10 ก.ย. 2020 เวลา 15:36 • ปรัชญา
😰ลำธารขุ่นมัวเพราะความโศก
.
.
ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้นเพราะเสียใจและผิดหวังอย่างสุดซึ้ง
.
.
ฉันขังตัวเองอยู่ในห้อง
.
ฉันคิดวนเวียนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก็ยิ่งเศร้ากว่าเดิม
' ฉันมันไร้ค่า'
.
.
ฉันเริ่มโทษสิ่งรอบตัว เพราะฉันไม่ได้เกิดมาเพียบพร้อมสินะ ความทุกข์จึงมาเกิดอยู่กับฉัน
.
ฉันพาลไปโมโห ขว้างปาข้าวของเพื่อระบายอารมณ์ 😡
.
.
ฉันใช้พลังกายทั้งหมดเพื่อร้องไห้เสียใจ ให้คนที่ทำร้ายฉันรู้ว่าเพราะเขา ทำให้ฉันเป็นแบบนี้
.
.
ฉันร้องไห้จนหลับไป 😔
.
.
ไม่นาน ฉันก็ตื่นจากแสงประหลาด ฉันเดินตามแสงนั้นไป และได้เจอลำธารขนาดใหญ่ มีแสงสีต่างๆระยิบระยับสวยงาม✨✨✨✨✨✨✨
.
ฉันก้าวเท้าเข้าไปใกล้และชะโงกหน้าไปดู 🏃
.
ภาพที่เห็นในลำธารทำให้ฉันงุนงง ❓❗
.
.
ฉันเห็นตัวเอง!
.
ฉันเห็นตัวฉันเองร้องไห้เสียใจ ใบหน้าฉันดูย่ำแย่ ฉันเห็นและได้ยินความคิดที่ว่า ฉันไร้ค่า เป็นเวลานานที่ฉันเห็นตัวเองสะอึกสะอื้น
' มันจะนานไปไหมนะ' ฉันนึก ไม่นานฉันเห็นสีหน้าโกรธเกรี้ยว พร้อมทั้งขว้างปาข้าวของ
.
ฉันเห็นสีหน้าและการกระทำทั้งหมด
ช่างน่าเกลียดน่ากลัวราวกับปีศาจ 👿👺
.
.
นี่คือฉัน.
.
ฉันผู้ปล่อยให้ความเศร้าครอบงำ
.
ฉันผู้ปล่อยให้อารมณ์นำหน้าไปร้อยก้าว
.
ฉันผู้ใช้ข้ออ้างของความเศร้าในการก่นด่าผู้อื่น
.
ฉันผู้ที่ไม่รู้จักเติบโตไม่รู้จักเห็นธรรมชาติของชีวิต
.
และฉันผู้ไม่ยอมรับว่าตัวเองมีส่วนรับผิดชอบชีวิตของตนเอง
.
.
.
👀ฉันตาสว่าง สิ่งที่ฉันทำมันช่างโง่เขลา ฉันรับรู้ว่าเศร้าต่อสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ฉันไม่ได้เอาอารมณ์รับความรู้สึกนั้นอีกต่อไป
.
แล้วสิ่งแปลกประหลาดก็เกิดขึ้น
.
ความห่อเหี่ยวพลันหายไป
แม้จะยังมีความเศร้า
แต่มันแค่กระจิดริด...
โฆษณา