดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมง พ่อหนุ่มค่อยกลับมาอีกทีนะ ตอนนี้อาจจะออกไปเดินเล่นที่ห้างข้างๆก่อนก็ได้”
.
“โห เช็คนานขนาดนั้นเลยเหรอลุง! อืมม..?”
“ใช่! มันต้องสืบราคาสักนิดก่อนอ่ะ!”
ลุงพูดด้วยน้ำเสียงที่จู่ๆก็ขึงขังขึ้นมา
.
“โอเค๊ โอเค งั้นเดี๋ยวอีกชั่วโมงผมมาใหม่ก็ได้”
เขาพูดพลางก้าวเท้าเดินออกจากโรงรับจำนำไป
“ตายแล้ว! ฉันทำมันหล่นหายไปตอนไหนเนี่ย?”
ความคิดของเธอพลุ่งพล่านออกมาพร้อมกับใจที่ร้อนรน
.
เธอพยายามค้นในกระเป๋าชาแนลที่หิ้วมาก็แล้ว หาในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็จหลุยส์ วิตตองที่ใส่อยู่ก็แล้ว สอบถามพนักงานร้านบาลองเซียก้าซึ่งกำลังหาลายผ้าเช็ดหน้าให้เธออยู่ก็แล้ว
.
แต่ไม่ว่าจะค้น จะหา จะสืบ จะเสาะ ที่ไหน?
ก็ไม่มีเบาะแสอะไร สามารถนำไปสู่
การค้นพบ แหวนที่หายไปได้เลย!
.
สักพักมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอกดรับ
เพื่อจับโทนเสียงอันราบเรียบแต่เย็นชา
จากปลายสายอีกข้างหนึ่ง ที่ส่งมาถึง
.
“หนู....หนูทำแหวนของ เรา หายไปใช่ไหม?”
“เรา?”
ผมไม่รู้ว่าเรื่อง ระหว่างเรา มันเริ่มขึ้นตอนไหน?
มันอาจจะเป็นช่วงเวลาที่ผมเบื่ออาซ้อขี้บ่นที่บ้านมากมากก็ได้ หรืออาจเป็นตอนที่กิเลสมากมายจำแลงกายลงมาในตัวตน?
.
เราเจอกันในห้างที่อยู่ข้างบ้าน บ้านที่ผมกับภรรยาซื้อมาแล้วหาช่างมาเปลี่ยนให้เป็น “โรงรับจำนำ”
.
ผมกับเธอแอบคุยกันทุกวัน ขณะที่ภรรยาของผมนั้นนอนหายใจรวยรินด้วยฤทธิ์คีโม
.
เธอรวยแต่ไม่ขี้โอ่ แถมวันหนึ่งยังโชว์ว่าอารีย์ ด้วยการรับซื้อ “แหวนคาเทียร์ที่หลุดจำนำวงนี้” จากร้านผม ด้วยตัวเงินที่มีมูลค่ามากมาย
.
เธอบอกผมว่า “เอาเงินที่ได้จากเธอ ไปรักษาภรรยาให้หาย” และนั่นคือครั้งสุดท้าย ที่เราคุยกัน
ครบหนึ่งชั่วโมง เขาเดินเข้ามาในร้านอีกครั้ง
แต่คราวนี้มัน มีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไป!
.
“ไอ้ลุงเฒ่า! เดินเข้ามาใกล้ๆ!!” เขาตะโกนเรียกผมอย่างหยาบคาย ขณะที่อาวุธปืนวายร้ายซุกซ่อนตัวอยู่ในอุ้งมือ
.
“แกเป็นกิ๊กกับเธอเหรอ! แกเป็นคนมอบแหวนคาร์เทียร์บ้าๆนี่ให้เธอใช่ไหม!! แกมันสมควรตาย! แกรู้ใช่ไหมว่า เรา • รัก • กัน !”
.
“เปรี้ยง!!” เสียงปืนดังขึ้น “อีกครั้ง”
ก่อนที่มันจะปลุก สติ ของเราทุกคน ให้ตื่นขึ้นมา
ห • า • ย • ใ • จ
#เพราะใดใดในโลกนี้ที่เราครอบครอง
#ล้วนเป็นการหยิบยืมที่ชั่วคราว
#และเราต่างเดินเข้าเข้านอกออกใน
#ณโรงรับจำนำแห่งอารมณ์กันเป็นประจำ
#ก่อนซื้อก่อนแลกก่อนแจกก่อนสนองทุกครั้ง
#โปรดใช้สติคำนึงถึงกันเพื่อหาข้อบ่งใช้ทางใจ
#อรุณสวัสดิ์ครับ^^
#HaveNiceDay 🌤
#1Timothy6(17)
#aDailyBread
#ขนมปังยามเช้า 🍞😊 .... 🔲🔳❤️
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
