13 ก.ค. 2020 เวลา 07:46 • ความคิดเห็น
เด็กเอ๋ยเด็กน้อย
ได้รับซาเล้งมาจอดหน้าบ้านนานหลายวันแล้ว
เป็น #challengeเด็กเอ๋ยเด็กน้อย ที่น้องปิงปองจากเพจ PP Share แชร์ให้คุณฟัง ส่งมาให้
วันนี้ได้เวลาสลัดความขี้เกียจและลงมือเขียนสักที
เด็กชายตั้ม เกิดมาเกือบ 40 ปีแล้วครับ
ปีนี้อายุ 39 แต่หัวใจยังวัยสะรุ่นอยู่เสมอ
บ้านเกิดผมอยู่แถวๆเลียบคลองทวีวัฒนา
บ้านอยู่ติดคลองเลย ตอนเด็กชอบฝันว่าเราคือลูกหลานของคนที่อยู่ใต้น้ำ (ตอนเด็กยังไม่รู้ว่าคืออะไร ? โตขึ้นมาก็เดาว่าไม่ผีพรายก็พญานาค)
แม้ยังเด็กแต่ก็จำความฝันได้ดีเพราะฝันซ้ำๆกันบ่อยมาก ที่สำคัญผมจมน้ำเกือบตายอยู่หลายครั้ง แต่ก็มีคนมาช่วยไว้ได้ทุกครั้ง ตกน้ำบ่อยจนแม่ต้องพาไปวัด ไปทำพิธีปัดรังควาน หลังจากนั้นผมก็ไม่ตกน้ำอีกเลย และความฝันนั้นก็หายไป
จบเรื่องลึกลับมาต่อกันที่ชีวิตความเป็นอยู่ในวัยเด็ก
เนื่องจากเกิดริมน้ำ ใกล้สวน ชีวิตวัยเด็กจึงมีความสุขกับธรรมชาติ มีผลไม้มากมายให้กินฟรีๆจากต้นไม้ของเพื่อนบ้านซึ่งเขาก็ไม่หวงเพราะมันมีเยอะมาก ทั้งฝรั่ง ชมพู่มะเหมี่ยว มะขามเทศ ทั้งสามอย่างมีมากมายเหลือเฟือ (ปัจจุบันชมพู่มะเหมี่ยวหายากมาก มะขามเทศก็ราคาแพง)
เพื่อนบ้านที่มีพระคุณกับผม คือบ้านของอาซ้อกับลุงซิน
บ้านนี้คือบ้านขายของชำที่ผมสนิท เดินไปซื้อของแกบ่อย เวลามีวันสำคัญทางศาสนาหรือตรุษจีนแกจะทำอาหารแจกทุกคนระแวกบ้านโดยมีผมเป็นคนมารับอาหารเดินไปแจก
นอกจากนี้ทั้งสองท่านยังเป็นคนสร้างงานให้ชาวบ้านแถวนั้นด้วย ทั้งให้งานรับตัดดอกกล้วยไม้ ทำพื้นรองเท้า
ตระกูลลุงซินกับอาซ้อ คือตระกูลที่เป็นเจ้าของกะทิชาวเกาะนั่นแหล่ะครับ แต่แกอาจไม่ใช่ผู้ถือหุ้นหลักนะครับ
ตอนนั้นเป็นช่วงที่ยังไม่ยิ่งใหญ่เท่าปัจจุบัน คงเป็นธุรกิจแบบกงสี พ่อผมทำงานที่นี่ตั้งแต่ยังเป็นโรงกะทิอยู่เลย
วันที่ผมรอคอยในทุกปี มักจะเป็นวันที่ยายเกียวมาพักที่บ้านอาซ้อ ลุงซิน ยายเกียวคือคุณแม่ของอาซ้อ หรือลุงซินนี่ล่ะ (ผมจำไม่ได้แล้ว)
เวลายายเกียวมาแกจะให้ถุงพลาสติกใบใหญ่ผมใบนึง แล้วให้ผมหยิบขนมในร้านใส่ให้เต็มถุงโดยที่แกไม่คิดเงิน แกจะออกเงินซื้อขนมให้ผมแทน (ถึงเป็นร้านของลูกแกก็จ่ายเงินซื้อ เพื่ออุดหนุนลูกหลาน)
ยายเกียวใจดีต่อผมมากครับ
ทุกวันนี้ผมยังจำพระคุณได้ไม่ลืม
และผมมักจะอุดหนุนสินค้าของกะทิชาวเกาะ
คงเป็นสิ่งเดียวที่ผมจะตอบแทนได้
รูปวัยเด็กของผมส่วนใหญ่จะอยู่บ้านน้า ซึ่งยุ่งยากมากถ้าจะค้น เลยมีรูปเด็กสุดได้แค่ภาพที่เคยสแกนลงคอม เป็นภาพสมัยเรียนอนุบาลก่อนขึ้นประถม 1
ไปหาเอาเองว่าเด็กชายตั้มคือคนไหน
รูปนี้เกือบ 30 ปีแล้วครับ
ผมเรียนอนุบาลและประถมที่โรงเรียนทวีวัฒนา (ทองน่วมอนุสรณ์) คุณครูในรูปชื่อครูสุภัตรา ครูใจดีมากๆครับ โรงเรียนอยู่ใกล้บ้านผมมาก เดินไปราว 8-10 นาทีก็ถึงแล้ว
โตขึ้นมาหน่อยก็ไปเรียนมัธยมที่โรงเรียนวัดนวลนรดิศ
ผมได้รับการคัดเลือกให้เป็นประธานนักเรียนด้วยนะครับ ขออวดหน้าสมัยวัยสะรุ่นนิดนึง รูปนี้น่าจะราวๆ 22 ปีก่อนครับ
หน้าละอ่อนแท้ 555
ถัดมาก็ไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่คณะเศรษฐศาสตร์ มศว ประสานมิตร ตอนที่เรียนยังไม่จัดตั้งเป็นคณะ แต่เป็นภาควิชาหนึ่งในคณะสังคมศาสตร์ จริงๆก็คือเรียนเศรษฐศาสตร์ล่ะครับ แต่คนเรียนยังไม่มากเลยตั้งเป็นคณะไม่ได้
สมัยหนุ่มๆกับเพื่อน
(คนใส่แว่นซ้ายสุดคือ อ.บอย แอดมินเพจหนังหลายมิติอีกคนหนึ่ง แม้จะไม่ค่อยได้เขียนบทความลงแต่ก็เป็นแอดมินเพจหนัง 555)
ชีวิตมหาวิทยาลัยเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากครับ
ผมใช้ชีวิตกับเพื่อนๆอย่างมีความสุข อาจารย์ในมหาวิทยาลัยก็น่ารักมากๆ
ทุกวันนี้อาจารย์ที่สนิทกับผมยังมาเขียนบทความลง BD เลยครับ ไปติดตามกันได้
อาจารย์เก่งมากครับ ติวนักศึกษาตอบปัญหาเศรษฐศาสตร์ จนได้แชมป์ระดับประเทศมาแล้วมากมาย
แกสอนเก่ง ตอนผมเรียนกับอาจารย์จบคอร์สแกยังใจดีพาผมกับเพื่อนๆไปเลี้ยงฟูจิอีกต่างหาก (อันนั้นเป็นคลาสเล็ก มีนักศึกษาเรียนกัน 5 คน แต่อาจารย์ก็ใจดี พาไปเลี้ยงบ่อยมาก )
ซาเล้งนี้เขาให้เล่าเรื่องส่วนตัว
ผมก็เล่าเพลินไปหน่อย
รู้ตัวอีกที บทความยาวมาก
จบเลยดีกว่า
ถ้าจะให้สรุปสามคำสั้นๆของชีวิตวัยเด็กจนถึงวัยรุ่น
ผมคงจะสรุปด้วยคำว่า " หน้าตาดี " เพราะมันชัดเจนที่สุดแล้ว
จบนะครับ 555
โฆษณา