6 ส.ค. 2020 เวลา 10:19 • ประวัติศาสตร์
อิเหนา...นิทานปันหยี Ep.16
อุณากรรณ (บุษบา) เที่ยวตามหาอิเหนา จนเข้าไปที่เมืองกาหลัง (เมืองนี้จริงแล้วเจ้าเมืองมีศักดิ์เป็นอาของบุษบานั่นเอง แต่ต่างก็จำกันไม่ได้) ท้าวกาหลังรับเลี้ยงอุณากรรณอย่างดีทรงโปรดเหมือนโอรส
ต่อมาปันหยีลาพรต ตามอุณากรรณไปเมืองกาหลัง ท้าวกาหลังชวนปันหยีอยู่ด้วย อิเหนาและบุษบาต่างก็คุมเชิงกัน ใกล้ชิดกันมากขึ้น แต่ไม่ได้เผยตัวแก่กัน พอดีมีศึกมาประชิดเมืองเพราะท้าวกาหลังไม่ยอมยกธิดา คือสะการะหนึ่งหรัดให้ท้าวจะมาหราที่มาขอปันหยีและอุณากรรณอาสารบ และสามารถชนะศึกได้อย่างง่ายดาย เหตุการณ์นี้ทำให้ปันหยี อุณากรรณและสะการะหนึ่งหรัดใกล้ชิดสนิทสนมกันมากยิ่งขึ้นทำให้อุณากรรณกลัวความจะแตกว่านางเป็นหญิง กอปรกับอิเหนาได้วางแผนพสูจน์ว่าอุณากรรณเป็นหญิงรึชายทำให้บุษบารู้สึกอายอีกทั้งยังต้องการติดตามหาอิเหนาต่อไปจึงทูลลาท้าวกาหลังกลับเมืองประมอตัน แต่นางออกอุบายให้ทหารกลับเมืองตามลำพังส่วนนางกับพี่เลี้ยงหนีไปบวชชี (แอหนัง) เพื่อหาทางหลบหนีการตามพัวพันของปันหยี(อิเหนา)
ย่าหรัน.....
ตามนกยูง
ย่าหรันตามองค์ปะตาระกาหราแปลงเป็นนกยูง
นอกจากนั้นอิเหนายังได้วางอุบายต่างๆ เพื่อพิสูจน์ว่า
อุณากรรณเป็ นหญิงหรือชายด้วย อุณากรรณเกิดความอายจึงแอบหนีไปบวชเป็ นแอหนังพร้อม 2 พี่เลี้ยง
ทางเมืองดาหา เมื่อสียะตราโตเป็นหนุ่มขอออกตามหาบุษบาและอิเหนาหลังพิธีโสกันต์
โดยปลอมตัวเป็ นชาวป่ าชื่อย่าหรัน องค์ปะตาระกาหราได้แปลงกายเป็ นนกยูงมาน าทางย่าหรันเข้า
เมืองกาหลัง และขอเข้าเฝ้ าปันหยีพบนางเกนหลง ย่าหรันหลงรักนาง
ฝ่ายสียะตราแห่งเมืองดาหา ครั้นทำพิธีโสกันต์เสร็จก็แอบหนีพระบิดาปลอมตัวเป็นปัจจุเหร็จโจรป่าชื่อย่าหรัน ออกเดินทางหาอิเหนาและบุษบา
สียะตราหรือย่าหรัน
เราทูลลามาจากธานี
ครั้งนี้สมจิตที่คิดไว้
จะเที่ยวสืบแสวงหวังฟังความ ให้พบสามสุรืย์วงศ์จงได้
จะแปลงนามตามชาวพงไพร
มิให้ใครรู้จักศักดิ์เทวัญ
พระพี่เลี้ยงได้ปรึกษากับอาลักษณ์คิดชื่อให้สียะตราและพระพี่เลี้ยงได้ดังนี้
นามพระองค์ผู้ทรงฤทธิ์
ชื่อย่าหรันวิวิศมาหรา
อันพระพี่เลี้ยงประสันตา
ชื่อลำบูปะโตหราร่วมใจ
ยะรุเดะพี่เลี้ยงพระโฉมตรู
ชื่อลำบูมะงาหรัดผลัดใหม่
อันกะระตาหรานั้นไซร์
ได้ชื่อลำบูสุหรันตา
ปูนตาชื่อลำบูมะงาหรง
เปลี่ยนนามตามจำนงเหมือนชาวป่า
กล่าวถึงองค์ปะตาระกาหราได้ทราบว่าสียะตราออกติดตามหาอิเหนา นางบุษบา และนางวิยะดา
องค์ปะตาระกาหลาแปลงเป็นนกยูงมาล่อย่าหรันไปถึงเมืองกาหลัง ได้เข้าเฝ้าและพำนักอยู่ในเมืองย่าหรันและปันหยีจึงได้เจอกัน สังคามะระตาจำสียะตราที่แปลงชื่อเป็นย่าหรันได้ แต่ไม่แน่ใจนัก รอให้แน่ใจก่อนจึงจะบอกแก่อิเหนา ย่าหรันไปพบอิเหนา และน้องสาว (นางวิยะดา) ย่าหรันหลงรักนาง และได้วาดรูปอุณรุทธ์และนางอุษาลงในผ้าเอาไปให้นางเกนหลงน้องสาวของอิเหนา พออิเหนาเห็นรูปวาดบนผ้าก็โกรธย่าหรัน
เห็นรูปทรงอุณรุทธ์นั้น จะผิดเพี้ยนย่าหรันก็หาไม่
รูปอุษานารีที่เขียนไว้ เหมือนเกนหลงกระไรไม่คลาดคลาย
พระพิโรธโกรธกริ้วคือไฟฟ้า นัยนาดังแสงสุริย์ฉาย
ดูดู๋คนคดประทุษร้าย เย่อหยิ่งหยาบคายเป็นพ้นนัก
แสนมหาแต่บุตรระตู ยังเกรงกลัวกูไม่หาญหัก
นี่เป็นกระไรมาจึงฮึกฮัก อ้ายอัปลักษณ์ลูกชายพนาวา
จะอวดหาญแก่กูนี้ฤๅไร หากเกรงภูวไนยนี้หนักหนา
แต่วันนี้ไปแม้นมึงมา จะให้ข้ากูไสคอไป
สียะตราได้แต่เศร้าอาลัยในนาง ดีว่ายังมีสังคามะระตาที่คอยรู้เห็นเป็นใจ บอกให้สียะตราอดทนรอเวลาสักหน่อย รอเวลาเหมาะๆ ก่อน เวลาไหนก็ไม่เหมาะเท่าตอนนี้แน่เลย
เมื่อนั้น มิสาระปันหยีสุกาหรา
พระทัยรำลึกตรึกตรา ถึงสะการระหนึ่งหรัดโฉมยง
แต่ให้สารสื่อสวนชวนชิด ยังไม่ได้สมคิดจิตประสงค์
เช้าค่ำร่ำครวญถึงนวลอนงค์ ฝันใฝ่ใหลหลงทุกเวลา
จึงตรัสสั่งสังคามาระตา เจ้าอยู่รักษาที่อาศัย
วันนี้พี่จะลอบเข้าไป หาองค์อรไทเทวี
สั่งเสร็จพระเสด็จเข้าที่สรง สำอางทรงเครื่องเรืองศรี
พระกรกุมกริชฤทธี จรลีไปกับประสันตา
ครั้นถึงปราการกั้นชั้นใน เห็นนั่งยามตามไฟอยู่พร้อมหน้า
จึงเดินเวียนแวดชายไปมา ดูท่าทางที่จะเข้าไป
โอกาสที่เหมาะขนาดนี้หาได้ที่ไหนอีก สังคามาระตาจึงให้คนไปบอกย่าหรัน มาลักนางเกนหลง ช่วงที่อิเหนากำลังจะลักลอบไปหานางสะการะหนึ่งหรัดนี่แหละ
ว่าแล้วกระซิบสั่งกิดาหยัน เร่งไปบอกย่าหรันจงได้
วันนี้ชอบกลเป็นพ้นไป จะมาก็ให้รีบมา
สียะตราได้ข่าวจากสังคามาระตา ก็เตรียมที่จะไปยังที่พักของอิเหนา บทบาทของพี่เลี้ยงสียะตราตอนนี้น่าสนใจ สมเป็นพี่เลี้ยงจริงๆ
เมื่อนั้น พระพี่เลี้ยงกราบทูลแถลงไข
พระจงหยุดยั้งชั่งหฤทัย เกลือกจะเกิดเหตุใหญ่วุ่นวาย
ปันหยีก็มีอานุภาพ เคยปราบระตูมามากหลาย
ทั้งทหารใจบาปหยาบคาย มากมายฝีมือระบือฤทธิ์
พวกเราเจ้าข้ามาเท่านี้ พ้นที่จะรอต่อติด
ใช่ข้าจะอาลัยแก่ชีวิต แต่พระคิดตริตรองให้จงหนัก
อันระเด่นวิยะดาตุนาหงัน สมกันทั้งรูปทรงยศศักดิ์
พระจะมาเสียองค์หลงรัก ด้วยหญิงต่ำศักดิ์ไม่สมควร
แต่ยามรักยามหลงนี่ ใครจะยกเหตุผลอะไรก็ไม่อาจทัดทานได้ อย่างสียะตราที่รู้ทั้งรู้ว่าจะเกิดเหตุใหญ่ ยังไม่ยอมเปลี่ยนใจ
เมื่อนั้น ย่าหรันตอบคดีถี่ถ้วน
ซึ่งว่าขานทานทัดทั้งมวล น้องก็คิดใคร่ครวญแต่เดิมมา
เป็นเวรกรรมมาจำจิต จะม้วยมิดด้วยความเสน่หา
น้องมิได้อาลัยแก่ชีวา แต่ให้สมปรารถนาที่นึกไว้
สังคามาระตา
ด้วยมีสังคามาระตาเป็นไส้ศึกอย่างดี เหตุการณ์ล้วงคองูเห่าผ่านไปด้วยดี ง่ายดายจริงๆ สียะตราลอบเข้าไปถึงที่พักของนางเกนหลง ตามที่ได้เบาะแสว่านางนอนอยู่ตำแหน่งไหน เขาไปก็อุ้มมาเลย มีเหตุสะดุดนิดหน่อย
ค่อยช้อนอุ้มองค์หลงหนึ่งหรัด เอาชายซ่าโบะรัดขนิษฐา
พระเร่งรีบดำเนินเดินมา สะดุดนางชุชชานารี
ไม่เหลือบเหลียวเลี้ยวลงจากตำหนัก ออกจากประตูลักสวนศรี
สี่พี่เลี้ยงแวดล้อมจรลี ไปดาหาปาตีฉับพลัน
นางวิยะดามารู้ตัวตอนถึงที่พักของสียะตราโน่นแล้ว (นอนขี้เซาจริงๆ) ตื่นขึ้นมาตกใจ โวยวาย คร่ำครวญถึงอิเหนา และขู่ย่าหรันว่า เดี๋ยวปันหยีรู้เข้า นายย่าหรันเอ๋ยเสร็จแน่ๆ แก
เมื่อนั้น เกนหลงหนึ่งหรัดมารศรี
กลุ้มกลัดขัดแค้นแสนทวี ก็กันแสงโศกีร่ำไร
โอ้ว่ากะกังปันหยี ดึกดื่นปานนี้ไปอยู่ไหน
นิ่งให้โจรป่าพนาลัย เข้าไปลอบลักพามา
หยาบช้าน่าชังบังอาจ พอสมกันกับชาติกะละหนา
เมื่อไรปันหยีพี่ยา จะตามมาสังหารให้บรรลัย
ย่าหรันก็ขู่ตอบมั่งเหมือนกัน ลีลาหนุ่มน้อยวัยเพิ่งจะโกนจุกนี่ไม่เบาเหมือนกัน เด็กสมัยก่อนอายุสิบสี่สิบห้า ห้าวเอาเรื่องเหมือนกันนะ
เพราะพี่ต่ำศักดิ์จึงรักดี หวังจะให้มารศรีช่วยเกื้อหน้า
ร้องไปใครจะอายนะกัลยา ใช่ว่าจะพ้นมือพี่เมื่อไร
ตรัสพลางเชยชิดจุมพิตพักตร์ ความรักพูนเพิ่มพิสมัย
นางสะบิ้งสะบัดขัดใจ หยิกข่วนผลักไสไม่ไยดี
ตัดภาพมาทางฝ่ายอิเหนาที่กำลังรอเวลาหาทางปีนรั้ววังนางสะการะหนึ่งหรัดอยู่เชียว ยังไม่รู้ว่าเหตุการณ์ในวังของตนเกิดเรื่องขึ้น
เมื่อนั้น ปันหยีเห็นคนหลับใหล
กับพี่เลี้ยงประสันตาผู้ร่วมใจ จึงยกไม้ไผ่พาดกำแพงพลัน
แล้วเมียงมองตามช่องทวารา ไม่เห็นคนไปมาผายผัน
สงัดเสียงพูดจาเรียกหากัน จึงปีนลำไม้นั้นขึ้นไป
อิเหนากำลังปีนวังอยู่เหย็งๆ สังคามาระตามาตามแล้วบอกว่า นางเกนหลงหายไปจากที่พัก เหมือนจะมีคนลักไป เพราะคนใช้ของนางโวยวายขึ้นมา
เมื่อนั้น ปันหยีน้อยจิตคิดครวญใคร่
ที่เห็นมิใช่ใครอื่นไกล ชะรอยไอ้ย่าหรันเป็นมั่นคง
ตรัสพลางคิดแค้นแน่นจิต กูจะผลาญชีวิตให้ผุยผง
จึงชวนอนุชาโฉมยง เสด็จตรงไปปันจะรากัน
อิเหนาโกรธมาก สังคามาระตาผู้รู้เห็นเหตุการณ์ก็รู้สึกวิตกไม่เบา เมื่อเรียนผูก แล้วจะเรียนแก้อย่างไรดี เพราะอิเหนาโกรธเคืองย่าหรันเสียขนาดนี้แล้ว
เมื่อนั้น สังคามาระตาขนิษฐา
ขี่ม้าตามม้าปันหยีมา ในอุราเร่าร้อนดังอัคคี
อนิจจาย่าหรันจะบรรลัย เพราะกูแนะนำให้ไม่พอที่
จะว่าวอนผ่อนผันฉันใดดี ปันหยีจึงจะคลายโกรธา
สังคามาระตา เตือนให้อิเหนาค่อยผ่อนปรนเพราะนางน้องสาวเป็นตัวประกันอยู่ในวังของย่าหรัน ขืนทำอะไรบุ่มบ่ามไป นางเกนหลงอาจจะตกอยู่ในอันตราย
พี่ได้อับยศอดสู จะรอรั้งยั้งอยู่กระไรได้
จำแก้แค้นแทนทำให้หนำใจ ถึงจะม้วยบรรลัยก็ตามที
ว่าพลางทางเร่งรี้พล เยียดยัดอัดถนนอึงมี่
ครั้นถึงวังดาหาปาตี ให้โยธีเข้าล้อมพร้อมกัน
ฝ่ายสียะตรา ได้ยินเสียงพลพรรคอิเหนายกมาถึงหน้าวัง ก็เตรียมตัวที่จะออกไปเผชิญหน้ากับอิเหนา และได้สั่งเสียนางเกนหลง ลีลาวาจา ใจเด็ดจริงๆ
อย่าเพ่อกันแสงก่อนนะโฉมฉาย เสียดายชลเนตรขนิษฐา
ต่อพี่ตายแล้วจึงโศกา จงสู้กลั้นชลนาของน้องไว้
ชำระโลหิตให้พี่ มารศรีจำคำไว้จงได้
อันผ้าห่มนิทราของทรามวัย เจ้าห่อศพให้พี่เถิดรา
นี่เป็นตัวตนของอิเหนาอีกด้านหนึ่ง เคยทำแต่เขา เมื่อโดนเข้ากับตัวเอง และน้องของตัวมั่ง จะทำเอาให้คนอื่นถึงตาย แต่ทีตัวที่อยู่ในสถานะที่ปลอมเป็นปันหยีโจรป่าเหมือนกัน ยังจะอาจเอื้อมปีนเข้าวังไปหาลูกสาวเขา ทำไมไม่คิดมั่ง ฮึ
เรื่องราวจะคลี่คลายไปอย่างไร
ติดตามตอนต่อไปค่ะ
ขอบคุณhttps://wekipedia.org
ขอบคุณบทละครสังคีตกรมศิลปกร
ขอบคุณเรื่องเล่าเกาะชวา
ขอบคุณhttps://pantip.com

ดูเพิ่มเติมในซีรีส์

โฆษณา