# ทาง อยู่ ที่ ปาก
บ้านข้าอยู่บนดอย
เมฆหมอกลอยเต็มฟ้า
อยู่กลางพงพนา
อยู่ตามประสาคนดอย............
บ้านบนดอย บ่มีแสงสี บ่มีทีวี บ่มีน้ำประปา
บ่มีโฮงหนัง โฮงนวด คลับบาร์
บ่มีแฟนต้า โคล่า เป๊บซี่
บ่มีเนื้อสันผัดน้ำมันหอย
คนบนดอยชอบกิ๋นข้าวจี่
บ่มีน้ำหอม น้ำปรุงอย่างดี
แต่พวกเฮามี....."มีน้ำใจ"
เสียงเพลงของคุณจรัญ มโนเพ็ชร ลอยเข้ามาในความคิด ณ ขณะที่เรากำลังขับรถเข้าใกล้จุดหมายปลายทางข้างหน้าอีกไม่ไกล เราสามคนพี่น้องขับรถขึ้นดอยกันมา บรรยากาศพาไปให้นึกถึงตอนสมัยเด็ก คุณตาเปิดวิทยุรุ่นเก่า ที่สมัยนั้นเป็นวิทยุทรานซิสเตอร์ใส่ถ่านไฟฉายก้อนใหญ่ ฟังเพลงจากคลื่นวิทยุช่องสัญญาณท้องถิ่น เผยแพร่เพลงคำเมือง เพลงที่มักได้ยินส่วนใหญ่เป็นเพลงจากศิลปินพื้นเมือง เพลงคุณจรัญ มโนเพ็ชรก็เป็นหนึ่งในนั้น
เราพากันขึ้นไปหมู่บ้านบนเขา สูงขึ้นไป และห่างออกไปเรื่อย ๆ กลับไปสู่ความเรียบง่าย ที่เราทิ้งกันมานาน กลับไปใช้ชีวิตเหมือนก่อนที่เทคโนโลยีจะพาเรามาไกลจากความธรรมดาไกลจนบางทีเราก็ลืมไปว่า เมื่อก่อนเราไม่มีสิ่งเหล่านี้ เราอยู่กันได้ยังไงนะ😅😅😅
เราสามคนขึ้นเขามายังตัวหมู่บ้านเล็ก ๆ บนดอยได้ไม่ยากเลย เราแค่พิมพ์ในมือถือ กูเกิลแมพก็พาเรามาถึงอย่างง่ายดาย บนดอยเดี๋ยวนี้มี 4G ด้วยนะเออ!!!
เรามาถึงยังหมู่บ้านบนดอยแม่สลองกันแล้ว อีกไม่เท่าไรเราก็จะถึงยังจุดหมาย ที่พักอยู่ไม่ไกลจากเราแล้ว แต่.......
ในทุกการเดินทางของพวกเรามักจะมีกติกาเสมอ.....
"พี่ใหญ่...เราลองไปกันแบบไม่มีกูเกิลแมพไหม"
"......เอิ่ม.........."
"เอาดิ.... "
พี่สาวฝาแฝดเราก็เอากะมันด้วยอีกคน....😅😅😅
อืมมมมมม........เอา!!!! ว่าไงว่าตามกัน บ้าบอกันจริงๆ!!!
"เมิงจำที่ตาเคยบอกตอนเด็กได้ป่ะ ไม่มีที่ใดที่เราไปไม่ถึง เพราะ ท า ง อ ยู่ ที่ ป า ก"
เราไปไหนมาไหนด้วยกูเกิลแมพด้วยความเคยชิน เวลาเราอยู่ในเมือง เราแค่ก้มหน้า ดูมือถือ จิ้มๆๆๆ แล้วมันก็พาเราไปในทุกที่ เพราะเราเอาแต่จิ้มโทรศัพท์ พึ่งพาเทคโนโลยีเสียจนชิน จนลืมคำพูดที่ตาเคยสอนเมื่อตอนเด็กไปเสียสนิท ลืมไปเลยว่า "ทางอยู่ปาก!!!"
เด็กน้อยบนดอยแม่สลอง
แล้วภารกิจตามหาจุดหมายก็เริ่มต้นขึ้นหลังจากนั้น เราใช้วิธีถามทางจากชาวบ้าน แล้วไปตามทางเรื่อย ๆ ตรงไหนที่ไม่แน่ใจก็จะแวะถาม ค่อย ๆ ไป ค่อย ๆ ถาม ไม่ต้องรีบ เพราะที่พักไม่ได้หนีไปไหน 555 อยู่สักที่ในหมู่บ้านนี้แหละ เพราะฉะนั้น อย่าไปรีบบบบ!!!
ในทุกวันที่เราเดินทางไปไหนที่ไม่รู้จัก เราจะมีเสียงพี่สาวคนหนึ่งในกูเกิลแมพคอยบอกให้เราไปทางนั้น ทางนี้ แล้วเราก็ขับตามทางนั้นไป พาเราไปถูกทางบ้าง ผิดทางบ้าง ก็ว่ากันไป เราได้แค่ฟังพี่แกเสียงเดียวเลย แถมไม่พอ กัมหน้าก้มตา โฟกัสอยู่กับพี่แกคนเดียวเลย จนบางทีไม่ได้มองสิ่งรอบตัวเราเลยด้วยซ้ำ คอยแต่จะไปให้ถึงจุดหมายท่าเดียวเลย😅😅😅 บางครั้งแม้แต่คนบอกทางนั่งข้าง ๆ เรายังไม่ฟังเลย ฟังพี่กูเกิลแมพตลอด ฮ้วย!!!
การเดินทางวันนี้ เราสนุกมากก ไม่กลัวหลงเลยกันสักนิด เพราะเรามีเนวิเกเตอร์ตัวจริงเสียงจริง555 เราแค่เปลี่ยนวิธีการไปไหนมาไหนด้วยกูเกิลแมพ เป็นสื่อสารกับคนให้มากขึ้น ก็เท่านั้นเอง เหมือนตอนเมื่อก่อน ที่เวลาเราไปไหนไม่ถูกก็ถามทางเอา ต่อให้บอกทางเราผิด เราก็แค่ถอยแล้วกลับทางเดิม ไม่แน่ใจก็ถามใหม่ ก็แค่นั้นเอง แต่อยู่ในเมืองกรุงคงทำแบบนี้ไม่ได้😅😅😅
ในที่สุด เราก็เดินทางกันไปถึงที่พัก ไม่ไกลจากตัวหมู่บ้านเท่าไร ขึ้นดอยไปอีกนิดหน่อย แต่การเดินทางของเรามีความหมายขึ้นเยอะเลย 555 อย่างน้อยเราก็ไม่ต้องฟังเสียงพี่สาวจากกูเกิลแมพเพียงฝ่ายเดียว
นี่แหละ อย่างที่คุณตาเคยบอกไว้ "ทางอยู่ที่ปาก"
สำหรับบางคนวิธีนี้อาจจะไม่โอเคสักเท่าไร อย่าทำตามเรานะคะ 555
แต่สำหรับพวกเรา วันนี้ ก็ดีนะ อย่างน้อยช่วงเวลาสั้น ๆ ในการถามทาง ก็ทำให้รู้ว่า สุดท้าย ความงามบนโลกนี้ก็คือความเรียบง่ายที่สุด แม้แต่การสื่อสาร ผู้คนที่อยู่ตรงหน้าอาจเป็นเพื่อนใหม่ที่งดงามกว่าเทคโนโลยีก็ได้ แม้ว่าเราจะสามารถหาข้อมูลได้รวดเร็วแค่ปลายนิ้วก็ตาม
แอบตัดจบด้วยแสงยามเย็น กับดอกไม้บนดอยก่อนนะคะ เดี๋ยวเอาทะเลหมอกยามเช้ามาฝาก😁😁😁
การเดินทางของพวกเราไม่ได้จบแค่เท่านี้ ไอด้วงมันยังมีอะไรให้เล่นอีก
ป.ล.1 ช่วงนี้อาจจะเงียบ ๆ หน่อย บนดอยอากาศดีจนไม่อยากเล่นมือถือ😁😁😁
ป.ล.2 อยากลงรูปหมูกะทะมากกกก แต่กลัวทำรายใครหลาย ๆ คน😅😅😅😅
ป.ล.3 ถ้าชอบกดไลค์ถ้าใช้กดแชร์โลดเด้อค่า
with love
Me and My Sis.
12/10/2020
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
