ภูหินร่องกล้าดินแดนที่แสนคุ้นเคย

วันหยุดชดเชยตามมติ ครม. เค้าหยุดกัน แต่เราแลดูจะหนักหนาสาหัสกับงานไฟไหม้ นั่งคิดเล่นๆ ว่า ถ้างานเสร็จวันที่ 6 เช้าวันที่ 7 ชั้นจะไปขับรถเล่นชิลล์ๆ สักวัน one day trip ละกัน เฟดออกมาจากโลกโซเชียล นั่งจริงจังกับงาน ผ่านไปสามวัน งานเสร็จแฮะ...ลองเข้าไอจีหลัก ทักศิษย์เก่าแก่ไป อ้าว...ตอบมาอีก...หนุ่มป่าไม้เปิดร้านขายไก่ย่างให้ภรรยาคนสวยอยู่บนภู ... เดี๋ยวดูแลเองครับ คนเดียวก็มาได้ครับผม😊😊😊

On the way

มีร้านขายข้าวหลาม สองข้างทาง ความคิด flashback ก็ย้อนกลับมาหาเรา "คิดถึงพ่อ" นานมาแล้วที่เราพาพ่อไปพักผ่อนบนภูทับเบิก ผ่านเส้นทางนี้ แล้วพาซื้อข้าวหลาม แม่ต่อราคาแม่ค้า พ่อบ่นแม่ว่า อย่าไปต่อเค้าเลย กว่าจะตัดไม้ไผ่ มาตัดเป็นกระบอก แช่ข้าวเหนียว กระบวนการเผาก็ละเอียดอ่อน เพราะต้องสุกทั้งกระบอก เสร็จแล้วต้องมานั่งปอกเปลือกไม้ไผ่อีก ทำจนมือแตก กว่าจะได้กระบอกละ 20 บาท เราจำได้ว่าแม่อึ้งเลย (ปกติแม่จะเถียงและงอน) เหตุการณ์ครั้งนั้น ทำให้เราคิดถึงพ่อทุกครั้งที่เห็นข้าวหลาม

เส้นทางขึ้นเขาร่องกล้า เป็นทางชัน คดเคี้ยวเป็นบางช่วง มีบางช่วงที่มีคนตั้งชื่อให้ว่าเนินพิศวง บ่อยครั้งที่สมัยก่อนตอนเราเป็นวัยรุ่น ลูกศิษย์วัยใกล้เคียงกันกับเรา พาขี่มอเตอร์ไซค์ขึ้นไปชมวิว และตอนขากลับเมื่อถึงเนินพิศวง เจ้าลูกศิษย์เราก็ดับเครื่องและปล่อยเกียร์ว่าง ปล่อยให้รถไหลไปตามแรงส่งของเนินนั้น ในช่วงนั้นเรารู้สึกสนุกไปกับเด็กๆ นะ เพื่อนครูเจ้าถิ่นก็ชอบเล่าเรื่องตื่นเต้นตอนกลางคืนก่อกองไฟ ณ ลานกางเต็นท์ของภูหินฯ เรามานั่งล้อมวงกัน มีแอลกอฮอล์ท้องถิ่นที่เคยกินเข้าไปเพียงครั้งเดียวในชีวิต เพราะความรู้สึกเหมือนกระเพาะถูกเผาไหม้ ใจคอไม่ดี😂😂อากาศหนาว เด็กๆมักใช้แอลกอฮอล์ประเภทนี้สร้างความอบอุ่นให้ร่างกาย คนถิ่นชอบมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับทหารถือปืนนอนเปลยามค่ำคืน เปลไกวเองด้วย แต่ตอนกลางวันทหารเหล่านั้นก็หายไป จำได้ว่าช่วงนั้น บรื๋อออ มากกก

ในแต่ละครั้งทีได้ไปอยู่บนนั้น feel น่าจะต่างกันทุกครั้ง เราว่าน่าจะเป็นเพราะเพื่อนร่วมทริปนะที่สร้างความแตกต่าง ไปกับเพื่อน ไปกับแฟน ไปกับครอบครัว ไปกับลูกศิษย์ในแต่ละรุ่น และ ไปคนเดียว และอีกเรื่องที่เป็นตัวแปรสำคัญคือ stories ที่เราได้รับรู้ ได้เรียนรู้ เข่นประวัติของผาชูธงที่เราเดินเท้าขึ้นไปเพื่อชื่นชมอิสรภาพของชาวไทย ลานหินปุ่ม ที่มีหินรูปร่างนูนสูงเหมือนน้ำแข็งในช่อง freeze เต็มไปหมด เป็นที่น่างงงวยว่าธรรมชาติทำไมช่างสร้างสรรค์ ยังจะลานหินแตก ที่สวยงามเชิงศิลปะ ได้อีก ที่สำคัญหลุมหลบภัย โรงเรียนการเมือง เป็นที่ชื่นชอบของเรามาก

เราเป็นแฟนตัวยงของคุณจีรนันท์ พิตรปรีชา ภรรยาของคุณเสกสรรค์ ประเสริฐกุล มีหนังสือเล่มหนึ่งที่ตอนเด็กๆ เก็บเงินซื้อด้วยตัวเอง ชื่อว่า ใบไม้ที่หายไป หนังสือเล่มนี้ได้รับรางวัลกวีซีไรต์ เราอ่านทุกตัวอักษร ชื่นชมในความอดทน ชื่นชมในความรักของทั้งสอง เรามีโอกาสได้เห็นบ้านของทั้งคู่ เมื่อเห็นเรื่องราวในหนังสือก็ review กลับมาทุกฉากทุกตอน เห็นรอยระเบิดที่ตกกระทบพื้น เห็นถ้ำหลบระเบิด บางครั้งเรารู้สึกเหมือนเราได้อยู่ในเหตุการณ์นั้นในขณะที่เราเดินชมสถานที่เก่าๆ พร้อมเรียนรู้จากปากครูชาวเขาเผ่าม้ง ที่ได้อยู่ในเหตุการณ์นั้นจริงๆ มีความสุขที่ได้ฟังและตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้สัมผัสสถานที่นี้