หากเปรียบเทียบชีวิตคนเรา เป็นดั่งกล้องถ่ายรูปสักตัว เจ้าเลนส์สีดำนัวที่ติดกับตัวบอดี้ ก็คงจะหนีไม่พ้น หลักฐานยืนยันถึงการมีอยู่ของ “ทัศนวิสัย”
.
เพราะทันทีที่เราแพนกล้องออกไป ล๊อคเป้าหมายไว้ แล้วปรับโฟกัสให้เป็นดั่งใจ นิ่งค้างไว้ กักลมหายใจ ...ก่อนที่การลั่นชัตเตอร์ใดใด จะตามมาด้วยเสียงจังหวะการสั่นไหวของ “ความคาดหวังภายใน” ที่ร้องเรียกหา ...อย่างแผ่วเบา
.
“เรายังคงอยู่ในเป้าหมายกันใช่ไหม?”
เป็นคำถามที่หลายครั้งหัวใจ
ก็เรียกร้องให้ร่างกาย
หยุดพัก • เพื่อ • ทบทวน • ชีวิต
.
“เอ้า! เขยิบเข้ามายืนใกล้ชิดกับความหวัง
แล้วถ่ายแบบโคลสอัพเข้ามาที”
อืมม เพราะเส้นทางนี้ • มีหลายวิธี • เพื่อชาร์จพลังใจ
.
“โปรดดูก่อนเถิดว่าชีวิตที่เราใช้อยู่นั้น มัน...
ย้อนแสงไปไหม?
มีตัวแบบที่งดงามเพียงใด?
ต้องการได้ภาพแนวไหน?
แล้วอยากให้อารมณ์ของภาพเป็นยังไง?”
.
เพราะก่อนที่คุณ เขา เรา ผม
จะกด “ชัตเตอร์ในใจ”
องค์ประกอบทั้งหมดที่ได้กล่าวไว้
ต่างล้วนมีผลต่อ ความหน้าชัด หลังเบลอ
ของการใช้ชีวิต และจิตวิญญาณ