"...ถ้าหากว่าพระราชินีตายแล้ว ก็ขอให้บอกให้รู้สักคำหนึ่งเถิด..."
ข้อความส่วนหนึ่งจากโทรเลขที่รัชกาลที่ 5 ทรงมีถึงพระองค์เจ้าประวิตรวัฒโนดม ราชเลขานุการในสมเเด็จพระศรีพัชรินทรา บนมราชินีนาถ
ความถวิลหาคิดถึงคนรักใครก็เป็น ไม่เว้นแม้แต่พระมหากษัตริย์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสมัยที่การสื่อสารยังไม่สะดวกรวดเร็วเช่นทุกวันนี้ ปัจจุบันเมื่อเราคิดถึงกันก็สามารถวิดีโอคอลหากัน ได้ยินเสียงเห็นหน้ากันได้ทุกเวลา แต่สมัยก่อนแม้จะมีเงินก็ใช่จะบอกความในใจได้ทันที แค่เพียงจดหมายสักฉบับยังอาจใช้เวลาแรมเดือน
เด็กที่นั่งตักคือ ร.7 ค่ะ
ทุกคนน่าจะเคยเรียนกันมาว่ารัชกาลที่ 5 ท่านทรงมีพระราชกรณียกิจที่สำคัญมากเรื่องหนึ่งคือ เสด็จประพาสยุโรป
การเสด็จประพาสยุโรปนี้เป็นวิสัยทัศน์ส่วนหนึ่งของการรักษาเอกราชของชาติของพระองค์ท่าน เนื่องจากขณะนั้นบ้านเมืองตกอยู่ในภาวะถูกกดดันจากอิทธิพลจักวรรดินิยมตะวันตก โดยเฉพาะอังกฤษและฝรังเศส การเสด็จประพาสยุโรปก็เพื่อต้องการให้นานาประเทศได้รู้จักประเทศไทย และผูกสัมพันธไมตรี เพราะการที่พระมหากษัตริย์อันเป็นตำแหน่งสูงสุดของประเทศเสด็จไปด้วยพระองค์เอง ย่อมมีผลต่อการเจรจาเชื่อมสัมพันธ์ได้ดีที่สุด
ในการเสด็จประพาสยุโรป เราจะเอาความสะดวกของสมัยเราไปเป็นบรรทัดฐานไม่ได้ ว่าไปเที่ยว
ไปสนุก แค่เรื่องการเดินทางก็ลำบากมากแล้ว
อย่าว่าแต่เครื่องบินเลย ถนนหนทางยังไม่เรียบด้วยซ้ำ การเดินทางจึงใช้เวลาหลายเดือน (ลองนึกดูนะคะเราไปแค่เชียงใหม่ถนนดี ๆ เรายังปวดเมื่อยมาก)
นอกจากเรื่องการเดินทางที่ยากลำบากแล้ว ยังมีเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่น ท่านต้องเลิกเสวยหมากซึ่งท่านเสวยมาตลอด และจัดฟันให้ขาวสะอาด ซึ่งก็เป็นเรื่องยากพอดู ทั้งนี้เพื่อไม่ให้เกิดการดูถูกจากชาวตะวันตกว่าเราเป็นประเทศป่าเถื่อนล้าหลัง
เมื่อต้องเผชิญความทุกข์กายใจต่าง ๆ สิ่งที่จะเป็นกำลังใจให้พระองค์ท่านได้ก็ไม่ต่างจากเราเลยคือข่าวคราวจากครอบครัว ซึ่งความสุขจากครอบครัวและความสงบปลอดภัยของประเทศ ท่านทรงรับทราบได้จากลายพระหัตถ์ของพระมเหสี และพระราชโอรสธิดา โดยเฉพาะโทรเลขจากสมเด็จพระราชินีนาถที่มีถวายสม่ำเสมอ
แต่...มีช่วงหนึ่ง ข่าวคราวทั้งทางโทรเลขและจดหมายจากสมเด็จพระราชินีขาดหายไปถึง 15 วัน
เมื่อท่านไม่ทราบข่าวคราวจึงทรงร้อนใจมาก
ขนาดเราเองแฟนหายไป 3 ชม.ยังเป็นห่วงเลยนะคะ
แต่ร.5 ท่านไม่ทราบข่าวอะไรเลย ผู้อ่านลองจินตนาการดูว่าถ้าเป็นตัวเองจะรู้สึกอย่างไร
ในตอนนี้ท่านจึงมีความวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด ในโทรเลขฉบับเต็มที่ ร.5 ส่งถึงพระองค์เจ้าประวิตรวัฒโนดม มีใจความว่า
"ฉันจะเป็นบ้าฤๅตาย เพราะไม่ได้รับข่าวบางกอกกว่า ๑๕ วันแล้ว ถ้าหากว่าพระราชินีตายแล้ว ก็ขอให้บอกให้รู้สักคำหนึ่งเถิด"
ลงวันที่ 1 มิถุนายน ร.ศ.๑๑๖
นอกจากนี้ยังพบโทรเลขลงวันที่เดียวกันส่งถึงพระราชโอรสและพระบรมวงศานุวงศ์อีก 5 พระองค์
อย่างไรก็ตาม เมื่อท่านส่งโทรเลขลงวันที่ 1 มิถุนายน ไปแล้ว ท่านก็ได้รับโทรเลขจากสมเด็จพระราชินี ลงวันที่ 31 พฤษภาคม (ซึ่งเพิ่งมาถึง)
มีใจความว่า
"ในคำแรกที่จะทูลนี้ ต้องขอประทานโทษ ในการที่ไม่ได้ตอบพระราชโทรเลขซึ่งมีมาหลายฉบับ ซึ่งที่ไม่ได้ตอบนั้นไม่มีเหตุอันใดที่จะทูลได้นอกจากที่จะไม่ให้ทรงพระศลวลเยาะ คือหม่อมฉันคิดตระหนี่เสียดายเงิน เพราะเห็นว่าไม่มีการสำคัญฤๅจำเป็นที่จะต้องทูลในโทรเลขเพราะหนังสือนั้นได้เขียนถวายอยู่เสมอแล้ว"
และสมเด็จพระราชินียังทูลอีกเล็กน้อยว่าลูกเจ็บพร้อมกัน 3 คน โดยเฉพาะประชาธิปกเจ็บมาก (ร.7)
เมื่อร.5ท่านทรงทราบก็คลายกังวลส่งโทรเลขถึงพระองค์เจ้าประวิตรวัฒโนดมว่า ให้แจ้งผู้ที่ได้รับโทรเลขฉบับวันที่ 1 มิถุนายนจากท่านหมดว่าไม่ต้องตอบแล้ว ท่านเบาใจแล้ว
ที่แท้ เรื่องก็คือพระราชินีท่านทรงตระหนี่เท่านั้นเอง
ถือเป็นเรื่องราวความคิดถึงที่น่ารักและอยากนำมาเล่าสู่กันฟังค่ะ 🙂
เป้ย 4 Jul 20
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
