มีเวลาว่างมาเพิ่มเติมกันอีกหน่อย
ความเคลือบแคลงที่ไม่รู้ว่ามื่อไหร่จะกระจ่าง
เด็กเติบโตขึ้นใข้ชีวิตเหมือนเด็กทั่วไปหิวก้อร้องกิน ง่วงตรงไหนก้อนอนตรงนั้น แม่ก้อทำงานไป ส่วนพ่อที่ทำงานรับจ้างข้างนอกกลับถึงบ้านก้นถึงฟากปากถึงข้าว ไม่หยิบจับอะไรในบ้านตามแบบฉบับคนแต่เก่า เด็กหญิงโตมาจวบจนอายุได้ 4 ขวบปีชีวิตก้อพบิกผันอีกครั้งเด็กหญิงได้เวลาเดินทางชีวิตครอบครัวที่มีแต่รอยร้าวเริ่มแตกแยกออกจากกัน
:ข้าจะเอาเด็กๆไปฝากปู่กะย่ามันเลี้ยงนะ พ่อพูดขึ้นในวันหนึ่งขณะที่กำลังล้อมวงกินข้าวมื้อเย็น
: ทำไมล่ะพี่ลูกเราๆก้อเลี้ยงเอง จะให้ไปเป็นภาระพ่อกะแม่ทำไม
: ปู่กะย่ามันอายุมากแล้วให้ไปอยู่เป็นเพื่อนแกเราเองก้อจะได้ทำงานได้เต็มที่ไม่ต้องห่วงหน้าห่วงหลัง
: ไม่ฉันไม่ตกลงลูกฉันต้องอยู่กับฉันสิ เออ!ทำไมต้องเอาไปให้ปู่กะย่ามันเลี้ยงด้วยล่ะ
: ข้าไม่ได้ถามความเห็นเอ็งแค่บอกให้รับรู้ใว้ว่าจะเอาลูกไปใว้กะปู่กะย่ามันแค่นั้น
: ไม่ได้นะลูกฉันเหมือนกันเรื่องอะไรจะตัดสินใจเอาคนเดียวแบบนี้ฉันไม่ยอม
: เอ๊ะ! บอกว่าจะเอาก้อเอาไปสิอย่ามาเรื่องมากเดี๋ยวปั๊ดฮึ่มมม
ลูกชายคนโตซึ่งอายุ 10 ขวบแล้วนั่งฟังพ่อกะแม่ทะเลาะกันอีกแล้วซื่งเป็นเรื่องที่เห็นจนชินตาพ่อซึ่งมีภาวะความเป็นผู้นำสูงจนไม่สนใจความฟังความคิดเห็นของใครข้าว่าถูกมันต้องถูกถ้าใครขัดก้อจะลงไม้ลงมือแทบทุกครั้งไปลูกชายคนรองอายุได้ 7 ขวบปีนี้เพิ่งได้เข้าเรียนเป็นแรกก้อมีอันต้องย้ายที่อยูที่เรียนโดยปริยายเมื่อร.ร.ปิดเทอมพ่อก้อเตรียมตัวจะเอาเด็กๆไปส่งให้ปู่กะย่า แม่ไม่ยอมจึงเกิดทะเลาะกันใหญ่อีกครั้งพ่อเตะแม่จนถึงกับสลบไปหลายชั่วโมงเด็กๆซึ่งเห็นการณ์ก้อเข้าห้ามพ่อจนโดนลูกหลงเจ็บตัวไปตามๆกันเด็กหญิงร้องไห้กระจองอแง พ่อโมโหหนักมากหลังตากเตะแม่สลบไปก้อเดินออกไปนอกบ้านกลับมาอีกก้อเกือบสว่างในสภาพที่ดูไม่ได้ล้มตัวลงนอนทั้งอย่างนั้นและหลับไปในเกือบจะทันทีกระเป๋าเสื้อผ้าถูกวางใว้ข้างหนึ่งโดยที่ยังไม่ได้ทำอะไร แม่นั่งมองพ่อที่หลับและมองลูกทีน้ำตาก้อพาลใหลออกมาเรื่อยๆมันไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้เรียกลูกมานั่งใกล้ๆและโอบกอดลูกๆใว้น้ำตาก้อไหลอย่างไม่อาจจะหยุดมันใว้ได้ ยิ่งพอได้กอดลูกใว้แบบนี้ความเศร้าโศกไม่รู้มาจากไหนเสียงสะอื้นไห้ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆโดยที่เด็กๆไม่อาจรู้ได้ว้าแม่กำลังเป็นอะไรและคิดอะไรอยู่...
มาต่อกันคราวหน้านะครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
