29 ต.ค. 2020 เวลา 13:45 • ปรัชญา
# MRS THOMPSON
เพราะไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นโดยบังเอิญ ทุกสิ่งย่อมมีเบื้องลึก เบื้องหลังของมันเสมอ อ่านเรื่องราวต่อไปนี้แล้วคุณจะเข้าใจ
การสอนในวันแรก
THOMPSON หญิงสาวที่เพิ่งได้บรรจุเป็นครูในโรงเรียนแห่งหนึ่ง ซึ่งในตอนนี้เธอกำลังยืนอยู่หน้าชั้นเรียนของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 เธอจึงได้บอกกับเด็ก ๆ ถึงความในใจ ในฐานะที่เป็นครูประจำชั้นวันแรกว่า
“สวัสดีจ่ะ เด็ก ๆ ครูชื่อ THOMPSON นะ เป็นครูประจำชั้นคนใหม่ของพวกเธอตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉะนั้นหากพวกเธอมีอะไรก็สามารถปรึกษาและบอกเล่าให้ครูฟังได้ทุกเรื่องเลยนะ”
เธอพูดด้วยท่าทางอ่อนโยนและสดใส
แต่ถึงจะได้รับการยอมรับจากนักเรียนหลายคนภายในชั้นเรียนเป็นอย่างดี ก็ยังมี เด็กชายตัวเล็ก ที่มีชื่อว่า เท็ดดี้ สต็อดดาร์ด เขานั่งอยู่บริเวณแถวหน้าสุด ด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูไม่เป็นมิตรกับเธอเอาเสียเลย
เด็กที่แปลกแยก
ด้วยเหตุนี้ THOMPSON จึงเริ่มเฝ้าดู และสังเกตพฤติกรรมของ เท็ดดี้ ซึ่งตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เธอก็ได้พบว่า เท็ดดี้ ไม่เคยเล่นกับเด็กคนอื่น ๆ เลย
นอกจากนี้เขายังดูไม่เป็นมิตรกับใครทั้งนั้น อีกทั้งเสื้อผ้าของเขาก็จะดูยุ่งเหยิง และสกปรกอยู่ตลอดเวลา จึงทำให้เขาต้องอาบน้ำที่โรงเรียนวันละหลาย ๆ ครั้ง
หมดความอดทน
และด้วยพฤติกรรมที่แย่มากขึ้นเรื่อย ๆ ของ เท็ดดี้ จึงทำให้เมื่อถึงจุดหนึ่ง THOMPSON ก็รู้สึกเอือมละอา และเริ่มไม่รู้สึกผิดอีกต่อไป
ที่จะทำเครื่องหมาย X บนกระดาษของ เท็ดดี้ ด้วยปากกาสีแดงขนาดใหญ่ หรือแม้แต่การ เขียนตัว 'F' ขนาดใหญ่ที่ด้านบนของกระดาษสอบของเขาด้วยเช่นกัน
แต่แล้ววันหนึ่ง โรงเรียนของ THOMPSON ก็ได้จัดกิจกรรมให้ ครูประจำชั้นทุกคน ได้อ่านทบทวนบันทึกในอดีตของเด็กแต่ละคนว่ามีพัฒนาการเป็นเช่นไรบ้าง
เมื่อได้พบความผิดปกติ
และด้วยเหตุนี้ THOMPSON จึงมีโอกาสได้ทราบถึงพัฒนาที่น่าพึงพอใจของเด็กแต่ละคนในชั้นเรียนของเธอ เว้นของเท็ดดี้ คนเดียวเท่านั้น ที่เธอเลือกมองข้ามและพักไว้อ่านในตอนท้ายสุด
จนกระทั่ง เธอเริ่มเปิดอ่าน เธอก็ต้องพบกับความประหลาดใจเป็นอย่างมาก เมื่อเธอพบว่าครูแต่ละชั้นปี ได้เขียนถึง เท็ดดี้ ไว้ดังนี้
ครูประจำชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 ของเท็ดดี้เขียนว่า 'เท็ดดี้เป็นเด็กที่สดใส และพร้อมที่จะหัวเราะเสมอ เขาทำงานของเขาอย่างเรียบร้อย และมีมารยาทที่ดีงาม อีกทั้งเขายังทำให้ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ ๆ อีกด้วย.. '
เรื่องที่น่าสนใจ
ครูประจำชั้นประถมศึกษาปีที่ 2 ของเขาเขียนว่า 'เท็ดดี้เป็นนักเรียนที่ยอดเยี่ยมมาก เขาเป็นคนที่เพื่อนร่วมชั้นต่างให้การยอมรับเป็นอย่างดีเสมอ แต่เขาก็เริ่มมีปัญหาและเปลี่ยนไปเล็กน้อย หลังจากที่แม่ของเขาป่วยเป็นโรคร้ายแรง อีกทั้งชีวิตที่บ้านของเขาตอนนี้ก็ต้องต่อสู้ดิ้นรนเพื่อหาเงินมารักษาแม่ของเขา'
ครูประจำชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 ของเขาเขียนว่า 'การตายของแม่เท็ดดี้ ทำให้เขาลำบากและแย่ลงไปมาก แม้เขาจะพยายามทำทุกวันให้ดีและเป็นปกติที่สุด
แต่ถึงอย่างนั้น พ่อของเขาก็ไม่เคยสนใจเขาเลย จึงทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ของเท็ดดี้แย่ลงไปเรื่อย ๆ ฉันยังแอบกลัวว่า หากเป็นเช่นนี้ต่อไป มันอาจจะส่งผลกระทบต่อ เท็ดดี้ ได้ในไม่ช้า หากไม่ได้ดำเนินการแก้ไขอะไรบางอย่าง’
คำบอกเล่าจากครูท่านอื่น ๆ
ครูประจำชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 ของเท็ดดี้เขียนว่า 'เท็ดดี้ถูกถอนตัวออกจากกิจกรรมหลายอย่างในโรงเรียน อีกทั้งเขายังแสดงท่าทางไม่สนใจที่จะเรียนเลย เขาไม่มีเพื่อนมากนัก และบางครั้งเขาก็นอนในชั้นเรียนอยู่เสมอด้วย '
ซึ่งทันทีที่ที่อ่านจบ เธอก็เริ่มตระหนักถึงปัญหาที่เกิดขึ้น ทั้งหมด และด้วยเหตุนี้เอง เธอจึงเริ่มรู้สึกละอายใจในตัวเอง เธอรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม กับสิ่งที่เธอได้ทำกับ เท็ดดี้ ไป
จนเช้าวันต่อมา เด็กนักเรียนทุกคนก็ต่างนำของขวัญคริสต์มาส ของพวกเขามาด้วย ซึ่งแต่ละกล่องถูกห่อด้วยริบบิ้นที่สวยงาม พร้อมด้วยกระดาษห่อมีสีสันสดใส ยกเว้นเพียงแค่ของ เท็ดดี้ คนเดียวเท่านั้น ที่กล่องของขวัญของเขา ถูกห่ออย่างเงอะงะ ด้วยกระดาษสีน้ำตาลที่ได้มาจากถุงของร้านขายของชำ
ของขวัญที่น่าอาย
และด้วยความรู้สึกผิดในใจ เธอจึงเลือกเปิดกล่องของ เท็ดดี้ ก่อน ซึ่งทันทีที่เปิดออก เด็กบางคนก็เริ่มหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น เพราะพวกเขาได้พบว่า ภายในกล่องนั้นมีเพียงแค่ สร้อยข้อมือที่ร้อยด้วยพลอยเทียม สลับกับหินที่มีบางส่วนหายไป อีกทั้งยังมีขวดน้ำหอม ที่เหลือเพียง ¼ ของขวดเท่านั้นเอง
ซึ่งเมื่อ THOMPSON ได้เห็นเช่นนั้น เธอก็พูดด้วยเสียงที่อ่อนโยนขึ้นมาว่า “เอาล่ะเด็ก ๆ จ้ะ เงียบก่อนน๊า”หลังจากนั้นเธอก็พูดขึ้นมาว่า “สร้อยข้อมือนี้สวยมากเลยนะ เธอทำเองหรอ” เธอพูดพร้อมทั้งสวมใส่มันไว้บนมือ
หลังจากนั้นเธอก็เปิดขวดน้ำหอมออก แล้วก็เริ่มฉีดน้ำหอมนั้นลงบนข้อมือของเธอ ด้วยรอยยิ้ม และแววตาที่เป็นปลื้ม กับสิ่งที่เธอได้รับ
ความประทับใจ
ซึ่งหลังจากกิจกรรมเปิดของขวัญได้จบลงอย่างน่าประทับใจ THOMPSON ก็ได้เดินเข้าไปหา เท็ดดี้ ในเวลาเลิกเรียน ซึ่งในวันนั้น เท็ดดี้ ก็ได้พูดกับเธอก่อนที่เขาจะออกจากห้องเรียนว่า 'วันนี้คุณครูมีกลิ่นหอมเหมือนที่แม่ของผมเคยมีเลยครับ'
หลังจากที่ได้ฟังเช่นนั้น น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาไม่ยอมหยุด เธอร้องไห้นานนับชั่วโมงหลังจากที่เด็ก ๆ ออกจากห้องไปหมดแล้ว
ซึ่งในเช้าวันต่อมา เธอ ก็ตัดสินใจเลิกสอน การอ่าน การเขียน และคณิตศาสตร์ กับเด็ก ๆ ในชั้นเรียนของเธอ โดยเริ่มจัดกิจกรรมให้เด็ก ๆ ของเธอได้มีส่วนร่วมสนุกกับ เท็ดดี้ ให้มากยิ่งขึ้น
กิจกรรมที่จัดให้
ซึ่งในขณะที่เธอร่วมกิจกรรมนั้นกับลูกศิษย์ของเธอ THOMPSON ก็ได้สังเกตเห็นว่า เท็ดดี้ เริ่มจะมีชีวิตชีวามากขึ้นกว่าก่อนเล็กน้อยแล้ว และประกอบกับการที่เธอยิ่งให้กำลังใจ เขาก็ยิ่งตอบสนองเร็วขึ้นและดีมากขึ้นเรื่อย ๆ
จนทำให้ในตอนท้ายของปี เท็ดดี้ ก็กลายเป็นเด็กที่ฉลาดที่สุดคนหนึ่งในชั้นเรียน และกลายเป็นลูกศิษย์คนโปรดของเธอด้วยเช่นกัน
ซึ่งความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ดีมากขึ้น ๆ จนหนึ่งปีต่อมา เธอก็ได้พบกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่ง ที่ใต้ประตูที่ห้องทำงานของเธอ ซึ่งภายในกระดาษเขียนไว้ว่า “ครูเป็นครูที่ดีที่สุดที่ผมเคยมีมาทั้งชีวิตเลยฮ่ะ จากเท็ดดี้”
โน๊ตที่มอบให้
และหลังจากนั้นหกปี เธอก็ได้รับโน้ตจาก เท็ดดี้ อีกครั้งโดยเขียนไว้ว่า “ตอนนี้ผมเรียนจบมัธยมต้นแล้วครับ แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ครูก็ยังคงเป็นครูที่ดีที่สุดที่ผมเคยมีในชีวิตไม่เคยเปลี่ยนแปลง”
และสี่ปีหลังจากนั้น เธอก็ได้รับจดหมายอีกฉบับหนึ่งซึ่งมีข้อความว่า “แม้ว่าบางครั้งมันจะยากลำบาก แต่ผมก็สามารถเรียนจบชั้นม.ปลายได้สำเร็จแล้วครับครู
และในไม่ช้า ผมก็จะจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยด้วยเกียรตินิยมสูงสุดให้ได้เลยครับ ถึงอย่างนั้น ผมก็ขอยืนยันกับครูอีกครั้งครับ ว่าครูก็ยังคงเป็นครูที่ดีที่สุด และเป็นที่น่าชื่นชอบที่สุด เท่าที่ผมเคยมีมาทั้งชีวิตเลยครับ”
ชีวิตที่ผ่านมา
จากนั้นสี่ปีผ่านไปจดหมายอีกฉบับก็มาถึง ครั้งนี้เขาอธิบายว่า “หลังจากที่ผมสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรีเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมก็ตัดสินใจที่จะเรียนต่ออีกเล็กน้อยครับ แต่ถึงยังงั้น ครูก็ยังคงเป็นครูที่ดีที่สุดและเป็นครูที่น่าชื่นชมที่สุดที่ผมเคยมี”
ซึ่งในตอนนี้ ชื่อของเขายาวขึ้นเล็กน้อย และในตอนท้ายของจดหมาย ก็ได้ลงนามว่า Theodore F.Stoddard, MD.
ถึงจะเป็นเช่นนั้น แต่เรื่องราวก็ยังคงไม่จบแค่นี้ เพราะหลังนั้นยังมีจดหมายอีกฉบับ ที่ถูกส่งมาในฤดูใบไม้ผลิ ของปีหนึ่ง เท็ดดี้ บอกเล่าไว้ว่า “ในตอนนี้ผมได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่ง และผมก็กำลังจะแต่งงานกับเธอครับ”
จดหมายที่น่าประทับใจ
เขาอธิบายต่อไปอีกว่า “พ่อของผมก็ได้เสียชีวิตไปเมื่อสองสามปีก่อน ครูจะให้เกียรติมาร่วมงานแต่งงานของผมได้ไหมครับ มาร่วมงานในฐานะแม่ของเจ้าบ่าว”
ซึ่งหลังจากที่ได้ทราบเช่นนั้น แน่นอนว่า เธอก็ได้ตอบตกลงกับ เท็ดดี้ ไปในทันที ซึ่งในวันงาน THOMPSON ก็ได้สวมสร้อยข้อมือที่ เท็ดดี้ ได้มอบให้ในวันคริสมาส ซึ่งเป็นสร้อยที่มีหินก้อนหนึ่งหายไป ยิ่งไปกว่านั้นเธอ ยังฉีดน้ำหอม กลิ่นที่ เท็ดดี้ บอกว่า แม่ของเขาฉีดมันในวันคริสต์มาสครั้งสุดท้าย อีกด้วย
และทันทีที่ไปถึงงาน ดร. สต็อดดาร์ด (เท็ดดี้) ก็ได้รีบเดินเข้ามากอด คุณครู ที่ในตอนนี้เริ่มชราภาพแล้วอย่างนุ่มนวล
คำขอบคุณ
ซึ่งในระหว่างนั้นเขายังได้กระซิบที่หูของ คุณครู THOMPSON อีกว่า 'ขอบคุณครูมากนะครับ ที่เชื่อในตัวผม ขอบคุณมากที่ทำให้ผมรู้สึกมีความสำคัญ และครูก็ได้แสดงให้ผมได้เห็นว่า ผมก็สามารถสร้างความแตกต่างได้เช่นกัน'
หลังจากที่ได้ฟังเช่นนั้น THOMPSON ก็เริ่มมีน้ำตาคลออยู่ที่เบ้า เธอจึงกระซิบตอบกลับไปว่า 'เท็ดดี้ เธอคิดผิดทั้งหมดเลย
เธอต่างหากเป็นคนที่สอนให้ครู ได้รู้ว่าครู สามารถสร้างความแตกต่างได้ ครูไม่เคยรู้เลยว่าครูควรจะสอนเด็ก ๆ ให้ดีได้อย่างไร จนกระทั่งครูได้พบเธอ'
ดังคำที่กล่าวไว้ว่า “จงเติบโตจากความผิดพลาด จงเฉลียวฉลาดจากความผิดหวัง จงเมตตาจากความรู้สึกที่เกลียดชัง การเป็นคนดีที่ไม่โด่งดัง ยังดีกว่าการเป็นคนดัง ในทางที่ไม่ดี”
2
อ่านบทความเรื่องเล่าจากดาวนี้เพิ่มเติมได้ที่
หากชื่นชอบก็อย่าลืมกด Like กด Share เพื่อเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ สามารถแชร์แนวคิด มุมมองดีๆได้ใน Comments นี้เลย 😄
โฆษณา