มะเฟืองที่รัก
ไม่ว่าจะเช้าหรือเย็นเธอจะยืนทักฉันทุกครั้ง และจะตลอดไป ไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยนไป
มะเฟืองยืนอยู่ริมรั้วของบ้านไม้เก่าๆใต้ถุนสูงหลังหนึ่ง บ้านหลังนี้ถูกทิ้งให้รกร้างมานานหลายปี ฉันก็ไม่รู้สาเหตุการจากไปของพวกเขาเหล่านั้น มะเฟืองคงรู้ดีแต่เธอคงไม่อยากเล่าให้ใครๆฟัง มะเฟืองมองเห็นสาวน้อยขับรถมอเตอร์ไซค์สีแดงคันเล็กผ่านไปมาทุกวัน จนเธอแน่ใจว่าเด็กคนนี้คงเพิ่งมาอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้และคงจะอยู่ไปอีกนานหลายปี เธอก็แค่อยากเป็นเพื่อนกับสาวน้อยคนนั้น เธอรู้ดีว่าการอยู่คนเดียวไม่ใช่เรื่องดีเสมอไป
มะเฟืองเธอไม่ได้ใหญ่จนเป็นอุปสรรคให้กับผู้คนและเธอไม่ได้เล็กเกินไปที่ผู้คนจะมองเห็นตัวเธอ จนวันหนึ่งเธอกล้าที่จะทักทายสาวน้อยคนนั้น เด็กคนนั้นคือ ตัวฉันเอง เธอยิ้มให้ฉันและทักฉันว่า"จะไปไหน" ฉันมองไปทางต้นเสียงและตอบกลับไปว่า"จะไปทำงาน" เธอบอกต่อ "เจอกันตอนเย็นนะ" ฉันได้แต่ยิ้มให้โดยไม่พูดอะไร แต่นี่คือจุดเริ่มต้นที่ฉันได้เห็นว่ามะเฟืองมีตัวตนอยู่จริงและเธอจะเป็นเพื่อนใหม่คนแรกของฉันในหมู่บ้านแห่งนี้ แค่นึกฉันก็มีความสุขเหลือล้นยิ้มอยู่คนเดียวนานสองนานกว่าจะได้สติคืนมา
พอเย็นกลับมาเธอยังอยู่ที่เดิมและยิ้มใหห้ฉัน เธอคงคิดในใจว่า "ดีใจจังที่ฉันกลับมาแล้ว" แต่ด้วยใบหน้าอันบึ้งตึงของฉัน เธอก็เข้าใจว่าฉันคงเหนื่อย ที่ทำงานคงมีเรื่องวุ่นๆกวนใจ หรืออาจจะโดนดุมา เหมือนเธอจะเข้าอกเข้าใจฉันดีกับบทบาทน้องใหม่เริ่มงานแบบฉัน ในส่วนของฉันหรอ ฉันไม่แม้แต่คิดถึงเธอเลยเมื่อขับรถผ่านเธอไป
ในทุกๆเช้ามะเฟืองเธอจะยิ้มทักทายฉันอยู่เรื่อยมา จนเรากลายเป็นเพื่อนสนิทกันไปแล้ว เพียงแค่รอยยิ้มและคำพูดเพียงไม่กี่คำเท่านั้นเอง จนมาวันหนึ่งฉันรู้สึกว่าเธอสวยขึ้น บนตัวเธอประดับไปด้วยดอกไม้เล็กๆสีขาวม่วง ส่งกลิ่นหอมหวานตลบอบอวนไปทั่ว เชิญชวนให้เหล่าผึ้งตัวเล็กใหญ่บินมาหาเธอและขอแบ่งน้ำหวานจากเธอ มะเฟืองเธอใจดีและพร้อมแบ่งปันสิ่งที่เธอมีให้กับใครๆที่เดินเข้ามาหาและขอความช่วยเหลือจากเธอ ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ได้แต้ขอภาวนาให้เธอยิ้มให้ฉันทุกวันคืน
เมื่อเวลาผ่านไปไม่กี่สัปดาห์ ฉันสังเกตเห็นผลเขียวๆเหลี่ยมๆห้อยโตงเตงไปมาตามสายลมที่พัดผ่าน เธอก็ยังคงทักทายฉันอยู่ทุกวันไม่เคยเปลี่ยนไป ถึงฉันจะไม่ได้ใส่ใจเธอมากเท่าไหร่ในช่วงหลังนี้ แต่ฉันรู้สึกดีมากที่ยังเจอเธออยู่เช้าเย็น
ผลเขียวๆเหลี่ยมๆในวันนั้นได้กลายมาเป็นผลสีส้มเหลืองอร่าม มีห้าแฉกคล้ายรูปดาวห้อยไปมาเหมือนฉันนั่งมองดูดาวที่สว่างไสวอยู่บนท้องฟ้าจนไม่อาจละสายตาไปไหน แต่ความรู้สึกของฉันกลับตรงกันข้ามกับมะเฟือง เธอขอร้องฉันให้แวะพูดคุยด้วยกัน เธอมองฉันด้วยสายตาที่อ้อนวอนไม่สดใสเหมือนเช่นเคย เธอพยายามหยิบยื่นลูกดาวห้าแฉกสีเหลืองที่เธอมีมาให้ฉัน"ลองชิมดูสิ อร่อยนะ" ฉันมัวแต่กลัวคนผ่านไปมาว่าจะมองฉันอย่างไร จึงปฏิเสธไม่รับมันมา แต่ในใจฉันอยากยื่นมือไปคว้าใจแทบขาด ไม่เพียงแต่เธอที่เศร้าฉันเองก็เสียใจและรู้สึกงี่เง่า นี่เป็นคำต่อว่าที่ฉันให้กับตัวเอง และฉันบอกได้เพียงในใจว่า "มะเฟืองรออีกหน่อยนะ สักวันฉันจะต้องได้จับมือเธอและรับสิ่งที่เธอหยิบยื่นให้ และฉันจะแบ่งปันสิ่งดีๆที่มีให้กับเธอบ้าง"
แล้ววันนั้นก็ไม่มีวันมาถึง เย็นวันที่ฉันกลับมาจากที่ทำงานเช่นเคยแล้วมองไปที่มะเฟืองอีกครั้ง ใจของฉันแทบสลายเมื่อเห็นว่าตอนนี้เธอเป็นแค่ตอไม่เล็กๆที่ยืนโดดอยู่ข้างถนน มันสายเกินไปแล้วสินะฉันน้ำตาคลอได้แต่โทษตัวเอง แม้ตอนนี้เธอจะเป็นแค่ตอไม้ไร้ประโยชน์ แต่เธอได้สร้างบทเรียนที่ยิ่งใหญ่ให้กับเด็กสาวคนหนึ่ง "ให้เห็นคุณค่าคนรอบข้าง ก่อนที่จะเสียเขาไป ให้ทำสิ่งที่เราต้องการอย่ามัวคิดว่าคนอื่นจะมองเราอย่างไร"
แต่งโดย: monna 31 กรกฎาคม 2563
มะเฟืองถึงจะเป็นแค่ต้นมะเฟือง ที่เจ้าของมองว่าไร้ประโยชน์ แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่เลย
ไม่ว่าจะเพื่อน คนในครอบครัว คนรู้จัก ฉันจะใส่ใจคุณ
.............................................................................อย่าลืมติดตามกันนะคะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
