14 ก.ย. 2020 เวลา 15:08
🎯เรื่องสั้นขนาดยาวชุดนทีแห่งชีวิต
..
อิยะ..กับควาหมายที่หายไป ซีซั่น2
..
เรื่อง..เด็กชายในกระจก
🍃
ความเดิมตอนที่แล้ว
🍃
ตอนที่๖..พายุ
..
..
🍃
"ไอ่เจียวเป็นไร" ชายหนุ่มเรียกสติพี่ชาย ทันทีเปิดประตูห้อง เห็นพี่ชายหน้าซีดตัวสั่นเทิ้มยืนหน้าประตู
..
..
"นาย..นาย..อาโป...อาโป" เสียงสั่นเครือของผู้เป็นเจ้าของเสียง สองมือกำต้นขาแน่นข้างลำตัว
..
..
"โปเป็นไร เจียว "ชายหนุ่มจับไหล่ผู้เป็นพี่ชายเขย่า และโอบกอดเขาไว้ ด้วยรู้ว่าอาการนี้ไม่ปกติแน่
..
..
"เจียวๆ ฟังเรา เจียว!!ใจเย็น" ชายหนุ่มกอดผู้เป็นพี่ชาย ร่างสั่นเทิ้มนั้นเริ่มเบาบางลง
..
"อาโป.. ข้างล่าง ข้างล่าง "
..
เขาพูดเสียงสั่นชี้นิ้วลงชั้นล่าง
"โอเค..พี่ใจเย็นนะรอผมห้องนี้ก่อน"
ว่าแล้วชายหนุ่มก็รุดลงบันไดอย่างเร่งรีบ
..
..
"แค่รถจักยานล้มหน่ะม๊า" เด็กหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
..
..
"บอกความจริงกับแม่มา"
..
..
"ก็จักรยานล้มไง"
..
..
"โอเค..จักรยานล้มก็ล้ม!!"
..
..
"นาวะตามแม่มา "หญิงสาวเรียกเพื่อนซี้ให้ตามเข้าไปในครัวหลังบ้าน เสียงตอบโต้ไปมาระหว่างแม่ลูกอย่างดุเดือด
..
..
"อิยะฝากเจ้าตัวดีด้วยนะเดี๋ยวพี่มา"หญิงสาวแตะไหล่อิยะผู้เป็นอา ก่อนจะเดินนำนาวะไปหลังบ้าน
..
🍃🍃
🍃🍃
..
"..ทีนี้บอกม๊าได้หรือยัง " ผู้เป็นแม่ยืนกอดอกพิงเคาเตอร์เตรียมอาหาร.. รอคำให้การ
เด็กหนุ่มชาวญี่ปุ่น ก้มหน้า อ้ำอึ้งอยู่นาน ไม่มีท่าทีจะสารภาพ
..
..
"โอเค..ไม่เป็นไร เธออยากจะอยู่นี่หรือจะไปอยู่กับอ.ซาบะ...พรุ่งนี้จัดกระเป๋า เช้าเดี๋ยวม๊าไปส่ง"
..
..
พิมพ์มาดาหันหลังกลับทำทีจะออกจากห้องครัว
..
..
"ม๊าครับ ..ความจริง เอ่อ..คือ..."
..
..
🍃🍃
🍃🍃
..
"..เชี่ยสสส..เมิงบอกอะไรแม่กรู"เด็กหนุ่มตวาด
..
..
"อาโป!!!!.."ผู้เป็นแม่ทำเสียงดุ
..
"ขอโทษ" นาวะกล่าวเบาๆ นั่งลงเงียบๆบนโซฟา ภายในห้องรับแขก โดยมีสายตาเพื่อนซี้จ้องเขม็ง เขาทำได้เพียงแค่หลบสายตา
..
..
ชายหนุ่มผู้เป็นอานั่งเงียบ ท่ามกลางสถานการณ์ไม่สู้ดีนัก พายุเริ่มก่อตัว เขาควรจะแทรกกลางหรือนิ่งเงียบดีนะ
..
..
"นาวะ ไปเอายาทาแผลมาที" ผู้เป็นแม่สั่ง
..
..
"ไม่ต้อง!!" ลูกชายนามว่าอาโปสวนกลับแทบจะทันที
..
..
เขาวิ่งจ้ำอ้าวขึ้นบันได สวนกับน้องสาวที่กำลังเดินลงบันได  เจ้าตัวคงกำลังงงกับเหตุการณ์เสียงดังที่ไม่เคยเกิดมานานในบ้านหลังนี้
..
..
"ตัวเล็ก ไปเป็นเพื่อนพ่อเขาที ห้องอานะ.."
อิยะกล่าวกับหลานสาว
....
พิม์มาดา ผู้เป็นมารดาของเด็กทั้งสอง อาโป และน้ำใจ หรือที่บ้านมักจะเรียกว่าตัวเล็ก ถึงจะเป็นแฝดแต่ก็ไม่เหมือนกันซักอย่าง เพศ ความสูงและนิสัยใจคอ เด็กน้อยพยักหน้ารับ พร้อมกับขึ้นบันไดไปยังห้องของผู้เป็นอา
..
🍃🍃
🍃🍃
..
"นาวะ..ไปอาบน้ำอาบท่า ดูเพื่อนเราด้วยนะ"
ผู้เป็นแม่กล่าว กับเด็กหนุ่มวัย16ปีนักเรียนแลกเปลี่ยนชาวญี่ปุ่น ที่อ.ซาบะร้องขอให้ช่วยเป็นโฮสต์ เพราะครั้งหนึ่งตัวเล็กก็เคยเป็นเด็กแลกเปลี่ยนในโครงการเช่นกันจึงคุ้นเคยกับ อ.ซาบะอย่างดี
..
..
เด็กหนุ่มพยักหน้า เดินเลี่ยงขึ้นชั้นสองไปอย่างเงียบๆ
..
..
"เกิดอะไรขึ้นครับพี่"อิยะตั้งคำถามแทบจะทันทีที่เสียงเท้าเดินผู้เป็นหลานชายเงียบลง
..
..
ได้ความว่า  เมื่อกลางวันอาโปและนาวะก็ไปดูภาพยนตร์ แต่อาโปไม่ได้ยืนเคารพเพลงสรรเสริญพระบารมี
มีคนคู่หนึ่งไม่พอใจ เกิดการเขม่นกันของผู้คิดต่าง ฝ่ายหนึ่งโชว์สามนิ้ว อีกฝ่ายโชว์นิ้วกลาง เลยเกิดการตะลุมบอน ได้แผลไปตามๆกัน
..
..
ครั้นพอโดนตำหนิจากผู้เป็นมารดาเข้าใจว่าไปหาเรื่องตีต่อยกับใครมา เลยหัวเสียตามอารมณ์วัยรุ่นที่มักจะอ่อนไหว ฮอร์โมนกำลังสูบฉีด ถ้อยคำรุนแรงจึงเกิดขึ้นด้วยอารมณ์ที่ครุกรุ่นต่อเนื่องมาด้วยแล้ว
..
..
ตัวแม่ก็ไม่ได้ถามลูกให้ชัดเจน ตัวลูกก็อ้ำอึ้งกลัวแม่จะกังวลในความคิดต่างของเขา
..
🍃🍃
🍃🍃
..
ป๊าาา...!!
..
เสียงดังมาจากห้องอิยะ
ไอ่เจียวชายหนุ่มสะดุ้งแล้วิ่งสุดตัวขึ้นไปที่ห้อง คิดว่าต้องมีเรื่องกับจิหรือไอ่เจียวพี่ชายแน่นอน
ร่างสั่นเทิ้มของผู้เป็นพี่ชายนั่งชันเขาที่มุมห้องในมือถือดินสอกด กดและกดที่แขนอีกข้าง
ไอ่เจียว ขายหนุ่มสะบัดมือพี่ชาย ดินสอกดปลิวหลุดจากมือ
..
..
"ใจดีไว้เจียว.. ไม่มีอะไร.. ไม่มีอะไร:
ชายหนุ่มผู้เป็นน้องชายโอบกอดพี่ชาย
..
"ไม่มีอะไรนะ..เราอยู่นี่พี่พิมพ์ก็อยู่นี่ "น้องชายตบหน้าพี่ชายเบาๆเพื่อเรียกสติกลับคืนมา
..
ภาพนั้นยังติดตาเด็กหนุ่มผู้เป็นลูกชาย เขาเดินเลี่ยงเข้าไปห้องนอน โดยมีนาวะดินตามเข้าไปอย่างเงียบๆ
คืนนั้นเด็กชายไม่สามารถข่มตาหลับได้เลย
..
ขอโทษครับป๊า
..🍃
..
เขาไม่เคยเห็นผู้เป็นบิดา เป็นอย่างนี้มาก่อน ภาพพ่อที่ยิ้มจนตาหยี เล่นเกมส์ROVออนไลน์ กอดรัดฟัดเหวี่ยงลูกชายราวกับเพื่อนเล่น เป็นภาพที่คุ้นชิน
🍃
🍃
🍃
"นอนเถอะ" นาวะก้มศรีษะโน้มลงจากเตียงชั้นบน
หลังจากลอบมองเพื่อนอยู่นาน
เขานั่งชันเข่าของเตียงชั้นล่าง..ท่าเดิมไม่ไหวติง
..
"เราขอโทษ"
..
"ลืมเถอะ"เด็กหนุ่มตอบเพื่อนเบาๆ
..
"เจ็บมั้ย" เพื่อนสนิท ถามด้วยสำเสียงเป็นห่วงหลังสังเกตเห็นปากและเบ้าตาเริ่มบวมคล้ำ
..
เขาส่ายหน้า ..
..
สายตายังคงมองไปนอกหน้าต่าง แววตาที่ต้องแสงจันทร์คืนนี้...ช่างอ้างว้างเหลือเกินในความรู้สึก..ดาวเคยทะเลาะกับพระจันทร์บ้างมั้ยนะ
..
..
ตอนนี้ร่างกายที่บอบช้ำ คงไม่เจ็บลึกเกินกว่าที่เห็นผู้บังเกิดเกล้าแสดงอาการอย่างนั้น เคยได้ยินแต่ไม่เคยเห็น
..
..
พ่อเป็นโรคซึมเศร้าตั้งแต่เล็ก พ่อกับอาไม่ใช่พี่น้องกันแท้ๆ ปู่ย่ารับพ่อมาเลี้ยง เขาเกิดจากแม่ที่โดนรุมโทรมไม่รู้แม้กระทั่งพ่อคือใคร หญิงสาวบอบช้ำกายใจกลายเป็นคนที่สังคมรอบข้างพิพากษาให้เป็นคนบ้าน่ารังเกียจไป สุดท้ายเธอเลือกที่จะจบชีวิตมากกว่าอยู่  มรดกที่แม่ให้มาสู่พ่อคือภาวะเดียวกัน   แต่เขาไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย
เพราะไม่มีอะไรที่บกพร่องจากสิ่งที่ควรจะเป็น
..🍃
จนกระทั่ง
..
วันนี้..
🍃
🍃
🎶หากคืนนี้ มีดาวอยู่ล้าน..ดวง
ฉันขอได้มั้ยสักดวงหนึ่ง..ช่วยฟังฉันที
..
เพราะว่าคืนนี้
ฉันมีเรื่องร้อน..ใจ
..
อยากอธิษฐานและขอดวงดาวให้
..ช่วยฉันสักที
..
เนื่องจากตอนนี้..ฉันรู้สึก
จิตใจมันอ่อนไหว
..
อยากจะรู้เขาเป็นยังไง
จากคำพูดวันนี้..🎵🎶
..
🍃🍃
🍃🍃
..
..
"อาโป.."
เด็กหนุ่มมองไปที่กระจกเงาต้นเสียง
ภาพของเลือนลางของหญิงชราค่อยๆชัดเจน
..
..
..
"..คุณย่า.."
..
..
🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂
................................................
..
ท้ายบท
..
ความรู้สึกผิดที่ทำให้คนที่เรารัก ต้องสะเทือนใจ ไม่ใช่ความเห็นต่าง แต่ความเจ็บปวดกายใจของบุตรอันเป็นที่รัก ปาดลึกเข้าไปในใจเสมอ และเด็กคนนั้นก็รับรู้ถึงความรู้สึกนั้นได้ ความแตกต่างทางความคิดไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่การพูดคุยในทุกเรื่องอย่างคนที่เข้าใจความนึกคิดในทุกช่วงวัยของการเปลี่ยนแปลงเป็นสิ่งสำคัญ...
..
คุยกันให้มาก แล้วเราจะเข้าใจ
..
เอาใจเขาใส่ใจเราแล้วเราจะเข้าใจ
..
กระผม หยิบยกบางช่วงตอนของเพลงนี้ เพื่อสื่อตัวละคร ที่อยากจะถามดาวสักดวงทดแทนความรู้สึกผิดในใจ "เขาจะรู้สึกอย่างไรกับคำพูดวันนี้"ที่สื่อไปถึงป๊าและม๊า
..
"ดาว"ของพอส นักร้องในตำนาน อารมณ์เพลงยังกินใจเสมอ กระผมนำมาcoverใช่คาลิมบาสื่อสาร อาจจะไม่ไพเราะ บางช่วงน้ำตาที่มันเอ่อ..บดบังลิ่มคีย์ให้ลางเลือน..เสียงหายเป็นช่วงๆ..แต่ไม่อยากแก้ใหม่..ปราถนาให้มันทรงอารมณ์อยู่อย่างนั้น..
🍃
ส่วนรูปตัวละครส่วนใหญ่เป็นรูปผู้เขียนเอง
เอาไปผ่านกรรมวิธีDNAของกระผมจึงอยู่ในทุกตัวละคร ไม่มีตัวจริงในโลกใบนี้ ยกเว้นบางรูปขอรับ
..
เพราะ..รัก จึงเขียน ..🍃
โฆษณา