ชีวิตต้องเดินทางต่อไป
ตลอดระยะเวลา 1 สัปดาห์
ผมไม่สามารถมีสมาธิกับการเขียนบทความได้
เมื่อน้องกัตจัง ได้จากไป
ผมไม่อาจกล่าวได้หมดเกี่ยวกับเรื่องของ
น้องกัตจัง ที่มีความทรงจำมากมาย
เพราะน้องกัตจังเข้ามาในวันที่ผม
อ่อนแอที่สุด ทำให้ผมมีกำลังใจ
ที่จะต่อสู้มาตลอด
ผมจึงรู้สึกซึมไปเลยตลอดสัปดาห์
เวลาผมนึกถึงเรื่องราวต่างๆของน้องกัตจัง
ทำให้น้ำตา ผมไหลออกมา
ผมไม่อาจสะกดความอ่อนแอในใจตัวเอง
ได้ ไม่มีแรงแม้แต่เขียนบทความ
ท่องอินเตอร์เน็ต ผมพยายามทบทวน
เรื่องราวทั้งหมด
น้องกัตจังคือตัวแทนแห่งความสุข
ที่มาช่วยเติมเต็มให้กับชีวิต
และได้สอนสัจธรรมแห่งชีวิต
เวลาทุกชีวิตมี "จำกัด"
สักวันหนึ่ง เราก็ต้องจากกัน ไม่ว่าเร็วหรือช้า
ผมมานั่งทบทวน passion ของตัวเอง
วันนี้ผมยังอยากที่จะทำอะไร
ผมก็ยังคิดว่า การเขียนบทความ
เป็นการเติบเต็ม จิตวิญญาณ
ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ
เราควรทำในสิ่งที่เรา อยากทำ
สิ่งที่เรา "รัก"
เหมือนที่นักปราชญ์ ที่เข้าใจแก่นแท้ของชีวิต
"จงใช้ชีวิตเหมือนวันนี้เป็นวันสุดท้าย
แต่จงเรียนรู้ตราบชั่วนิรันดร์ "
จงเต้นให้กับจังหวะชีวิตที่เข้ามาทำมันให้เต็มที่
แล้วเราจะได้ไม่เสียใจในภายหลัง
เวลาในชีวิตสั้นนัก จงสนุกไปกับมัน
***เตือนตนเองครับ***
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
