งานทุลักทุเล....
เรื่องเกิดขึ้นประมาณปลายเดือนธันวาคม ปี 2562 ผมได้มีโอกาสมาช่วยงาน OB (ถ่ายทอดสด) งานปีใหม่ม้ง ที่เมืองห้วยซาย แขวงบ่อแก้ว สปป.ลาว ลากยาว 10 กว่าวัน
แต่แค่วันแรกก็ทุลักทุเลสุดๆ รับน้องใหม่อย่าง "สิงห์" ที่เคยรับงานด้านนี้เป็นครั้งแรก
เริ่มต้น เรานัดกันที่บ้านของอาร์ม ผู้ว่าจ้างของผม เวลา 10 โมงเช้า
แต่กว่าจะได้ออกตัวก็ปาเข้าไปเกือบ 11 โมง ดังนั้นเราจึงต้องเร่งทำเวลากัน เพราะนัดกับทีมอุปกรณ์จากเชียงใหม่ไว้ตอนเที่ยง ที่หน้าด่าน สะพานมิตรภาพแห่งที่ 4 เชียงของ
พอมาถึงช่วง อ.พญาเม็งราย ก็ได้ติดต่อไปยังทีมเชียงใหม่ ว่าถึงไหนกันแล้ว ปรากฏว่ายังอยู่ที่ อ.แม่สรวย โอ้วววว แม่เจ้า กะเวลาคร่าวๆก็ประมาณสองชั่วโมง กว่าจะมาถึง
เราจึงตัดสินใจแวะพักทานอาหารกลางวันกันที่ตัวเมืองเชียงของ เพื่อรอทีมเชียงใหม่
ฟ้าเริ่มมืด ฝนเริ่มลงเม็ด อาร์มโทรไปถามทีมเชียงใหม่ว่าอยู่ที่ไหนกันแล้ว เพราะกลัวจะข้ามด่านไม่ทัน ปรากฏว่า.....
อยู่แม่สาย!!!!!!!
โอ้วววว รอบสอง ไปทำไมแม่สาย!!!???
สรุป ประสานงานกันผิดพลาด เลยให้ทีมเชียงใหม่ลัดจากแม่สาย เข้าเชียงแสน แล้วมาเชียงของอีกที
จนเวลาผ่านไปซักพัก ก็ได้ข่าวจากทีมเชียงใหม่ว่า ช่วยมารับเอาของหน่อยได้มั้ย ไม่สามารถไปส่งให้ได้แล้ว
เกิดอุบัติเหตุ!!!!!
โอ้วววว รอบสาม รถชนหลักลาย แล้วพุ่งลงร่องน้ำ สูงกว่าสองเมตร โชคดีที่เป็นร่องน้ำแห้ง และไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ
รถที่ขนอุปกรณ์มาจากเชียงใหม่ เสียหลักชนหลักลาย ไม่ได้ถ่ายป้ายทะเบียนไว้ ไม่ต้องถามถึงหวยกันนะครับ 😅
เราจึงตีรถไปเพื่อรับของ ใช้เวลาไป-กลับ ร่วมสองชั่วโมง ตอนนี้จิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวละ เพราะกลัวจะไปเซ็ทอุปกรณ์ไม่ทัน งานเขาจะเริ่มประมาณ 6 โมงเย็น ไหนจะต้องทำเรื่องข้ามด่านอีก
รับของเสร็จเรียบร้อย มีน้องทีมเชียงใหม่มาด้วยคนนึง ชื่อหรั่ง ส่วนอีกคนอดมาด้วยเพราะต้องอยู่ดูรถ กับคุยประกัน
ในที่สุดก็พากันข้ามด่านเสร็จเรียยร้อย ในเวลาประมาณ 5 โมงครึ่ง ก็นั่งรอคนมารับไปงาน...
ในที่สุดก็มาถึงด่านตรวจคนเข้าเมืองจนได้
รอแล้ว รอเล่า....
รออีก....
สิงห์เริ่มหิว จึงคว้ากล้วยน้ำว้าที่พกมาด้วย ขึ้นมากิน
ครับ... อ่านไม่ผิด สิงห์มาประเทศลาว พกกล้วยน้ำว้ามาด้วยหนึ่งหวี หิ้วไปหิ้วมา ประหนึ่งว่าเป็นสมบัติล้ำค่า ไม่สามารถหาผลไม้ชนิดนี้ได้ในประเทศลาว
สิงห์ ผู้พกกล้วยน้ำว้าหนึ่งหวีมาประเทศลาว
ซักพักก็มีรถมาจอด แล้วถามว่า ช่างภาพใช่มั้ย?
เราก็ตอบรับ แล้วรีบขนอุปกรณ์ขึ้นรถ
ถึงตอนนี้ก็ปาไปประมาณหกโมงกว่า เอาวะ รีบเซ็ทอุปกรณ์ก็คงทัน ที่น่ากลัวก็คือเมฆฝน ที่กำลังคืบคลานเข้ามา
รถที่มารับค่อยเคลื่อนตัวออกจากด่านตรวจคนเข้าเมือง
มุ่งหน้าสู่พื้นที่จัดงาน....
รถพาเราเข้าไปตามถนนดินลูกรัง ผ่านบ้านคน ร้านค้า จนมาถึงลานกว้างๆ อันเงียบสงบ......
คนขับรถพาไปไหนไม่รู้ มีแต่ลานกว้างๆ ไม่มีงาน ไม่มีผู้คน
เห้ย!!!!!! ที่นี่มันที่ไหน? ไม่เห็นมีงาน ไปเห็นมีร้านค้า ไม่เห็นคนซักคน มีแค่เด็กน้อยสามสี่คนวิ่งเล่นกันกลางสนามโล่งๆ เกิดอะไรขึ้น? หรือเราขึ้นรถผิดคัน? มาผิดงาน?
คำถามเกิดขึ้นเต็มไปหมด ใจก็ร้อนรุ่มกัน ว่าไปงานสาย กลัวจะเสียเครดิต
ซักพักรถที่เรานั่งมาก็จอดตรงสุดลานกว้าง มีอาคารอยู่สองสามหลังคล้ายๆบ้านคน คนขับก็เปิดประตูออกมา แล้วบอกให้เด็กๆที่นั่งมาในรถเดินเข้าบ้าน
!!!!???????##$%
เอาลูกมาส่งบ้าน!!!!!!
โอ้วววววว รอบที่สี่ ไอ้เรารีบก็รีบ เห็นมันค่ำแล้วนึกว่าจะเอาเรามาส่งในงานก่อนจะได้รีบเซ็ทอุปกรณ์
เอาวะ ไหนๆก็สายแล้ว ตามสถานการณ์ละกัน
รถออกตัวอีกครั้ง พาเราวิ่งไปตามถนน จากนั้นเลี้ยวเข้าถนนดินลูกรัง เข้าไปในป่า.....
เหยยยยยยย จะพาเราไปไหนอีกเนี่ย มืดมาก สองข้างทางเป็นป่าเต็มเลย
ทางเข้าไปในงาน เปลี่ยวมาก แอบตกใจว่าจะพาเราไปไหนกันแน่
แต่พอไปได้ซักพัก เริ่มเห็นแสงไฟระยิบระยับ
เสียงดนตรีเริ่มมา ร้านขายของสองข้างทาง มีบูธของโทรศัพท์มือถือมาตั้ง
นี่สินะ ที่จัดงานที่แท้จริง ตั้งอยู่กลางรีสอร์ทแห่งหนึ่ง ท่ามกลางป่าเขา
คือถ้าจะออกไปข้างนอกนี่หมดสิทธิ์อ่ะ
รถพาเราขับผ่านเวที ที่เราจะต้องมาถ่ายทอดสด
เงียบฉี่......
ไม่มีอะไรเลย ไม่มีนักร้อง ไม่มีแดนเซอร์ ไม่มีพิธีกร
คือแม่งไม่มีอะไรเลย....
พอเห็นแบบนี้ก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อย เนื่องจากสื่อสารกันไม่เคลียร์ตั้งแต่แรก เลยเข้าใจว่ามีงานกลางคืนวันนี้เลย แต่จริงๆแล้ว มีแค่งานกลางวัน
ทางเจ้าของงานก็จัดแจงอาหารให้เราหนึ่งสำรับ
เป็นลาบคล้ายๆลาบอีสาน แต่รสชาติไม่เหมือน นึกไม่ออกว่าคล้ายๆกับอะไร แล้วก็มีต้มจืด รสชาติที่ไม่คุ้นเคย ทั้งๆที่ดูไปแล้วมีแต่แครอท ฟัก เห็ดหอม หมูสับ เต้าหู้ แต่มันมีรสและกลิ่นเหมือนของหมักของดองซักอย่าง เสิร์ฟพร้อมข้าวดอย ใส่ถุงหิ้วมาให้
พอมาถึงก็พบกับการต้อนรับอย่างอบอุ่น ด้วยสำรับอาหาร ที่รสชาติไม่ค่อยจะคุ้นปากนัก
กินข้าวกันอิ่มแล้วเราก็พากันเดินชมบรรยากาศงาน ไม่ค่อยแตกต่างกับงานกาชาดบ้านเรา ปาเป้า โยนห่วง ตักไข่ คล้ายๆกัน
บรรยากาศ บริเวณงานไม่ต่างจากงานวัด หรืองานประจำปีบ้านเรา
หนุ่มสาวชาวม้งพากันออกมาเดินเล่น
เดินไปเดินมา ก็เลยได้เบียร์ลาวสองกระป๋องมานั่งจิบที่ห้องก่อนนอน
ห้องพักที่ทางผู้จัดงานเตรียมไว้ให้
แต่จะได้นอนรึเปล่าไม่รู้ เพราะเพื่อนร่วมห้องของผมคืออาร์ม และหรั่ง
ทั้งสองคนเป็นราชสีห์ ที่ไม่ยอมน้อยหน้ากัน
คำรามใส่กันทั้งคืน......
ราตรีสวัสดิ์ครับ
ลิ้งตอนต่อไป บรรยากาศภายในงานปีใหม่ม้งคีบ
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
