โค้งสุดท้ายสู่กิโลเมตรที่ 1000

จำได้ว่ารู้สึกเหนื่อยตั้งแต่กิโลเมตรแรกๆ หอบแฮ่กๆ ไปต่อแทบไม่ไหว

ทั้งงอแง ทั้งหงุดหงิด จะล้มเลิกหลายครั้ง ผ่านมาหลายวัน ไปไม่ถึงไหนสักที

จนเราตัดสินใจ ตะโกนออกไปว่า “สวัสดีค่ะ เราชื่อบิว กำลังจะไปกิโลเมตรที่ 1 พัน มันไปทางไหน ไปยังไง ทำไมเหนื่อยจัง!”

โชคดี มีผู้ร่วมเดินทางหลายคนได้ยินเข้า ความช่วยเหลือจึงพรั่งพรู

เรียกได้ว่าตลอดเวลาจริงๆ ที่มีคนผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันเข้ามา ทั้งคนเดิมๆ และคนใหม่ๆ

บางคนช่วยดันหลัง บางคนช่วยจูงมือ บางคนให้น้ำ ให้อาหาร บางคนให้ที่พัก บางคนช่วยบอกทาง บางคนชวนคุย เล่านิทาน ร้องเพลงให้ฟัง บางคนให้กำลังใจ

น่าแปลกตรงที่ไม่มีใครเลยที่บอกว่าให้หยุด ให้พอ

ที่นี่ไม่มีพลังลบเลยหรอ? งง

แล้วทำไมมีแต่ตัวเราที่เป็นพลังลบให้กับตัวเอง?

ทุกๆครั้งที่คิดขึ้นได้ ก็จะปัดมือ ปัดเสื้อผ้า ที่เปื้อนฝุ่นแล้วเดินต่อ

จะถึงแล้วค่ะ โค้งสุดท้ายของการเริ่มต้น

เอาหน้าเดิม มาอ้อนวอน ❤️❤️❤️