Hero ของคุณคือใคร
Hero ของฉันน่าจะเรียกว่า Heroine
เพราะเป็นผู้หญิง หญิงสาวคนนั้นก็คือ พี่สาวของฉันเอง ขออนุญาตใช้สรรพนาม "ฉัน" นะคะคุณผู้อ่าน เพื่อให้สอดคล้องกับผู้ที่ส่งซาเล้งภาพในวัยเยาว์มาให้ พี่มดดี้ แม่ครัวไทยในบังคลาเทศ พี่สาวคนนี้ก็น่ารักและ
เก่งมากๆเลยค่ะ
"ภาพในวัยเด็ก" ระหว่างฉันกับพี่สาวคลานตามกันมา เราอายุห่างกัน 1 ปี ในวัยเด็ก เชื่อหรือไม่ ฉันเกือบเกลียดพี่สาวของตัวเองเพราะความไม่รู้เดียงสา และการยุยงของผู้ใหญ่ที่สร้างสถานการณ์ให้คิดไปว่า พ่อกับแม่รักลูกไม่เท่ากัน
ความคิดเหล่านี้ถูกปลูกฝังมาจากพี่เลี้ยงของเราทั้งสองคนนั่นเอง ใช่แล้วล่ะค่ะ ในระหว่างที่เราทั้งสองคนเกิดมา เป็นช่วงที่พ่อแม่เริ่มสร้างฐานะ อาจจะไม่ค่อยมีเวลาให้ลูกสักเท่าไหร่สำหรับการอยู่ในตอนกลางวันเพราะต้องเปิดคลินิก เมื่อแต่งงานแล้วก็ลาออกจากการทำงานที่โรงพยาบาล อ้อ ลืมบอกไปพ่อฉันเป็นหมอแม่เป็นพยาบาลค่ะ เคยเล่าไปแล้วใน It's me
สมัยนั้นการมีลูกจ้างที่ทำงานบ้านจะหาได้ไม่ยากเหมือนสมัยนี้ที่ใครๆก็นิยมเป็นสาวโรงงานที่มีรายได้ต่อวันเสียมากกว่า
เราเล่นด้วยกัน
การเลี้ยงดูจึงมีส่วนที่ทำให้เด็กคนหนึ่งมีความคิดอย่างไรได้อย่างแน่นอน พี่เลี้ยงของพี่สาวจะเป็นคนไม่ชอบแต่งตัว ส่วนพี่เลี้ยงของฉันชอบแต่งตัวถักเปียและให้ฉันไว้ผมยาว ถามว่าฉันชอบหรือไม่ ตอบได้ว่าไม่รู้หรอกค่ะ แต่รู้สึกชินกับการไว้ผมยาว และผ่านการเป็นเหาซึ่งติดจากเพื่อนมาเป็นที่เรียบร้อย
พี่เลี้ยงของฉัน ชอบมาบอกฉันอยู่บ่อยว่า แม่รักพี่สาวมากกว่าฉัน ฉันจำได้มีเหตุการณ์หนึ่งที่ยิ่งทำให้คิดไปใหญ่เลยว่า แม่ต้องรักพี่มากกว่าฉันแน่ๆ โดยปกติแล้วพ่อกับแม่
จะให้เรานอนแยกห้องกัน แต่จะไปเล่นหรือดูทีวีที่ห้องพ่อกับแม่ก่อน พอถึงเวลานอนก็จะต้องกลับมานอนห้องตัวเองกับพี่เลี้ยง
Cr.google
แต่แล้ววันหนึ่ง พี่สาวของฉันก็ได้นอนที่ห้องพ่อกับแม่ค่ะ ขนตุ๊กตาตัวโปรดและสัมภาระต่างๆไปนอนได้ พี่เลี้ยงก็มาบอกฉันว่า นั่นไงแม่รักพี่มากกว่าฉันจึงพาไปนอนด้วย ด้วยความเป็นเด็กฉันก็เกเรขึ้นมาทันทีเลยค่ะ เหมือนจะต่อต้านเล็กๆ
ที่จะงอแงไม่กลับมานอนห้องตัวเอง
อันที่จริงแล้ว เพราะพี่สาวมีไข้สูงต่างหากที่ต้องอยู่เช็ดตัวตลอดทั้งคืน
และด้วยความที่พี่สาวชอบคณิตศาสตร์เรียนเก่งสอบได้ที่1ที่2ตลอด ฉันจะเรียนกลางๆพี่สาวก็จะได้รับคำชมจากใครๆ
Cr.google
ความคิดเหล่านี้ติดตัวมา จนวันหนึ่งที่อยู่ชั้นประถมปลายครูสั่งการบ้านพี่สาวให้มีสมุดบันทึกสวยสักหนึ่งเล่ม พี่สาวมาบอกพ่อให้ซื้อมาให้ ฉันเห็นก็งอแงบอกว่าอยากได้ด้วยเหมือนกัน ฉันถึงกับประชดไม่ทำการบ้าน ไม่กินข้าว แม่ก็เอ็ดฉันเสียใหญ่โตกลายเป็นความมาคุ ในครอบครัว พ่อกับแม่ทะเลาะกัน พ่อเข้ามาถามฉันว่าทำไม โดยปกติพ่อจะปล่อยหน้าที่การสื่อสารผ่านทางแม่
แต่มาครั้งนี้พ่อเรียกฉันไปคุยเดี่ยวๆคนเดียว เรานั่งคุยกันอย่างเป็นทางการมากๆ ฉันรู้สึกแปลกใจเล็กๆ พ่อถามทำไมจึงไม่กินข้าว
ทำไมไม่ทำการบ้าน ฉันไม่ตอบ...พ่อรอจนฉันตอบ... แล้วฉันก็ตอบไปว่า ฉันอยากได้สมุดบันทึกเหมือนพี่สาว พ่อได้ยินดังนั้นก็บอกว่า อันที่จริงพี่สาวจะต้องใช้ในการเรียนในวันรุ่งขึ้น
จับมือ
แล้วถามฉันว่า..ถ้าฉันได้มาแล้วฉันจะเอาไปทำอะไร... ใช้เรียนมั้ย...ในตอนนี้ถ้าได้มา ฉันไม่ตอบ... แล้วพ่อก็บอกว่า...ถึงแม้ว่าตอนนี้ดึกร้านปิดหมดแล้วแต่พ่อก็จะไปเคาะประตูเรียกร้านค้าและซื้อมาให้ แล้วพ่อก็ออกไปซื้อมาให้จริงๆ ...ฉันกำลังอ้าปากจะบอกว่าฉันเปลี่ยนใจจะไม่เอา แต่ช้าไปเสียแล้ว ...
พอพ่อเอามาให้ฉันรู้สึกไม่อยากได้มันอีกแล้ว ไม่รู้ว่าทำไม....ในที่สุดฉันก็ไม่ได้ใช้มันและเก็บมันไว้อย่างดี...
ก่อนหน้านี้พี่สาวเห็นเรื่องนี้แล้วมาคุยกับฉันว่าถ้าอยากได้เดี๋ยวพี่สาวบอกพ่อให้ ฉันถึงรู้ว่าพี่สาวเป็นห่วงและคอยดูอยู่ห่างๆ สังเกตว่าฉันไม่สบายใจฉันสัมผัสได้ถึงความรักและความหวังดี
กอด
พอจะต้องสอบเข้าเรียนต่อตอนปิดเทอมพี่สาวก็จะเอาแบบฝึกหัดของตัวเองที่เคยเรียนมาแล้วสอนฉัน เราเล่นเป็นครูนักเรียนกัน ฉันจึงได้เนื้อหาที่เรียนและแบบฝึกหัดมาก่อนเพื่อนเสมอ พี่สาวติวให้และบอกแนวทางการเรียนว่าจะต้องเจออะไรฉันจึงรู้สึกอบอุ่นใจ และรู้สึกปลอดภัย
พอโตขึ้นเราก็เหมือนเพื่อนที่คอยให้คำปรึกษา แก้ปัญหา ยามท้อใจก็จะเป็นกำลังใจให้กัน ความทรงจำในวัยเยาว์ยังคงตราตรึงในจิตใจ
หลับฝันดีนะพี่สาว
ขอบคุณเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมาบางทีมันอาจจะกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ แต่เราสร้างอนาคตของเราได้จากการทำวันนี้ให้ดีที่สุด ขอบคุณค่ะ
ขอส่งchallenge นี้ต่อให้กับ
พี่สามล้อ
ชายก้าง
พี่ภา คนไทยตัวเล็กเล็กค่ะ
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
