เข้าใจนะ !!
เวลาที่จิตตกอยู่ใน "ภาวะซึมเศร้า"
ต่อให้อ่านมาเยอะ เหมือนจะรู้ดีว่าควรจะตั้งสมาธิจรดต่อไปที่ไหน หรือจะมีสักกี่ผู้หวังดี ทั้งปลอบประโลม ทั้งถากถางให้พึ่งคิดพึ่งทำเยีี่ยงใด ..
.. มันก็คิด ก็ทำ ไม่ได้จจริงๆ
เพราะในหัว มันว่างเปล่า
ในใจ มันบอบช้ำ
อยู่ในร่างที่ไม่มีเรี่ยวแรง หมดพลัง
อยากทำอย่างเดียว คือ นอนนิ่งๆ
แดดออกก็ปวดหัว
ฝนทำท่าจะตก ตัวก็เริ่มอุ่น เตรียมไข้ขึ้น
สิ่งที่คิดได้ตอนอารมณ์ไม่ตกมาก
เช่น ลุกไปวิ่งตอนเช้า ออกไปร้านตัดผมซะที
หรือริ้อเสื้อผ้าที่ไม่ใช่ ออกไปทิ้งซะ
ก็ถูกผลัดไปเรื่อย วันเป็นเดือน เดือนจนเกือบจะปีแล้ว
..
บันทึกไว้ ให้ตัวเองจำ..
..ตัดตัวช่วยทั้งหลายทิ้งไป
..หาสิ่งที่ยึดเหนี่ยวเรากับวันดีๆให้เจอ
จรดจ่ออยู่กับมัน กับความรู้สึกนั้น
จินตนาการให้ชัดที่สุด ในทุกมิติ
ไม่ต้องพะวงวิธีปฎิบัติภายนอก
ตกลงกับภายในเราให้ได้
อยู่ข้างเดียวกับตัวเอง แต่อย่าปล่อยหลุดมือไปอีก
แล้วก็.. เริ่มเอาตัวเองออกไปสัมผัสกับผู้คน
ให้คนอื่นได้ชื่นชมตัวตนของเราบ้าง
หันด้านดี ที่เป็นประโยชน์ ออกไปเผชิญ
ไม่แน่อาจมีใครกำลังรอ ความช่วยเหลือ อยู่
แค่ยิ้มให้ สบตาเวลาเดินผ่านกัน
หยุดฟังที่เขาทักทาย และจัองไปที่ตาเขา
อาจมีอะไรที่มากกว่าคำทักทาย
ให้กำลังใจตัวเอง
และ ให้กำลังใจทุกคน ที่อยู่ในภาวะนี้
ที่สุดแล้ว เราต้องหา "ทาง" ของเราเอง
เพราะ คนที่รู้จักเราดีที่สุด
คือ "ตัวเราเอง"
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
