The Writer Season 2 เวลาที่หายไป (Lost Time The Series)
EP.10 Part 2 Time Machine (Nostalgia Fever)
EP.10 Part 2 Time Machine (Nostalgia Fever)
1 มกราคม 2581
อันนักเคลื่อนไหวด้านสิ่งแวดล้อมชื่อดัง ร่วมกับเพื่อน ๆ ซึ่งประกอบไปด้วย กรีน, เฉื่อย, ตอย และอาร์ตในนามกลุ่ม “โรตีหวานน้อยใส่นมไม่ใส่ไข่” ประกาศว่าการต่อสู้ที่ผ่านมาของพวกเขาไม่สูญเปล่า
“Pen & Best Construction Company Limited” เจ้าของธุรกิจปากกา และบริษัทรับเหมาก่อสร้างชื่อดังระดับภูมิภาคถูกตรวจสอบ และพบว่ามีมูลความผิดจริง เรื่องการทำลายสภาพแวดล้อมในขั้นร้ายแรง และพบพฤติการณ์อันควรสงสัยว่ามีการฉ้อโกง รวมทั้งทุจริตในการจัดซื้อจัดจ้างกับทางภาครัฐ และเอกชนหลายรายการ
โดยอันเผยว่า ความโศกเศร้าในวัยเด็กตอน 9 ขวบที่เห็นเป็ดเหลืองแสนรัก และเพื่อนที่ว่ายน้ำเล่นอย่างสนุกสนาน ถูกย้อมด้วยสีน้ำเงินของสารเคมีที่ถูกปล่อยลงในสระน้ำ คือแรงผลักดันชั้นยอดในการต่อสู้เพื่อนำคนผิดมาลงโทษของเธอ
13 กุมภาพันธ์ 2581
แว่นนักร้องนักแต่งเพลงชื่อก้องประกาศแยกทางกับเอพริล ผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ Pen & Best Construction Company Limited ยุติชีวิตคู่ที่ดำเนินมายาวนานกว่า 8 ปี ท่ามกลางข่าวลือเรื่องมือที่สามจากทางฝ่ายชาย
5 สิงหาคม 2581
พบเอพริล ผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ Pen & Best Construction Company Limited กรีดข้อมือฆ่าตัวตายที่คอนโดฯ หรูกลางเมือง คาดปัญหาจากโรคซึมเศร้าที่รุมเร้ามานาน
1 พฤศจิกายน 2581
แว่นนักร้องนักแต่งเพลงชื่อก้องประกาศแต่งงานสายฟ้าแล่บกับอันนักเคลื่อนไหวด้านสิ่งแวดล้อมชื่อดัง หลายแหล่งข่าวให้ข้อมูลตรงกันว่า นี่คือมือที่สามที่ทำให้แว่นกับเอพริลเตียงหัก
1 พฤศจิกายน 2582
ที่ห้องสารภาพบาป ด้านข้างโบสถ์ St. XXX
ห้องสารภาพบาป
“พระจิตได้รับบาปของท่านแล้ว บาปที่ท่านทำให้แก่ผู้อื่นก็ได้ยกโทษให้แล้ว” บาทหลวงกล่าวประโยคนี้ขึ้นเมื่อป๋อมสารภาพบาปผ่านฉากกั้นไปยังท่านเสร็จแล้ว
ไม่กี่นาทีต่อมา ป๋อมที่ออกมาจากห้องเล็ก ๆ นั้นได้ ก็ก้าวยาว ๆ อย่างรีบร้อน ราวกับว่าอยากที่จะหนีไปให้พ้นจากตรงนั้นโดยเร็ว ตลอดทางเดินเธอพร่ำบอกตัวซ้ำ ๆ ว่าพร้อมแล้วที่จะสลัดเรื่องราวที่เป็นต้นเหตุแห่งความทุกข์นี้ให้หมดสิ้นไปจากใจ เพื่อการเริ่มต้นใหม่ที่ดี
ป๋อมเดินตรงไปเรื่อย ๆ แต่เมื่อมาถึงลานจอดรถก็พบว่ามีคนมาดักรอเธออยู่ กรนั่นเอง เพื่อนสาวต่างวัยที่พัฒนาความสัมพันธ์อย่างแน่นแฟ้นในช่วง 10 ปีที่ผ่านมา
“ศาลมีคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาดแล้วค่ะพี่ป๋อม คราวนี้วิกฤตหนักเลย ไอ้เด็กเหลือขอพวกนั้นมันทำได้จริง ๆ ด้วย จบสิ้นกันแล้ว Pen & Best Construction Company Limited ที่สร้างมา” กรพูด และเดินเข้ามาใกล้ป๋อมด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ในวัย 40 ปี นี่น่าจะเป็นเหตุการณ์ที่สั่นคลอนสภาพจิตใจเธอได้มากที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้
ป๋อมดึงร่างของกรเข้ามากอดอย่างแนบแน่น และเหมือนทำนบพัง น้ำตามากมายก็ไหลออกมาจากสองตาของหญิงวัย 54 อย่างเธอเช่นกัน
“กรีน, ตอย, เฉื่อย, อาร์ต โดยเฉพาะอัน นังแพศยา ถ้าไม่มีไอ้เด็กบ้าพวกนี้ แอพก็คงจะไม่ตาย!!! และบริษัทของเธอก็คงจะไม่เป็นแบบนี้” ป๋อมพูดพลางลูบหลังกรที่สะอื้นตัวโยนไม่แพ้กัน
“พระเจ้าลูกขอโทษ ลูกทำใจอภัยให้พวกมันไม่ได้จริง ๆ ฮือฮือ ลูกพยายามแล้ว แต่ทำไม่ได้ ฮือฮือ จิตใจของลูกไม่มีทางสงบได้” ป๋อมตะโกนออกมาอย่างคับแค้นใจ
“แค้น!!! ข้าแต่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ หรืออะไรก็ได้ ข้าอยากแก้แค้นพวกมัน ได้โปรด!!! ช่วยทำให้ข้าสมหวังด้วย” ป๋อมตะโกนสุดเสียง เชื่อแน่ว่า อะไรก็ได้ในความหมายของเธอไม่มีทางมาจากศาสนาที่นับถือเป็นแน่
และอย่างไม่รู้ที่มาที่ไป จู่ ๆ ก็มีนาฬิกาโบราณเรือนหนึ่งโผล่ขึ้นมาต่อหน้าพวกเธอทั้งสองคน!!!
มันส่องแสงระยิบระยับลอยเคว้งคว้างอยู่กลางอากาศ ได้ไม่นาน ก็ส่งเสียงดังลั่น และจากนั้นก็เปล่งแสงสว่างจ้า!!!
ร่างของป๋อมกับกรหยุดนิ่งไม่ไหวติง อยู่อย่างนั้นราว 5 นาที ก่อนจะขยับได้เป็นปกติในเวลาต่อมา และขับรถออกไปจากตรงนั้นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น!!!
*****************************************************
1 พฤศจิกายน 2563
ที่ชั้นใต้ดินหอนาฬิกา
ชั้นใต้ดินหอนาฬิกา
ในอดีตเมื่อปี 2563 ก่อนที่จะสร้างโบสถ์ St. XXX (ในช่วงต้นปี 2564) ที่ตรงนี้เคยเป็นหอนาฬิกา และสนามเด็กเล่นมาก่อน
โบสถ์ St. XXX
ในช่วงที่เวลาหยุดนิ่งไปราว 5 นาที เจาะลึกลงไปในรายละเอียด หลังจากที่ป๋อม และกรโดนแสงจากนาฬิกาลึกลับที่โบสถ์ St. XXX ในปี 2582 จิตของทั้งคู่ก็ถูกคัดลอกสำเนา และเดินทางย้อนเวลากลับมาที่หอนาฬิกาในปี 2563
หอนาฬิกา
ร่างกาย และจิตในปี 2563 ของทั้งป๋อม และกรไม่ว่าจะอยู่ที่ใดในเวลานั้น ถูกคัดลอกสำเนาเพื่อมาปรากฏตัวที่หอนาฬิกา และทำการเชื่อมต่อกับจิตที่คัดลอกสำเนามาจากปี 2582
ในระหว่างที่กระบวนการเชื่อมต่อทำงาน ในช่วงเวลาดังกล่าว เวลาในปี 2582 และ 2563 จะหยุดนิ่งพร้อมกันชั่วคราว กล่าวคือร่างกายของทั้งสองช่วงเวลาจะหยุดนิ่งดั่งโดนสต๊าฟ ซึ่งกินเวลาราว ๆ 5 นาที
เมื่อการย้อนเวลาสมบูรณ์แบบ ป๋อมกับกรในแต่ละช่วงเวลาจะเป็นแบบนี้
ใน 1 พฤศจิกายน 2582 จะใช้ชีวิตตามปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีความทรงจำในช่วงพบนาฬิกาลึกลับเหลืออยู่เลย
ใน 1 พฤศจิกายน 2563 จะพบว่าจิต ซึ่งก็คือ ความคิด, ความทรงจำ และความสามารถ ของปี 2582 นั้นถูกถ่ายทอดมารวมอยู่ในร่างกาย และจิตของปี 2563 ตำแหน่งที่อยู่จะถูกเซตเอาไว้ที่หอนาฬิกาเสมือนกับเป็นการปักหมุด ผลข้างเคียงคือความทรงจำของ ปี 2563 ในช่วงเวลาดังกล่าวบางส่วนนั้นเลือนหายไป
ตอนนี้เมื่อตั้งสติได้ ป๋อม และกรก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้อง ๆ หนึ่ง ที่ตรงหน้ามีนาฬิกาลึกลับส่องแสงระยิบระยับลอยเคว้งคว้างอยู่กลางอากาศ
แล้วจู่ ๆ ก็มีเสียงลึกลับดังขึ้น
“โลกนี้มีสิ่งที่เจ้ารู้ และไม่รู้มากมายเกินคาดคิด ดังนั้นโปรดอย่าสงสัยว่าข้าคือใคร รู้แค่ว่าข้ามาตามคำขอของพวกเจ้าแค่นั้นก็พอ”
“หึหึ ว่าแต่แค้นนักใช่ไหม พวกเจ้าอยากแก้แค้นใช่ไหมล่ะ ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าได้เล่นเกมเพื่อเปลี่ยนแปลงชะตากรรม!!!”
“วันเวลาในตอนนี้คือ 1 พฤศจิกายน 2563 จิตของพวกเจ้านั้นมาครบถ้วนจากปี 1 พฤศจิกายน 2582 ทุกประการ เพื่อมารวมกับร่างกาย และจิตนี้”
“แน่นอนว่าที่ตรงนี้พวกเจ้ารู้จักดี มันคือห้องใต้ดินตรงหอนาฬิกา และถ้ายังจำได้ ตามป้ายประกาศพรุ่งนี้ที่นี่จะถูกปิดอย่างเป็นทางการเพื่อสร้างสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์โดย Pen & Best Construction Company Limited”
“นี่คือจุดนัดพบที่ใกล้ที่สุดที่สามารถใช้พลังย้อนเวลาร่วมกันระหว่างนาฬิกา และหอนาฬิกานี้ได้ อีกไม่กี่นาที กรีน, ตอย, เฉื่อย, อาร์ต และอันจะมาที่นี่ คิดไว้เลยว่าจะทำยังไงกับคนพวกนั้นดี”
"ตอนนี้ประตูแห่งกาลเวลาได้ถูกเปิดแล้ว พวกเจ้ามีเวลาในการแก้ไขโชคชะตา 30 วัน หากเกิน 30 วันนี้ พวกเจ้าจะต้องติดอยู่ที่นี่ไปตลอดกาล แต่เพื่ออรรถรสในการเล่นเกมแห่งชะตากรรมนี้ ข้าจะให้กำไลกับพวกเจ้า ความปรารถนาที่แรงกล้าในใจจะสร้างความสามารถพิเศษขึ้นมา จงใช้มันให้ประโยชน์มากที่สุดเพื่อบรรลุภารกิจ”
ที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าทั้งสองคนในเวลาต่อมาก็คือกำไลหินที่สลักชื่อแต่ละคนเอาไว้
หลังจากสวมกำไล เสียงลึกลับประกาศก้องถึงความสามารถพิเศษที่ทั้งสองคนได้รับ
“สร้างห้องกาลเวลาเชื่อมโยงไปยังอดีต ช่างตรงใจ ดูเหมือนว่าเราจะได้เวลาย้อนกลับไปตอนปี 2557 แล้วล่ะกร” ป๋อมยิ้ม
การเชื่อมโยงไปยังอดีต
“เปลี่ยนที่เล่นเหรอ 555 เมื่อทั้ง 4 คนเข้ามาในนี้แล้วโดนแสงนาฬิกา จะย้อนกลับไปอยู่ในร่างเด็ก 9 ขวบเข้าใจคิดนะ น่าสนุกดี” เสียงลึกพูดขึ้นตอนที่ทั้งป๋อม และกรหายไปจากที่ตรงนั้นแล้ว
*****************************************************
30 พฤศจิกายน 2557
นับถอยหลัง เหลืออีก 50:45.34 ประตูแห่งกาลเวลาจะถูกปิดลง
ที่สนามเด็กเล่นใกล้กันกับหอนาฬิกา ตอนนี้มีรถกระบะสี่ประตูคันใหญ่สองคันจอดอยู่ และตรงบริเวณลานกว้างก็มีผู้ใหญ่ และเด็กร่วมสิบกว่าชีวิตรวมกลุ่มกันอยู่
“ขอบคุณที่ทำให้กระจ่างนะครับ ผมเข้าใจทุกอย่างละ ตามที่พี่กรเล่า มีเพียงแม่ป๋อมกับพี่กร เท่านั้น ที่นาฬิกาลึกลับกำหนดไว้ให้ย้อนเวลามาปี 2563 เพื่อมาสะสางบัญชีแค้นกับพวกผม” อาร์ตเริ่มพูด
“และที่พวกผมทั้ง 5 คน ย้อนเวลากลับมาในปี 2557 ก็เพราะแม่ป๋อมใช้พลังพิเศษของตัวเองเชื่อมเข้ากับพลังของนาฬิกาลึกลับนั่น”
“สาเหตุที่ลุงพงศ์กับคุณประวิตรในปี 2563 ไม่ได้ย้อนเวลามาในปี 2557 ด้วย ก็เพราะไม่เข้าเงื่อนไขของนาฬิกาลึกลับ ซึ่งกำหนดผู้เล่นที่เกี่ยวข้องไว้แค่ 7 คนเท่านั้น นั่นก็คือ พวกผมทั้ง 5 คนแล้วก็แม่ป๋อมกับพี่กร”
“ภายในห้องกาลเวลาที่แม่ป๋อมสร้างขึ้น เราสามารถย้อนไป-มาภายในปี 2557 ได้อย่างอิสระ เพียงแค่ใจคิด โดยมีกระจกเปรียบได้กับตัวควบคุมอัตโนมัติ”
“สาเหตุที่ ซายน์ เอพริล และโต๊ะอู้ โดนแสงแต่ไม่สามารถย้อนเวลาได้นั่นก็เพราะปี 2557 เป็นปลายทางของความสามารถแม่ป๋อม การกลับคลาดเคลื่อน จากเย็นเป็นเช้า ก็แค่การ Error ซึ่งถ้าสังเกตดี ๆ พลังพิเศษของแต่ละคน ล้วนมีข้อด้อยหรือจุดอ่อนด้วยกันทั้งนั้น ส่วนที่ไม่ได้กำไล และพลังพิเศษนั่นก็เพราะสิ่งนั้นจะมอบให้เฉพาะ 7 คนที่ร่วมเล่นเกมเท่านั้น”
“ตอนนี้ถ้านำนาฬิกาเข้าไปในห้องใต้ดิน ความสามารถพิเศษของแม่ป๋อมเท่านั้น ที่จะทำให้มันกลับมาเดินได้ และประตูแห่งกาลเวลาก็จะกลับมาเปิดขึ้นได้อีกครั้ง” อาร์ตร่ายยาวเหยียดสรุปทบทวนทุกเรื่องราวเกี่ยวกับการย้อนเวลาที่แท้จริง
“ฉลาดมากอาร์ต สาบานนะว่านี่เด็กอายุ 9 ขวบ ไม่สิต้องบอกว่า เด็ก 15 ในร่าง ป. 3 มากกว่า เอ้า!!! ปรบมือสิค่ะเด็ก ๆ รออะไรล่ะ อ้าว!!! ทำไม่ได้โดนเอามือมัดไพล่หลังอยู่ 555” กรกร้าว “หมดเวลาพล่ามละ DM เอาเทปปิดปากทุกคนซะ!!!”
“แม่จะทำอะไรเพื่อน ๆ หนูน่ะ” เอพริลที่ยืนข้าง ๆ ถามผู้เป็นแม่เสียงสั่น
ป๋อมนั่งลงตรงหน้าลูกสาว จับไหล่เธอเบา ๆ แล้วพูด ” แอพ ลูก ฟังแม่นะ อย่างที่พี่กรเล่า เด็กพวกนี้มันเป็นคนไม่ดีก่อความวุ่นวายมากมายในอนาคต แถมยังเป็นต้นเหตุที่ทำให้ลูกฆ่าตัวตายอีก ยังไงแม่ก็ต้องจัดการ”
“แม่จำเป็นที่จะต้องฆ่าพวกมัน แล้วให้พี่กรใช้ความสามารถพิเศษเขียนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยปากกา และกระดาษโน้ต เอาไปแปะที่ประตูแห่งกาลเวลาเพื่อเปลี่ยนอนาคต” น้ำเสียงของแม่ป๋อมฟังดูจริงจังเมื่อพูดมาถึงตอนนี้
“ลูกจะต้องไม่ตายนะแอพ แม่จะทำทุกอย่างเพื่อให้มันเป็นแบบนั้น” พูดจบแม่ป๋อมก็ลูบหัวลูกสาวอย่างรักใคร่ ในขณะที่เอพริลนั้นน้ำตาไหลออกมานองหน้า
กรหยิบสมุดบันทึกที่ยึดมาจากเด็ก ๆ เมื่อครู่ขึ้นมาอ่าน แน่นอนว่านี่คือสิ่งที่ซายน์ได้เขียนไว้เมื่อครู่
“เจ้าพวกเด็กน้อย ไหนขอดูสิว่าพวกแกเขียนอะไรลงไปมั่ง ว้าว!!! บันทึกเรื่องราวมหัศจรรย์แกงค์โรตีหวานน้อยใส่นมไม่ใส่ไข่ และผองเพื่อน แค่หัวข้อก็ตื่นเต้นแล้ว ดูสิ ๆ มีบอกพลังวิเศษของแต่ละคนด้วย” กรทำเสียงว่าตื่นเต้น
“ตอย หืมมม... ทำให้สิ่งของหายได้เหรอ ความสามารถนี้อันตรายมาก น่าจะป่วนใช่เล่น เด็ก ๆ ผูกผ้าปิดตามันให้แน่น ไอ้ตัวนี้แพ็คมันให้แน่นเป็นพิเศษ 555 เพิ่มอาร์ตด้วยไอ้นี่ก็ใช่เล่น” จบประโยคเหล่าสมุนของคุณประวิตรก็ทำตามที่กรบอก
“แต่ เอ๊ะ!!! ทำไมผู้มีพลังพิเศษถึงแค่ 4 คน ต้องมี 5 สิขาดใคร?” กรพูดจบก็หันไปเช็คพวกเด็ก ๆ แล้วนับเรียงตัว
“อื้อหือ ขาดอันนะเอง เด็กยั้วเยี้ยอย่างนี้สังเกตยาก ขาดใครไม่ขาดดันขาดหัวโจกซะได้ ยัยบ้านี่สร้างแต่เรื่องไม่รู้จักหยุดจักหย่อน ตั้งแต่เล็กจนโต บ้าเอ้ย!!!” กรพูดอย่างหัวเสีย
“เมื่อกี้พี่ยังเห็นมันยังกินไส้กรอกอยู่เลยนะกร หายไปตอนไหน หรือว่ามันจะไหวตัวทันหนีไปแล้ว เพราะจดหมายนั่นหรือเปล่าที่เธอฝากไปให้มันน่ะ เล่นบ้าอะไรของเธอ” แม่ป๋อมติงกร
“จดหมายนั่นน่ะเหรอ หนูแค่เขียนเล่น จงใจให้มันหลอน และสับสนน่ะ อ่านปุ๊บหายปั๊บ 555” กรแจงที่มาของจดหมาย
“อ้าวเฮ้ย!!! ใครก็ได้ช่วยบอกฉันที ว่าตอนนี้อันมันหายหัวไปไหน และความสามารถพิเศษของมันคืออะไร” กรโวยวาย
“เฉื่อย ๆ อย่าเพิ่งพูดอะไรนะ อยู่เฉย ๆ เดี๋ยวอันแก้มัดให้” ที่กระซิบอยู่ข้างหูของเฉื่อยคืออันที่อยู่ในสภาพล่องหนนั่นเอง
“เงียบเป็นสากเลยนะ ว่าไงความสามารถพิเศษของอันคืออะไร และตอนนี้มันอยู่ที่ไหน?” เสียงของกรเดือดดาลจนกลายเป็นคำรามไปแล้วในตอนนี้
“ว่าไงไอ้อ้วน เค้าถามก็ตอบสิ นั่งบื้ออยู่ได้” หนึ่งในลูกสมุนของคุณประวิตรเปิดเทปที่ปิดปากของเฉื่อยอยู่แล้วถาม แต่เมื่อคำตอบที่ได้คือความเงียบ เขาก็ตบเข้าที่หัวเฉื่อยฉาดใหญ่เสียงดังลั่น!!!
“ฉันไม่มีทางบอกหรอก จะต่อยก็ได้นะ ต่อยแรง ๆ เลย สองคนก็ได้ เอาอีกสักสองสามที!!!” เฉื่อยพูดเสียงเข้มยั่วยุลูกสมุนทั้งสองของคุณประวิตรให้ลงมือทำร้ายตนเองอีก
“อย่าเฉื่อย เดี๋ยวก็เจ็บตัวหรอก” โต๊ะอู้ที่ได้เปิดเทปปิดปากออกตะโกนเตือนเฉื่อยอย่างห่วงใย
“พี่กรไหนสัญญากับหนูว่าจะปล่อยเฉื่อยไป ไม่ทำร้ายเขายังไงล่ะ ทำไมพี่ไม่ทำตามที่พูดล่ะ?” DM จับแขนกรเขย่าทวงสัญญา
“สัญญาอะไรล่ะ ไม่มีแล้วโว้ย!!! เอาเลย พวกเรา เล่นมันให้หนัก เอาให้พูด” จบคำสั่งของกร ลูกสมุนของคุณประวิตรก็ตบเข้าที่หัวของเฉื่อยอีกสองสามที
“โอ้ย!!! เจ็บนะยัยเด็กบ้านี่!!!” เป็น DM ที่กัดเข้าที่แขนของกรสุดแรงเกิด ซึ่งกรก็ตอบโต้ด้วยการตบเข้าที่หน้าของ DM จนล้มลง
ในขณะชุลมุนนั้น อันก็แก้เชือกที่ข้อมือเฉื่อยเสร็จพอดี หนุ่มน้อยตุ้ยนุ้ยลุกพรวดขึ้นทันที แล้วใช้หมัดซัดลูกสมุนสองคนของคุณประวิตรที่อยู่ใกล้ตัวจนสลบเหมือด!!!
“เป็นไงละ ฉันเลียนแบบที่แกต่อยฉันนี่แหละ แต่หนักหน่วงคูณ 3 นะ เข้าปลายคางเป๊ะ 555” เฉื่อยหัวเราะอย่างสะใจ
“ฤทธิ์มากนักนะแก ตายซะเจ้าเด็กอ้วน!!!” กรเล็งปืนพกในมือไปที่เฉื่อย แต่จังหวะนั้นเป็น DM ที่เข้าไปกอดพัวพันจนกรเสียจังหวะ
“วุ่นวายจริง DM งั้นแกก็ตายก่อนเพื่อนเลย” กรเปลี่ยนเป้าหมายหันกระบอกปืนมาทาง DM แทน แต่ก็ล้มคว่ำไม่เป็นท่าเมื่อคราวนี้เป็นโต๊ะอู้ที่พุ่งตัวเข้ามาชนกรเต็มแรงจนล้มลงไม่เป็นท่า
จังหวะนั้นแม่ป๋อมจะเข้าไปช่วยแต่ก็โอนเอพริลกอดไว้แน่น เมื่อเห็นท่าไม่ดีพงศ์กับคุณประวิตรก็ชักปืนออกมาบ้าง แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร กรีนที่ได้รับการแกะเชือกจากอันก็วิ่งเข้ามาถึงตัวแล้ว และแตะที่ข้อมือของพงศ์ และคุณประวิตร
“วิ่งไปที่โรงพัก และสารภาพผิดเรื่องเลวร้ายทุกเรื่องกับตำรวจ” สิ้นคำสั่งของกรีนทั้งสองคนดังกล่าวก็วิ่งเตลิดไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
“พอแค่นี้แหละกรีน ยกมือขึ้น สูง ๆ แล้วไปรวมตัวกันทางนั้นไป” รู้ตัวอีกทีกรีนก็โดนปืนจากกรจ่อหลังซะแล้ว และต้องทำตามที่กรบอกแต่โดยดี
ตอนนี้ทุกคนถูกต้อนให้มารวมกันอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้าหอนาฬิกา อันที่ล่องหนอยู่พยายามจะแก้มัดตอย แต่ทำได้ยากมาก เพราะโดนมัดไว้อย่างหนาแน่น แล้วขณะนั้นเองร่างของเธอก็ค่อย ๆ ปรากฏชัดเจนขึ้น
“ว้าว!!! ดูสิว่าพี่เห็นใคร โผล่มาซะทีนะอัน ดูเหมือนความสามารถพิเศษของแกจะเป็นการล่องหนสินะ แล้วจุดอ่อนก็คือเวลาที่จำกัด กี่นาทีนะ ขี้เกียจนับ อย่าตุกติกทำมันอีกนะ ไม่งั้นฉันได้ยิงทิ้งทีละคน 555 ไม่เชื่อลองดู!!!” กรเล็งปืนไปทางอันก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น อย่างบ้าคลั่ง
“แล้วยกมือขึ้นอัน นั่นละดีมาก แล้วก็ตายซะ!!!” สิ้นเสียง กรก็เล็งปืนไปที่อันเพื่อเตรียมยิง แต่จังหวะนั้นเองเป็นเอพริลที่วิ่งเข้ามากอดอัน และใช้ตัวบังเอาไว้
“อย่าแอพ ออกมาลูกมันอันตราย เดี๋ยวอย่าเพิ่งยิงนะกร!!!” ป๋อมร้องเสียงหลงเมื่อเห็นลูกสาวสุดที่รักทำอย่างนั้น
“ไม่ค่ะแม่ ยังไงอันก็เป็นเพื่อนของหนู หนูไม่ยอมให้แม่กับพี่กรทำอะไรอันหรอก” เอพริลหันมาทางแม่ แล้วพูดทั้งน้ำตา
“อย่าเลยเอพริล บางทีอันในอนาคตอาจจะทำในสิ่งที่ไม่ดีกับเธอจริง ๆ ก็ได้นะ” อันพูดกับคนที่กอดเธอเอาไว้แน่น
“นั่นมันก็เรื่องของอนาคตนะอัน ตอนนี้เธอคือเพื่อนของฉัน ไม่ว่ายังไงเราก็คือเพื่อนกัน ถ้าเธอมีอันตรายจะให้ฉันนิ่งดูดายไม่ได้” เอพริลยืนยันความตั้งใจ
“ใช่ฉันด้วย” เฉื่อย, กรีน และ DM ที่ไม่ได้ถูกมัด พูดแทบจะพร้อมกันก่อนจะเดินมากอดอัน และเอพริล
“ใช่ เราจะไม่ทิ้งกัน”
ภาพที่เห็นในตอนนี้ก็คือ ข้าวน้อย, ตอย, อาร์ต, ธีร์, โต๊ะอู้, แว่น แล้วก็ซายน์ ที่แม้จะโดนมัดมือไพล่หลังอยู่ แต่ทุกคนก็ลุกขึ้นมายืนล้อม อัน, เอพริล, เฉื่อย, กรีน, DM ที่กอดกันกลมเอาไว้ เสมือนเป็นโล่มนุษย์
“ว้าว!!! น่าชื่นชม นี่ใช่ไหมที่เรียกว่ามิตรภาพของความเป็นเพื่อน มันยิ่งใหญ่เอาการนะ พี่ป๋อมอย่าไปใจอ่อน อีก 15 นาที ประตูแห่งกาลเวลาจะปิดแล้ว เราต้องรีบฆ่าไอ้เด็กเหลือขอพวกนี้ แล้วสร้างประวัติศาสตร์ใหม่กันได้แล้ว” กรหันหลังไปมองผู้ร่วมอุดมการณ์ที่ยังคงเล็งปืนไปที่เด็ก ๆ แต่ตอนนี้น้ำตาไหลนองหน้า
“รักกันนักก็ไปอยู่ด้วยกันในนรกเลยนะ ฉันจะช่วยสงเคราะห์พวกแกเดี๋ยวนี้ล่ะ!!! ตายไปซะไอ้พวกเด็กเวร!!!” กรตะโกน
สิ้นสุดประโยคเสียงปืนก็ดังลั่นบริเวณหอนาฬิกา!!!
ใครกันที่โดนยิง!!!
*****************************************************
นับถอยหลัง เหลืออีก 09:45 ประตูแห่งกาลเวลาจะถูกปิดลง
ภายในห้องใต้ดินหอนาฬิกา
“เรียบร้อยแล้ว อีก 10 นาทีทุกคนจะไม่หลงเหลือความทรงจำที่เกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ทั้งการย้อนเวลา และผจญภัยใน 30 วันนี้” กรีนพูดขึ้นหลังจากแตะที่แขนของแว่นเป็นคนสุดท้าย
“ขอบคุณมากนะคะแม่ ที่ช่วยพวกเราจากพี่กรไว้” เอพริลกอดแม่ของเธอแน่น เหตุการณ์เมื่อครู่เป็นแม่ป๋อมที่ยิงสกัดข้อมือกรไว้ และจังหวะชุลมุนนั้นทุกคนก็แย่งปืนจากกร และจับเธอมัดมือมัดปากไว้
“แม่เข้าใจละว่าพวกลูกรักกันมากขนาดไหน อะไรที่มันจะเกิด ถึงเวลามันก็ต้องเกิด เราควรปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่ควร” พูดจบแม่ป๋อมก็กอดเอพริลแน่น
“แล้วนี่ คือเราต้องเขียนด้วยปากกากับกระดาษของพี่กรแล้วแปะที่ประตูกาลเวลาใช่ไหมครับแม่ป๋อม” อาร์ตมองปากกากับกระดาษโน้ตพลังพิเศษที่อยู่ในมือ ที่แม่ป๋อมมอบให้เมื่อครู่แล้วพูดขึ้น
“ใช่จ๊ะ ถึงกรจะไม่ชอบใจนัก แต่ก็ต้องให้เรื่องราวทุกอย่างเป็นไปอย่างที่ควร” พูดจบแม่ป๋อมก็หันไปมองกรที่โดนมัดมือมัดปากทำหน้าบึ้งอยู่ตรงมุมห้อง
“เอาล่ะ เดี๋ยวฉันจะเขียนสิ่งที่เกิดขึ้นจริงในตอนนี้ แล้วแปะไว้ที่ประตูกาลเวลานะ เพื่อให้เหตุการณ์ที่ว่านี้กลายเป็นความจริงในอนาคต” พูดจบอาร์ตก็ลงมือเขียนลงบนกระดาษโน้ต
1. แม่ป๋อมกับพี่กร กลับไปในวันที่ 1 พฤศจิกายน 2582 ในเวลาเดิม
2. กรีน, ตอย, เฉื่อย, อัน แล้วก็อาร์ต กลับไปในวันที่ 1 พฤศจิกายน 2563 ในเวลาเดิม
3. โต๊ะอู้, เอพริล และซายน์ กลับไปตอนเย็นวันที่ 23 พฤศจิกายน 2557 ในเวลาเดิม
4. ขอให้ทุกรายชื่อที่กล่าวมาข้างต้นได้ดำเนินชีวิตไปตามวิถีแห่งกรรมตามที่ควร
5. ขอให้พวกเราทุกคนรักกันเหมือนในวันนี้ และขอให้เป็นอย่างนี้ตลอดไป
“เอาประมาณนี้ละกันเนอะ” พูดจบอาร์ตก็แปะแผ่นกระดาษที่เขียนข้อความดังกล่าวที่ประตูแห่งกาลเวลา และเรียกทุกคนที่เกี่ยวข้องเข้าไปข้างใน เพราะในตอนนี้นับถอยหลังอีกไม่กี่วินาทีประตูแห่งกาลเวลาก็จะปิดลงแล้ว
ประตูแห่งกาลเวลา
ที่ข้างนอกประตูกาลเวลา ข้าวน้อย, ธีร์, DM และแว่น โบกมือลาผู้ที่ต้องเดินทางข้ามเวลาทุกคนจนถึงวินาทีสุดท้าย
และแล้วประตูแห่งกาลเวลาก็ได้ปิดลง
*****************************************************
1 ธันวาคม 2557
“ข้าวน้อย!!! ทำการบ้านเสร็จหรือยังไปเล่นกันเถอะ!!!”
“ลงมาได้แล้ว!!!”
“เร็วสิ พวกเราพร้อมแล้วนะ”
หน้าบ้านปูนหลังเล็กสองชั้น มีเด็กกลุ่มหนึ่งยืนเกาะรั้วส่งเสียงตะโกนเรียก ข้าวน้อย หนึ่งในสมาชิกแกงค์ “โรตีหวานน้อยใส่นมไม่ใส่ไข่” แข่งกันเสียงดังเจี๊ยวจ๊าว เป็นสิ่งคุ้นเคยในยามเย็นของผู้คนที่อาศัยอยู่ในละแวกนี้
“แป๊บนึง ๆ หยิบไม้ตีแบดฯ ก่อน เดี๋ยวลงไป”
ข้าวน้อยตะโกนตอบกลับมา
“ไม่ต้องหรอกข้าวน้อย วันนี้เราจะไปวิ่งเล่นกัน อ้อ แล้วก็ไม่ต้องเอาจักรยานไปก็ได้ แต่ก่อนอื่นเราว่าจะไปร้านบังก่อนน่ะ อุตส่าห์รวมพลกันครบทั้งทีต้องฉลองกันหน่อย” ตอยร่ายยาว หันไปมอง กรีน, เฉื่อย, โต๊ะอู้, เอพริล, แว่น, ธีร์, อัน และ DM แม้กระทั่ง ซายน์กับอาร์ต ก็มากับเขาด้วย
“พร้อมนะทุกคน ไปได้!!!” สิ้นเสียงของข้าวน้อยเด็ก ๆ ทุกคนก็ออกตัววิ่งไปยังจุดหมายปลายทางที่ได้นัดแนะกันเอาไว้เมื่อกี้
ที่ร้านโรตีบังแมน
ร้านโรตีบังแมน
ทุกคนมาถึงได้สักพักแล้ว แต่ดูเหมือนเด็กชายตุ้ยนุ้ยคนเดิมจะเพิ่งเดินโซซัดโซเซ หายใจแรงกระหืดกระหอบปานจะขาดใจใกล้เข้ามา
“โห!!! เฉื่อยกว่าจะมาถึง นี่พวกเรารอนายคนเดียวเลยนะเนี่ย มาเลยมา รีบมาสั่งเลย ช็อตสำคัญนี้มันต้องเป็นนายเท่านั้น” ตอยรีบวิ่งมาประคองเพื่อนที่เจียนอยู่เจียนไปอย่างรักใคร่
“ดะดะ เดี๋ยว ๆ ขอพักหายใจแป๊บ เหนื้อยเหนื่อย!!!” เด็กชายตัวกลมที่หอบตัวโยนขอความเห็นใจ
“ว่าแต่ระหว่างที่วิ่งมา จู่ ๆ ก็มีอะไรบางอย่างแว้บเข้ามาในหัว แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก” เฉื่อยหน้านิ่วเกาหัวแกร๊ก ๆ
“จะแปลกอะไรล่ะเฉื่อยปกตินายก็ขี้ลืมอยู่แล้ว จะลืมอีกสักเรื่องจะเป็นไรไป เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าคิดมากเลยน่า เร็ว ๆ ทุกคนหิวแล้ว” ข้าวน้อยแซว
“ได้ ๆ บัง… โรตีหวานน้อย ส่ายโนม ม่ายส่ายข่ายย เอามาเยอะ ๆ เลยนะ วันนี้ไม่อั้น เร็วเร้ว ทุกคนหิว!!!” เฉื่อยบอกบัง พร้อมกับทำท่าส่ายนมให้ดู เรียกเสียงฮาอย่างสุขใจจากเพื่อน ๆ ที่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันในวันนี้
(Happy) END(ing)
*****************************************************
ที่ท่านอ่านจบไปคือฉากจบในแบบ Happy Ending นะครับ ถ้าคิดว่าพอให้หยุดอยู่ตรงนี้ แต่ถ้าไม่ ผมมีฉากจบในแบบ Extreme มาฝากกันครับ
*****************************************************
1 ธันวาคม 2782
“ได้ ๆ บัง… โรตีหวานน้อย ส่ายโนม ม่ายส่ายข่ายย เอามาเยอะ ๆ เลยนะ วันนี้ไม่อั้น เร็วเร้ว ทุกคนหิว!!!” เฉื่อยบอกบัง พร้อมกับทำท่าส่ายนมให้ดู เรียกเสียงฮาอย่างสุขใจจากเพื่อน ๆ ที่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันในวันนี้
“MTT_037 กินข้าวได้แล้วลูก ห้อง Dining room พร้อมแล้ว แล้วนี่อะไรเนี่ย เอามาเล่นอีกละ ไม่เบื่อมั่งเหรอ เห่อจริง ๆ นะลูกคนนี้” MMT_016 เอามือลูบหัวลูกชายวัย 9 ขวบเบา ๆ อย่างรักใคร่
“จบพอดีครับแม่ คราวนี้ผมสร้างสถานการณ์ให้มีการย้อนเวลาไปในอดีตได้ แล้วก็มีกำไลที่ใส่ แล้วมีพลังวิเศษ สนุกสุด ๆ เลย”
“ผมชอบเกมนี้ครับแม่ ขอบคุณมาก ๆ นะครับที่ซื้อมาให้ผม”
“พรุ่งนี้ผมจะสร้างสงครามอากาศบ้าง ข้ามเวลาไปในอนาคตในอีก 200 ปีข้างหน้า เอาให้ล้ำยุคไปเล้ย” พูดจบ MTT_037 ก็ชี้ไปที่เครื่องเล่นจำลองสถานการณ์ CTC’s รุ่นล่าสุด ที่พ่อกับแม่เพิ่งซื้อให้เป็นของขวัญครบรอบ 9 ขวบเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา
เกม CTC’s
“แล้วลูกตั้งชื่อเกมนี้ว่าอะไรล่ะ?” MTW_021 ผู้เป็นพ่อถามเออออกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวน
“เวลาที่หายไป (Lost Time The Series) ครับพ่อ” เด็กชายพูดเจื้อยแจ้ว จนผู้เป็นพ่อ และแม่อดขำด้วยความเอ็นดูไม่ได้
(Extreme) END
*****************************************************
อ่าน EP.1-10 Part.1 ย้อนหลังได้ตามลิ้งค์ข้างล่างนี้ได้เลยนะครับ
และสำหรับสายด่วน สามารถอ่าน EP.1-9 Spoil ได้ตามลิ้งค์ข้างล่างนี้ครับ
*****************************************************
ปิดท้ายด้วยเพลงที่ผมใช้เป็นแรงบันดาลใจในการแต่ง EP. นี้นะครับ
Time Machine (Nostalgia Fever) / 2 Days Ago Kids / Time Machine
*****************************************************
ขอบคุณสำหรับการติดตามมาตลอดครับผม แล้วพบกันใหม่กับ The Writer SS3 เร็ว ๆ นี้
- 9
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
