เช้าวันนั้นที่เมืองชุมพร 8:00 น.
ผมเดินหาร้านข้าวซะจนหิว ก็ยังไม่เจอเลยสักร้าน มองเห็นรวงร้านบ้านช่องทั้งสองฝั่งฟากถนนเขายังปิดประตูกันอยู่เลย
ผมคิด เมืองนี้เขาไม่ตื่นไม่กินกันบ้างหรือไงวะ?
8:30 น. อ้า! นี่ไงผมเจอแล้วร้านนึง เขียนป้ายว่า "ข้าวราดแกง อาหารตามสั่ง" ในร้านโล่ง ยังไม่มีลูกค้าเลยสักคน มีแต่แม่ค้ากำลังก้มหน้าทำอะไรง่วนอยู่หลังโต๊ะหม้อแกง ผมรีบแวะเข้าไป
ผม: กินได้ยังครับ?
แม่ค้า: มีแต่แกงคั่วปลาดุก (ก้มหน้าตอบห้วน ๆ)
ผม: แล้วตามสั่งสั่งได้ยังครับ?
แม่ค้า: สั่งน่ะสั่งได้ แต่ชั้นยังทำนี่อยู่ดิ
ผมเดินออกจากร้านมาเฉย ๆ ไม่ต่อปากอะไรอีก แล้วก็เดินทะลุไปอีกซอย
นั่นไง! ร้านข้าวมันไก่ มีลูกค้าเยอะแยะเลย ผมเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขียง พยักหน้าให้แม่ค้าแทนคำพูดว่าข้าวมันไก่จานนึง
แม่ค้า: ธรรมดาหรือพิเศษดีคะ? (ยิ้ม)
ผม: เอ่อ . . .
แม่ค้า: ธรรมดาสี่สิบ พิเศษห้าสิบค่ะ (ยิ้มกว้าง)
ผม: ธรรมดามีตับด้วยไหมครับ?
แม่ค้า: มีค่ะ แต่ข้าวน้อย ไก่น้อย (ยิ้มเขิน ๆ)
ผม: ธรรมดาครับ (ยิ้มบ้าง)
ผมเดินไปหาโต๊ะว่างนั่ง สักครู่เดียวแม่ค้ายกข้าวมันไก่มาเสิร์ฟ
แม่ค้า: จะรับน้ำอะไรดีคะ? (ยิ้มอีกแล้ว)
ผม: เอ่อ . . .
แม่ค้า: มีน้ำเปล่า โอเลี้ยง ชาเย็น ชามะนาว บลา ๆ
ผม: โอเลี้ยงครับ
แม่ค้า: ได้ค่ะ (ยิ้มทำตาหยี)
สักครู่เธอก็เอาโอเลี้ยงมาเสิร์ฟ
แม่ค้า: โอเลี้ยงค่ะ แล้วถ้าน้ำจิ้มไก่ไม่พอ ในถ้วยนี้มีอีกนะคะ เติมได้ค่ะ (ยิ้มชะม้อยชะม้าย)
ผมนั่งกินข้าวไปก็คิดไป "คนที่จะประสบความสำเร็จกับคนที่จะล้มเหลวเนี่ย ที่จริงมันก็มีพฤติกรรมให้เราสังเกตเห็นได้ชัดเจนอยู่นะ" ฮา
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
