Blockdit Logo (Mobile)
สีขาว
•
7 พ.ย. 2020 เวลา 15:00 • ถ่ายภาพ
ไม่คิดว่าการที่แค่อยากไปดูดาวในครั้งนั้นจะนำพาให้ฉันได้เดินทางอยู่จนถึงทุกวันนี้
เวลา 4 ทุ่ม ของวันที่ 7 พฤศจิกายน 2559 คือวันนี้เมื่อ 4 ปีก่อน มีโอกาสได้นั่งรถไฟเดินทางครั้งแรกในชีวิต ตอนนั้นเลือกที่จะไปดอยเสมอดาว ที่จ.น่าน เพียงเพราะอยากดูดาวเท่านั้นเอง ด้วยความคิดที่ว่า ”ชื่อดอยเสมอดาว ที่นั่นคงจะมองเห็นดวงดาวสวยแน่ๆ“ (ตอนนั้นยังไม่ค่อยรู้จักสถานที่ท่องเที่ยวมากด้วย) แต่พอเอาเข้าจริง ก็อยู่ที่ภาคเหนือเกือบถึงอาทิตย์ ในการที่เรานั้นจะทำอะไรสักอย่างบางทีเราก็ไม่ต้องการเหตุผลที่มากมายแต่เชื่อว่าทุกๆการกระทำล้วนมีเหตุผล
เราไปกันแบบที่ไม่ได้เตรียมตัวอะไรมากพอ แต่รู้สึกว่ามันตื่นเต้นและต่างออกไปจากทุกครั้งที่เคยเที่ยว ไม่มีรถส่วนตัว ไม่มีเพื่อนฝูงที่มากมาย มีเพื่อนเพียงหนึ่งที่ร่วมทางกับกระเป๋าเป้ใบใหญ่ถูกสะพายอยู่บนหลัง เต็มไปด้วยเสื้อผ้าและสัมภาระที่มากพอที่จะอยู่ได้ทั้งอาทิตย์ เรานั่งรถไฟชั้น 3 จากหัวลำโพง ไปที่ เด่นชัย จ.แพร่ ในความรู้สึกแรกนั้น “รู้สึกอึดอัดจัง ทำไมรถไฟถึงทำเก้าอี้หันหน้าชนกันด้วยนะ”
เบื้องหน้าเราเป็นชายแปลกหน้าที่ดูเคร่งขรึม และดูต่างอายุกับเรามาก ทำเอาตัวผมนั้นทำตัวไม่ถูกในขณะนั้น แต่เมื่อเราเอ่ยเพียงคำทักทายกันและกัน ความรู้สึกอึดอัดเหล่านั้นก็ดูจะเบาบางลงอย่างบอกไม่ถูก เราพูดคุยถึงเรื่องต่างๆอย่างสนุกสนานจนตลอดเส้นทางบนรถไฟ ก่อนที่เราจะยกมือไหว้สวัสดีเขาและโบกมือจากลากัน พร้อมกับเอ่ยกล่าวคำว่าโชคดี เป็นดั่งคนที่รู้จักกันแล้ว เมื่อถึงที่สถานีเด่นชัย (ส่วนลุงเขาไปลงที่เชียงใหม่) เราอยากอยู่ตรงนั้นต่ออีกสักหน่อยอยากพูดคุยกันให้มากกว่านี้ แต่ทุกการพบกันก็ต้องมีวันที่สิ้นสุดลงและใน”ชีวิตนี้เรามีเวลากันมากแค่ไหนนะ”
ความต่างของอายุทำให้เราได้ประสบการ์ณใหม่ๆกับมุมมองของความเป็นผู้ใหญ่และการเดินทางต่างๆของเขาที่เรานั้นได้ฟัง เรื่องราวเหล่านี้ นั้นผ่านมาตามกาลเวลา หากเราพบกันอีก อยากจะเล่าเรื่องราวให้ฟังว่าตอนนี้ผ่านมาแล้ว 4 ปี จากในตอนนั้น เด็กน้อยที่พึ่งเคยขึ้นรถไฟครั้งแรก “ผมเดินทางจะทั่วประเทศไทยแล้วนะครับ” อยากให้ความบังเอิญพาเรามาพบกันอีก
เป็นความประทับใจที่ได้จากเสน่ห์ในรถไฟชั้น 3 ขบวนที่ 51 ของค่ำคืน กับการเดินทางในครั้งแรก เป็นสิ่งใหม่ที่ผมสัมผัสได้ถึงความสุขที่มากกว่าปลายทางไหนๆ วันเวลาได้ผ่านมาจนถึงตอนนี้ผมก็ยังเลือกรถไฟ เดินทางอยู่ตลอดได้พบกับเพื่อนใหม่ที่เพิ่มขึ้นอยู่เสมอ ไม่คิดว่าการที่แค่อยากไปดูดาวในครั้งนั้นจะนำพาให้ฉันได้เดินทางอยู่จนถึงทุกวันนี้ มีหลายสิ่งหลายอย่างที่คอยดึงดูดหากเชื่อว่าโลกใบนี้นั้นเป็นวงกลมคงจะต้องมีวันที่หมุนวนกลับมาพบกัน “สบายดีไหมครับ ถึง..ลุงอู๊ด”
โฆษณา