#จันทร์เจ้าขาบทที่5ตอนที่2,
(6/12/2020)
สวัสดีครับ เพื่อนๆ
ขอส่งจันทร์เจ้าขา ตอนใหม่ให้เพื่อนๆได้อ่านเพลิดเพลินก่อนนอนกันนะครับ 😇❤️💙💚🎶🎵
สุขสันต์วันอาทิตย์นะครับ
..
..
บทที่ 5 นาคราบาดาล
ตอนที่ 2 อิศานปุระ
#ณ.บริเวณถ้ำใต้แม่น้ำโขงระหว่างปากแดนมนุษย์และนาค
บริเวณภายในถ้ำนั้น เป็นภาพอันอัศจรรย์สว่างไสว ด้วยแสงสี มรกต อันมลังเมือง จากบริเวณผนังถ้ำ
สลับกับสีทองคำเปล่งสุก.. สว่างไสว จากบริเวณพื้น..
ส่วนบริเวณปากถ้ำนั้น เป็นผนังน้ำมนตรา ที่กั้นระหว่างภายในถ้ำ กับมวลน้ำในแม่น้ำโขง..
“ฮ่ะฮ่ะ ฮ่ะ ..จ่าครับๆ ..
ฮ่ะฮ่ะ ฮ่ะ”
พลทหารแพทริคเขย่าเรียกจ่าฟร็องซัวร์ ที่นอนหลับตายิ้มปากกว้างค้างไว้ ราวกับกำลังฝันดีอย่างที่สุด..
“ฮ่ะฮ่ะ ฮ่ะ จ่าขี้เซาจังเลยนะครับ ฮ่ะฮ่ะ ฮ่ะ..สงสัยต้องปลุกจ่า ด้วยไอ้นี่ เสียแล้ว คิกคิก”
พลทหารแพทริคหัวเราะร่วน พลางค่อยๆ ควานหา
มวนลำโพงบ้า และกล่องไม้ขีดไฟฝรั่งเศสในกระเป๋าอย่างอารมณ์ดี..
“ฮี่ฮี่ ฮี่ เจอแล้วๆ แม่คู่ตุนาหงัน ทั้งสอง..แพทริค จะจุดละนะจ้ะ ที่รัก..คิกคิกคิก”
พลทหารแพทริคหัวเราะพลาง.. ขีดไม้ขีดไฟกับหินพื้นถ้ำ ..ไปพลาง
“ฟู่ว.. ฟึบ!!” “ฟู่ว.. ฟึบ!!”
ไฟจากไม้ขีดสว่างขึ้นวูบหนึ่ง ก่อนที่จะดับไป ครั้งแล้วครั้งเล่า.. จนพลทหารแพทริค เริ่มสบถคำ สลับกับเสียงหัวเราะ..
“ถุด..ต้องหา ..ต้องหา อะไรมาทำเป็นชนวนไฟ ให้มีเวลาได้ทันจุดมวนลำโพงบ้า ซักหน่อย คิกคิก คิก..”
พลทหารแพทริค ควานหาอุปกรณ์ในกระเป๋าอีกครั้ง แต่ไม่เจออะไร ที่พอจะทำชนวนไฟได้..
จึงขยับมาล้วงหาจากกระเป๋าจ่าฟร็องซัวร์ แทน..
“หึหึ หึ..คิกคิกคิก”
จ่าฟร็องซัวร์ หลับตาส่งเสียงหัวเราะคิกคัก ประสานเป็นลูกคู่รับกับ พลทหาร
แพทริค ที่กำลังสาละวน ล้วงหาของตามกระเป๋าเสื้อกระเป๋ากางเกงของจ่า..
“โอ้วว ..ในที่สุดก็เจอ ฮี่ฮี่ ฮี่”
พลทหารแพทริค หัวเราะร่วน พลางมองชนวนไฟของแท่งระเบิดมือที่บรรจุดินปืนแรงสูงด้วยสายตาเป็นประกาย..
“ฟู่ว.. ซี่ๆๆๆๆ ..ฟืดดด..”
เสียงไฟติดสว่างวาบจากไม้ขีดไฟ ..ลุกต่อไปยัง..ชนวนระเบิดมือ ..
ให้พลทหารแพทริคได้ทันจุดมวนลำโพงบ้า ขึ้นสูดปืดเข้าเต็มปอด ..ก่อนที่ค่อยๆจะระบายควันขาว พ่นใส่หน้าของจ่าฟร็องซัวร์ ช้าๆ..
ควันลำโพงบ้า สีขาวลอยอ้อยอิ่งวนเวียน อยู่เบื้องหน้า ..จ่าฟร็องซัวร์ ราวกับระบำงู..จากอเวจี
“ซี่ๆๆๆๆ..” เสียงไฟกำลังลามเลีย ไล่อยู่ที่สายชนวนระเบิด..ก็ช่างละม้ายคล้ายเสียงแลบลิ้นของงู...เข้าไปอีก..
พลทหารแพทริค ยิ้มมองควันลำโพงบ้า ที่ลอยวนเวียน อย่างอารมณ์ดี ..
พลางยกแท่งระเบิดมือขึ้นมาทำท่าราวกับยกแก้วแชมเปญขึ้นมาฉลองชัย ให้กับการรอดชีวิตของจ่า
ฟร็องซัวร์..
ที่สูดควันลำโพงบ้า จนเริ่มหายใจเข้าออก เป็นปกติ และค่อยๆลืมตาขึ้นมอง พลทหารแพทริค ได้อีกครั้ง..
“Hee Hee Hee, Bienvenue à nouveau vous (ฮี่ฮี่ ฮี่ ยินดีต้อนรับ การกลับมาครับ จ่า)”
พลทหารแพทริค กล่าวต้อนรับด้วยเสียงหัวเราะ พลางยื่นแท่งระเบิดมือ ที่ไฟกำลังจะลามจนถึงสุดสายชนวน ให้จ่าฟร็องซัวร์รับไว้
และทันที ที่จ่าฟร็องซัวร์ ก้มลงมองที่แท่งระเบิดมือ..
จ่าฟร็องซัวร์ ก็แทบจะสร่างเมา เมื่อเห็นเสี้ยววินาทีของไฟที่กำลังลามถึงสุดแท่งชนวน ..พลางร้องหวีดขึ้นอย่างสุดเสียง ..
“โหวยยยยยย...”
แล้วจึงเด้งตัวขึ้นจับหัวพลทหารแพทริคกดลง และปาแท่งระเบิดมือไปข้างหน้าอย่างสุดแรง..
“ตู้มมมมมมม!!!!!!”
เสียงระเบิดดังกัมปนาท ทั่วถ้ำ พร้อมกับแรงสั่นสะเทือนรุนแรง และแสงไฟวาบสว่างจ้า..
ทันใดนั้น กำแพงมนต์ที่กั้นน้ำก็ปริแตกออก .. ทำให้น้ำจากแม่น้ำโขง ก็ค่อยๆไหลทะลักเข้ามา พร้อมๆกับแสงสว่างพรรณราย ในถ้ำที่ค่อยๆหรี่ลง..เช่นกัน
“รีบหนีขึ้นไปบนนั้น เร็ว ไอ่แพทริค..”
เสียงจ่าฟร็องซัวร์ตะโกนสั่งพลทหารแพทริค พร้อมกับมือที่จับคอเสื้อ ฉุดกระชากลากถู ให้ปีนขึ้นไปด้านบนอีกชั้นหนึ่งของถ้ำ ..ที่มีแสงสว่างส่องออกมา..
พลทหารแพทริคได้สติ จึงหันกลับมายิ้มหวานให้จ่า
ฟร็องซัวร์ แล้วลุกขึ้นออกวิ่งตามคำสั่ง..
“ครับ จ่า.. คิกคิกคิก”
จ่าฟร็องซัวร์อ้าปากค้างมองตาม เมื่อพลทหารแพทริคที่ลุกขึ้นวิ่งแซงตนเอง และปีนป่ายรวดเร็ว ราวกับวานรฝรั่งเศส ..
เพียงชั่วอึดใจ พลทหารแพทริค ก็ขึ้นไปนั่งอยู่บนยอดถ้ำ แล้วยิ้มมองลงมายัง จ่า
ฟร็องซัวร์ที่กำลังวิ่งหนีน้ำ ปีนป่าย อย่างต้วมเตี้ยม ทุลักทุเล..
..
..
..
“แฮ่กๆ แฮ่ก” จ่าฟร็องซัวร์นอนพาดบนพื้นของยอดถ้ำหนีมวลน้ำมหาศาลได้ อย่างหวุดหวิด..
เสียงหอบตัวโยนของจ่า
ฟร็องซัวร์ ดังก้องกังวานในบริเวณโถงถ้ำชั้นที่ 2..
ขณะที่พลทหารแพทริค ก้มลงมองน้ำในแม่น้ำโขงที่ถูกกั้นไว้ด้วยกำแพงมนต์อีกชั้น จากบริเวณโถงถ้ำชั้นที่สอง..ด้วยความอัศจรรย์ใจ
จ่าฟร็องซัวร์ ก็ค่อยๆพลิกตัวนอนหงาย แล้วใช้สายตาสำรวจโถงถ้ำ ที่สว่างไสว และมีความอบอุ่นสบาย ราวกับอากาศของแคว้นโปรว๊องซ์..
โถงถ้ำชั้นนี้ บริเวณผนังถูกเต็มไปด้วยทองคำ..
ส่วนบริเวณพื้นนั้นเต็มไปด้วยทับทิม มรกต และเพชร
ลึกเข้าไปด้านในของถ้ำ มีเสาสองต้นเป็นรูปงูยักษ์ตั้งตระหง่าน พร้อมกับบานประตูยักษ์สลักด้วยตัวอักษรสีทองวูบวาบสว่างไสว ที่เลื่อนไหล คล้ายกับมีชีวิต..
“ไอ่แพทริค แกกำลังจะทำอะไรน่ะ ฮึ?”
จ่าฟร็องซัวร์ เอ่ยทัก พลทหารแพทริค ที่เดินไปถึงบริเวณบานประตูยักษ์..
แล้วหันหน้ามายิ้มให้..
พร้อมกับใช้สองมือ ออกแรงค่อยๆผลักบานประตูยักษ์นั้น ให้เปิดออก..
แต่ก่อนที่ จ่าฟร็องซัวร์จะได้ทันเอ่ยห้ามพลทหาร
แพทริค..
แสงสว่างวาบก็พุ่งออกมาจากบานประตูนั้น พุ่งเข้าปะทะอาบร่างของทหารฝรั่งเศสทั้งสอง..
และในขณะเดียวกัน อักษรอักขระ จากบานประตูนั้น ก็พากันเลื้อยออกมา พันร่างของจ่าฟร็องซัวร์ และพลทหารแพทริคไว้แน่น..
..ต่อจากนั้น.. มวลน้ำที่ถูกกั้นไว้ด้วยม่านมนตรา ก็ไหลบ่าทะลักถึงยอดถ้ำชั้นสอง.. จนท่วมถึงเพดานถ้ำในที่สุด..
และก่อนที่สติสัมปชัญญะ ช่วงสุดท้ายของทั้งคู่จะดับลง จ่าฟร็องซัวร์ ก็ได้ยินเสียงที่มีอำนาจดังขึ้นในหัว ว่า..
“จงบังเกิดใหม่เถิด เหล่าทหารของอิศานปุระนาคนคร..”
จ่าฟร็องซัวร์ หันไปมองพลทหารแพทริค ด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่จะพบว่า ..
ร่างของพลทหารแพทริค ค่อยๆ บิดเบี้ยวเอี้ยวตัว อย่างผิดรูป และขาคู่นั้น ก็ค่อยติดกันและเปลี่ยนกลายร่างเป็นเงือก สะบัดหาง ว่ายวนหนีหายออกไปทางปากถ้ำ..
“นี่ต้องเป็นฤทธิ์ ของลำโพงบ้าแน่ๆ ..ใช่มั้ย ไอ่แพทริค ฮ่ะฮ่ะ ฮ่ะ”
จ่าฟร็องซัวร์รู้สึกถึงความเบาสบาย ในการหายใจในน้ำ แล้วหัวเราะ อย่างถูกใจ เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงท่อนล่างของตนเอง เปลี่ยนเป็น จระเข้..
“Hahaha I’m Crocodile rock ..Krrrrrrr”
จ่าฟร็องซัวร์คำรามอีกครั้ง ก่อนที่จะสะบัดหางจระเข้ว่ายวน อยู่บริเวณปากถ้ำใต้น้ำ ..
..
..
#ณ.บริเวณชานเรือนคัดสรรของแม่ครูช้อย,
“สงสาร คุณพีระ เหลือเกินนะเจ้าคะ ครูแม่ช้อย..
ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์อันน่าสลดของ คุณหนูน้อยซ์ จากการเข้าจับกุมแม่มดจ่าย และคุณไกรสร ของพ่อผาด..
คุณพีระ ก็ลาพักจากกองมหาดเล็ก กลับมาอยู่ที่เรือนครูช้อย จนถึงบัดนี้..
อิชั้น ล่ะก็เสียดายโอกาสความก้าวหน้าทางราชการของพ่อพีระ เสียจริงๆนะเจ้าคะ..
ตั้งแต่กลับมาที่เรือน ครูแม่ช้อย.. วันๆก็เอา แต่นั่งเหม่อ นิ่ง มองไปทางคลอง เสียอย่างนั้น.. ดูน่าสงสารจริงๆนะเจ้าคะ..”
เสียงคุณเพ็ญ เอ่ยปรับทุกข์กับครูแม่ช้อย ถึงผลจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น กับอนาคตทางราชการของคุณพีระ..ที่ดูเหมือนจะค่อยๆวูบแผ่วลง..
“แล้วคุณเพ็ญ คงพอจะได้ข่าวคราวของแม่หนูพา บ้างกระมัง?”
ครูแม่ช้อย เอ่ยถามคุณเพ็ญ พลางถอนหายใจยาว อย่างหนักใจเมื่อหันไปมองคุณ
พีระ ที่กำลังทรุดตัวเอนหลังพิงเก้าอี้ เอาแขนขึ้นพาดอย่างอ่อนแรง..
“ไม่ทราบข่าวคราว ของคุณหนูพาเลยเจ้าค่ะ..
และทุกครั้งที่มีคนพูดเรื่อง การหายสาบสูญ ของคุณหนูพา.. ดูเหมือนอาการของคุณพีระ ก็เหมือนจะแย่ลงนะเจ้าคะ..
ขอครูแม่ช้อยโปรดให้บ่าวไพร่ ระมัดระวังในเรื่องนี้ ด้วยนะเจ้าคะ..”
ครูแม่ช้อย พยักหน้าตามช้าๆ อย่างเข้าใจ ..
และทอดสายตามอง อาการของคุณพีระที่เปลี่ยนไป ..
กำลังกลับลุกขึ้นยืน ..
เหมือนมองอะไรบางอย่าง ที่กำลังขึ้นมาจากท่าน้ำ..
“นั่นหนูพา ของคุณเจ้าขา ใช่มั้ยขอรับ..”
เสียงคุณพีระตะโกนร้องดังขึ้น ..จนทุกคนต้องหันไปมองหาตามคุณพีระ แต่ก็ยังไม่เห็นอะไร..
จนเมื่อคุณพีระ วิ่งกระโดดลงจากชานเรือน ล้มลุกคลุกคลาน ..และตั้งหลัก ลุกขึ้นมาใหม่ แล้ววิ่งตรงไปที่ท่าน้ำอย่างรวดเร็ว..
ทันใดนั้น ก็มีแสงสว่างวาบแสบตาขึ้นตรงบริเวณท่าน้ำ ก่อนที่จะค่อยๆเลือนลง
และกลับปรากฏเป็นร่างคุณหนูพายืนยิ้มแฉ่ง โบกมือยิ้มมาให้คุณพีระที่กำลังวิ่งเข้าไปหา..
..
..
“แหะ แหะ.. คือ หนูพา เข้าไปที่ โลก..วิญญา...ณ”
ยังไม่ทันที่คุณหนูพาจะพูดจบ.. คุณพีระ ก็วิ่งเข้ามาคว้าข้อมือคุณหนูพา .. และดึงคุณหนูพาเข้าไปกอดแน่น แล้วพูดว่า..
“ไม่ต้องพูดอะไร แล้วขอรับหนูพา.. แค่กลับมาได้ ก็ดีมากแล้วขอรับ..
บุญรักษาจริงๆขอรับ”
คุณพีระ พยายามควบคุมเสียงพูดไม่ให้สั่นเครือ แล้วพูดต่อ ว่า ..
“กลับเรือน ครูแม่ช้อย กันเถิดนะขอรับ..”
คุณหนูพาพยักหน้า ยิ้มกว้างทั้งน้ำตา ก่อนที่จะยกแขนขึ้นปาดหยดน้ำตาหยดนั้น ..แล้วพูดตอบ ว่า..
“อื้อ ขอบคุณนะเจ้าคะ คุณเจ้าขา..กลับขึ้นเรือน กันเถิดเจ้าค่ะ..”
คุณพีระ ยิ้มตอบ แล้วคลายวงแขนออก ..มายืนตั้งท่าหันหลัง ให้คุณหนูพาขึ้นขี่หลัง เหมือนเช่นเคย..
“ฮะฮะฮะ..” คุณหนูพาหัวเราะ แล้วกระโดดขึ้นหลังคุณพีระ.. แล้วหลับตาลงบนแผ่นหลังที่กว้างและอบอุ่นนั้น.. พร้อมกับฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี เหมือนเช่นที่เคยทำทุกๆครั้ง..
..
..
จบบทที่ 5 ตอนที่ 2
..
..
#เกร็ดเพิ่มเติม
#อิศานปุระ
อาณาจักรอิศานปุระ เป็นอาณาจักรโบราณ รุ่งเรืองอยู่ในช่วงพุทธศตรวรรษที่ 11 ครอบคลุมพื้นที่ภาคอีสาน ตอนล่างของไทย ตอนบนของประเทศกัมพูชา และลาวตอนใต้ สถาปนาขึ้นโดยพระเจ้าอิศานวรมัน ผู้สืบเชื้อสายมา จากกษัตริย์เจนละ คือพระเจ้ามเหนทระวรมัน หรือที่จิตรเสน ผู้ครองแคล้นเจนละ ที่ทรงครอบครองดินแดนในพื้นที่ อีสานตอนใต้และลาวทางตอนใต้แถบวัดภู หลังจากที่ได้รับการสิบทอดอำนาจจากพระเจ้าจิตรเสน พระเจ้าอีศานว รมัน เสด็จขึ้นครองราชย์ (ราวพ.ศ. ๑๑๕๓-๑๑๙๘) ได้ทำสงครามกับอาณาจักรฟูนัน ที่ยึดของพื้นที่ทางตอนใต้ ควบ รวมเป็นอาณาจักรเดียวกัน ซึ่งเป็นการสูญสิ้นอาณาจักรฟูนัน และได้สถาปนาศูนย์กลางการปกครองขึ้นใหม่
ชื่อว่า”อีศานปุระ “
สวัสดี และขอจบเพียงเท่านี้
ขอบคุณครับ
ร้อยเรียงจันทร์เจ้าขา
(T.Mon)
6/12/2020
-
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
