เรื่อง เจ้าหญิงที่ต้องคำสาป
ตอนที่ 3
เมื่อเจ้าชายอาเธอร์และเจ้าชายวิลเลียมจากไป เจ้าหญิงเมอร์นิซ่าพร้อมคนรับใช้ชราของพระองค์ก็เดินออกมา
ทันใดนั้นเองเจ้าหญิงก็เดินขึ้นไปยังห้องของพระบิดาที่เจ้าชายอาเธอร์ได้ทรงนอนหลับไปเมื่อคืนนี้
"ถ้าข้ายอมเผยตัวต่อเจ้าชาย เจ้าชายคงรังเกียจรั้งแต่จะหนีห่างและไม่ช่วยเหลือข้าเป็นแน่ มันก็ดีแล้วที่ข้าไม่เผยตัวแก่ท่าน"
เจ้าหญิงนั่งสบดคนเดียวพลางคิดชั่วอยู่ครู่ ว่าตนนั้นควรทำเช่นไร เพราะตอนนี้พระองค์เองก็มีพระชนมายุจวนจะครบ 19 พรรษาแล้ว แต่พระบิดาและพระมารดาก็ยังคงเป็นหินเช่นนั้น พระองค์รู้สึกเศร้าใจทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องราวครั้งอดีต พลางนับวันรอที่คำสาปจะคลายลงแม้นไม่รู้ว่ามันจะนานแค่ไหนก็ตาม
"เมรีเจ้าอยู่คนเดียวได้ใช่หรือไม่ ข้าจะเข้าไปในหมู่บ้านเพื่อไปซื้อผักแลอาหารมาทำมื้อเย็น"
เจ้าหญิงเมอร์นิซ่าเอ่ยต่อนางผู้เป็นคนรับใช้ พลางเอาผ้าผืนบางมาห่มเผ้าผมและอำพรางใบหน้าอย่างระมัดระวัง
"เพคะ เจ้าหญิง หม่อมฉันอยู่ได้เพคะ ดูแลพระองค์เองด้วยนะเพคะ" คนรับใช้เอ่ยด้วยถ้อยคำที่สั่นเครือ
เจ้าหญิงจึงยิ้มรับพร้อมพยักหน้าและเดินจากไป
.
"ผักมั้ยจ๊า ผักมั้ยจ๊า ผักสด ๆ จากสวนเลยจ้า"
"ปลาจ้า ปลาจ้า ฤๅไม่มีเหรียญนายท่านสามารถเอาผักมาแลกปลาก็ได้จ้า
เสียงพ่อค้าแม่ค้าเชิญชวนให้มาซื้อผักซื้อปลาแลสินค้าของตน ทันใดนั้นเองความชลมุนวุ่นวายก็เกิดขึ้น เมื่อชายร่างใหญ่ยักษ์พร้อมพักพวกอีกสามคนเข้ามาสร้างความก่อกวน
"แม่สาวน้อย...สวย ๆ แบบนี้มาเป็นเมียข้าสะดี ๆ !!"
"อ้าย...อย่าทำอะไรข้าเลย ข้ากลัวแล้ว "
"อย่าทำอะไรลูกสาวข้าเลยนะนายท่าน แม่รีเซียมันยังเด็ก อย่าทำอะไรมันเลย.."
เสียงของเด็กสาวและเเม่ของนางร้องขอความเห็นใจ พลางอ้อนวอนเหล่าอันธพาลจอมเกเรประจำหมู่บ้านที่ทำตัวเป็นใหญ่รังแกคนที่ไม่มีทางสู้
พร้อมพักพวกที่ทำลายข้าวของ บ้างก็หยิบกินแบบไม่เกรงใจ อีกทั้งยังขู่เข็นรีดเงินจากชาวบ้านซึ่งผู้คนเหล่านั้นแลแต่จะรังแกคนที่อ่อนแอกว่าอยู่ร่ำไป
เมื่อเจ้าหญิงเห็นเหตุการณ์เป็นเช่นนั้นแล้ว จึงรีบซื้อของและพยามหลบหน้าหลบตาและปลีกตัวออกมา
"จะไปไหนจ๊ะ คนสวย...?!!"
หนึ่งในแก๊งค์อันธพาลจับข้อมือของเจ้าหญิงไว้แน่น หากแต่เจ้าหญิงพยายามเบือนหน้าหนี
"ปล่อยข้าไปเถอะ อย่าทำอะไรข้าเลย"
"วะวะว้าว....เสียงหวานซะด้วยยย หน้าตาของเจ้าคงหวานไม่แพ้กัน"
"อย่านะ อย่าทำอะไรข้าเลย ข้าไม่ได้สวยอย่างที่ท่านคิดหรอก ปล่อยข้าไปเถอะ "
ทันใดนั้นเองชายชกัณร่างใหญ่คนหนึ่งก็ดึงผ้าผืนบางที่คลุมพระเกษาของเจ้าหญิงไว้ด้วยความอยากรู้อยากเห็นใบหน้าที่แท้จริง
"เห้ยยย เจ้าเป็นคนหรือผีกันแน่ ทำไมหน้าตาช่างอัปลักษณ์เช่นนี้!!"
ทำให้เหล่าอันทพาลทั้งหลายต่างหัวเราะเย้ยหยันเจ้าหญิงอย่างสะใจ และแล้วพวกเขาก็ปล่อยตัวเจ้าหญิงไป หลังจากนั้นเป็นต้นมาผู้คนทั้งหมู่บ้านจึงรู้จักเจ้าหญิงในนามของหญิงสาวผู้ที่มีหน้าตาอัปลักษณ์
.
เช้าวันรุ่งขึ้นเจ้าหญิงจึงได้เข้าไปในป่า เพื่อหลบหนีจากผู้คนสักพัก ทันใดนั้นเองแสงสว่างจ้าก็ปรากฏขึ้น เมื่อแสงนั้นได้หายไปเจ้าหญิงก็ตกตะลึงกับสิ่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า
"ท่านคือนางฟ้า"
"ข้ามิใช่นางฟ้าหากแต่เป็นผู้ที่พิทักษ์ป่าแห่งนี้ ข้าอดเห็นใจเจ้าไม่ได้ เด็กน้อยในวันนั้นตอนนี้เจ้าเติบใหญ่แล้ว..
เจ้าหญิงเมอร์นิซ่า"
"ท่านรู้?"
"มีอันใดบ้างที่ข้าจะไม่รู้ เจ้าอย่าได้กังวลไป หนทางเดียวที่จะสามารถคลายคำสาปของเเม่มดเคอร์ร่าได้คือ"
''ข้าขอแต่ท่านโปรดทรงช่วยข้าด้วย"
"ในวันที่เจ้าพระชนมายุครบ 19 พรรณษา ดวงจันทร์จะอับแสงเนื่องจากเกิดปรากฏการณ์ราหูอมจันทร์ ซึ่งก่อนที่จะถึงวันนั้น เจ้าจะต้องเดินไปตามทางทิศตะวันตก ซึ่งเป็นหนทางที่คู่ครองของเจ้าเฝ้ารอคนที่คู่ควรจะอภิเสกสมรสด้วย พร้อมชุดราตรีที่ถักทอด้วยเงินและทอง
"คนนั้นก็คือเจ้าชายอาเธอร์ ผู้ที่จะคลายคำสาปนี้ให้หมดไป ซึ่งเจ้าจะต้องทำให้เจ้าชายอาเธอร์ยอมรับรัก ก่อนที่แสงจันทร์จะดับมืดไป
"เจ้าชายอาเธอร์! แต่...ข้าไม่มีเสื้อผ้าที่ถักด้วยเงินและทอง"
"นั่นมันไม่ใช่ปัญหาเลย อย่าได้กังกลไป"
เมื่อเจ้าหญิงกลับมายังปราสาท เจ้าหญิงก็กลับพบว่ามีชุดที่ถักด้วยเงินและทองที่ดูหรูหราเป็นประกายและงดงามดั่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อนอยู่ในห้องบรรทมของพระองค์
Cr : Pinterest
.
.
.
~~~~~👸🤴💗🏰~~~~~
ปล.เป็นการเขียนเทพนิยายที่มีหลายตอนหน่อยนะคะ อย่าเพิ่งเบื่อกันน้าา😂 อีกไม่นานเจ้าชายกับเจ้าหญิงจะได้เจอกันแล้วค่า...
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
