#จันทร์เจ้าขาตอนพิเศษ,
#ที่มาตัวละครผู้กองหนุ่มบทที่ 2ตอนที่ 2
(27/2/2021)
สวัสดีครับ เพื่อนๆ
จันทร์เจ้าขา ในคืนนี้.. ยังคงเป็นตอนพิเศษ ของผู้กองหนุ่ม นายแพทย์ชอว์ สมิงไพรหนุ่ม มะตีฮะน้อย อยู่นะครับ..อดใจอีกนิด พบกับตอนจบอันสุดแสนประทับใจของบทนี้ ในคืนวันอาทิตย์นี้นะครับ
สุขสันต์วันเสาร์นะครับ ทุกคน
..
..
บทที่ 2 ตอนที่ 2 ผู้กองหนุ่ม นายแพทย์ชอว์ สมิงไพรหนุ่มมะตีฮะ และคุณหนูน้อยซ์ (7)
#บริเวณประตูเมืองบังบดเขตไทรโยคที่ครอบครัวชาวมอญกำลังเดินเท้าหนีทัพพม่า,
..
..
มะตีฮะ ตาลอยจ้องมอง ลูกธนูชุดใหม่จำนวนมหาศาลที่ถูกยิงออกมา จนปิดแผ่นฟ้า เป็นเงาทะมึนดำมืดหนาแน่น ..และร้องเรียกสมิงไพรหนุ่ม เสียงหลง ว่า..
“อ๋าาาา...จ๋านนนน ไม่ทันแล้ววว”
..
..
ทันใดนั้น ก็ปรากฏเสียงเครื่องสายดังก้องกังวาน คล้ายเป็นคลื่นกระจายออกไปในวงกว้าง..
พร้อมกับมือลึกลับที่ยกชูพิณขึ้นโบกห้ามลูกธนูชุดที่สอง..
“นี่มัน..” เสียงอุทานเบาๆหลุดออกมาจากริมฝีปากบางของมะตีฮะน้อย ในขณะที่ดวงตาใสคู่นั้น เบิ่งกว้างมองลูกธนูที่ร่วงหล่นตรงหน้า..ในทันที..ราวกับสัตว์ร้ายที่ก้มหมอบกราบ หลบสายตาของผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่า..
..
..
#ในป่าลึกลับเขตเมืองบังบดที่ตั้งของกองทัพทหารผีในสังกัดนัตมินคยีผู้พี่,
นัตมหาคีรี ยืนอ้าปากค้าง จ้องมองลูกธนูชุดที่สอง..
ร่วงหล่นลงสู่ด้านหน้าของแนวป่า ..ก่อนที่จะได้คร่าชีวิตของเหล่าชาวมอญ ..
แล้วจึงหันหน้าไปมองยังนัตมินคยีอย่างสงสัยต่อภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้น..
นัตมินคยี เผลอยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากงาม อย่างรู้สึกสนุกต่อภาพลูกธนูที่ร่วงหล่น พร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า..
“ปัญจสิขเทพบุตร เอ๋ย
..เหตุจูงใจอันใดกัน จึงทำให้คนธรรพ์ผู้รักสงบเช่นท่าน มาก้าวล่วง ..เกี่ยวข้องกับการศึกสงครามเช่นนี้รึ ..
หึหึหึ..มาลองดูกันสักตั้งเถิดว่า ยามวีณา(พิณ) ของท่านแกว่งไกวจะต้านทานลูกธนูวิเศษแห่งตะจามิน ในกองทัพของนัตมินคยีผู้นี้ ..ได้นานสักเพียงไหน
..หึหึหึ...
..
..
#บริเวณประตูเมืองบังบดเขตไทรโยคที่ครอบครัวชาวมอญกำลังเดินเท้าหนีทัพพม่า,
ภาพของปัญจสิขเทพบุตรที่เหยียดแขนขึ้นอย่างสุดตัว
ชูพิณด้วยมือขวา..โบกห้ามลูกธนู ในเวลานี้..
ทำให้สมิงอะคร้าน นึกถึงภาพชินตาของผู้นำทัพออกหลวงพจน์ประภาพยามเมื่อชูดาบในมือขวาขึ้น ..
นั่นหมายถึง..
เวลาแห่งการยกทัพทหารอาทมาฏเข้าบดขยี้ทัพข้าศึก.. ซึ่งเป็นภาพที่ติดตาตรึงใจของสมิงอะคร้านและเหล่าทหารเสมอมา..
..
..
สมิงอะคร้านจึงยกมือขึ้นไหว้เหนือหัว พลางเอ่ยถามปัญจสิขเทพบุตร ขึ้นว่า..
“ท่านเท๊พ จะหนำพวกเร๋าเข้าบดขยี้ ทัพธนู๋ผี เช่นนั้นใช่ไหม ขอรั๊บ..”
ปัญจสิขเทพบุตร ลดมือขวาที่ถือพิณลงมา แล้วใช้มือซ้ายดีดที่สาย..พร้อมกับหันพิณไปยังม้าของสมิงไพรหนุ่มและมะตีฮะน้อย ..
ทำให้ม้าตัวนั้น วิ่งทะยานออกไปในทันที ราวกับถูกแส้ฟาดอย่างแรง
“ว้ายตายแล้ว เจ้าค่าาา..”
มะตีฮะน้อยร้องเสียงหลง พลางกอดหลังอาจารย์ของตนแน่น ขณะที่ม้าดีดตัวพุ่งทะยานไปข้างหน้า แล้ววิ่งหายลับตา ไปอย่างรวดเร็ว..
จากนั้นปัญจสิขเทพบุตร จึงหันหน้ามายิ้มให้สมิงเป่อ และสมิงอะคร้าน พร้อมกับพูดขึ้นว่า..
“ อันลูกธนูของตะจามินนั้น แม้คนธรรพ์เทพ หรือ สัตว์หิมพานต์ตนใด หากถูกยิงเข้าแล้วนั้น.. ล้วนดับดิ้นสิ้นอายุขัย ถ้วนทั่ว..ลูกเอ๋ย
ข้าเอง เป็นผู้ที่พาสมิงไพรหนุ่มและศิษย์เข้ามายังประตูเมืองบังบด และหลบเร้นกายติดตามอยู่..
ยังไม่อยากสิ้นอายุขัยก่อนเวลา..อันเนื่องมาจากลูกธนูเช่นกัน นะลูกสมิงทั้งหลายเอ๋ย ..
ข้าจึงจำเป็นต้องยอมปรากฏร่างออกมาปกป้องชีวิต..เช่นนี้แล”
สมิงอะคร้าน ยิ้มกว้างยกขึ้นไหว้ท่วมหัว พลางพูดขึ้นว่า..
“ท่านเท๊พค๋นธ๋รรพ์ อุตส่าห์มาทั้งที .. ถ้าเช่นนั้นแล้ว ก็ขอนิม๋นต์เชิญร่วมร๊บด้วย
กั๋นเถิดนะ ขอรั๊บ.. นะขอรั๊บ”
ขณะนั้น สมิงเป่อ เงยหน้าอ้าปากค้าง เมื่อมองขึ้นไปบนฟ้า เห็นลูกธนูจำนวนมากมายมหาศาลที่ถูกยิงตามมา ต่อเนื่องกัน ชุดที่ 3,4,5,6,7 ..
..
..
“ข้า..ข้า..ข้า ขอตัวก่อนนะ ลูกสมิงทั้งหลาย..”
ปัญจสิขเทพบุตรเอ่ยขอตัวลา ขณะที่สายตาจับจ้องลูกธนูที่กำลังพุ่งเข้ามา ..พร้อมเดินก้าวถอยหลังและค่อยๆเลือนหายไป..
..
..
สายตาของสมิงเป่อยังคงจับจ้องลูกธนูในอากาศที่กำลังพุ่งเข้ามา..
ขณะเดียวกันนั้น ก็ค่อยๆกำหมัดและยกขึ้นมาเป่าร่ายพระคาถา..
“โอม...เป๊กจะดำ..แผ่นดินดำ..ไหววะหวาด
สายต๋าขาด...ขับหนี..ละคนดี..ตู๋ไว้นี้
ผียักษ์และผีเข็น....ผีเย็นอย่ามาไก้
จงฮื้อหนีไป..จงฮื้นหนีปัน...ตั๋วผีกุมภัณท์และยักษ์ร้าย โอม..สะหะ ปะวุฒิ สัว หาย.”
สมิงเป่อเป่าพระคาถากำกับลงบนกำปั้นอีกครั้ง..
แล้วจึงชกไปในอากาศตรงหน้าอย่างแรง จนทำให้เกิดมวลอากาศขนาดใหญ่..
ปรากฏขึ้นเป็นวงมนต์กำบังสมิงเป่อ และสมิงอะคร้าน..
“ฉึกๆๆๆๆ ฟุ่บๆๆๆๆ “
เสียงลูกธนูชุดที่สาม และสี่ที่ปักตรึงลงบนพื้นรอบๆ ราวกับเสียงฝนที่ตกหนักพร่างพรู ต่อเนื่อง
ทันใดนั้นเอง เสียงแตกดัง
“เปรี้ยะๆ!!!” ดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับรอยร้าวที่ปรากฏตรงบริเวณมุมขวาของวงมนต์กำบัง ..
จากนั้นก็ค่อยๆ ร้าวไล่ต่อกันไปถึงบริเวณตรงกลางของมนต์กำบัง ..เมื่อธนูชุดที่ 5 พุ่งลงมาอย่างต่อเนื่อง..
สมิงอะคร้าน หันไปมองสมิงเป่อ ด้วยรอยยิ้ม และสายตาอันซาบซึ้ง พลางพูดขึ้น เบาๆ ว่า..
“ฮื่อออ.. ข้า สมิงอะคร้าน ดีใจ๋นัก..ที่วันสุดท้ายแห่งชีวิต ขือ ก๋าร ได้รบเคียงบ่าเคียงไหล่กับผี และได้ต๋ายในสนามรบแห่งนี้กับผี นะขอรั๊บ”
“โป๊ก!!” เสียงมะเหงกเขกกะโหลกดังกังวานขึ้น พร้อมกับเสียงพูดปนเสียงหัวเราะของสมิงเป่อว่า..
“ฮะฮะฮะ ไอ่หม๋า.. ข้า
เป๋นพี๋ ..ที่ใกล้จะเป็นผี แต่ก็ยังไม่ได้เป๋นผี เว้ยยย!!!”
สมิงอะคร้านเงยหน้า ระเบิดเสียงหัวเราะ มองลูกธนูชุดที่ 6 ที่กำลังจะพุ่งมาถึงวงมนต์กำบัง ที่กำลังแตกร้าวทั่วทั้งผืนแล้ว ..ในขณะนี้
“ฮะฮะฮะ จริงด้วย นะขอรั๊บ พี๋ท่าน!!! ฮะฮะ ฮะ”
สิ้นเสียงหัวเราะ ..
สมิงอะคร้านก็ผลักสมิงเป่อให้ล้มนอนลง แล้วใช้ร่างใหญ่บึกบึนของตน คุกเข่าขึ้นคร่อมร่างบังสมิงเป่อ แล้วใช้แผ่นหลังกว้างใหญ่ ของตน รับลูกธนูชุดที่6 แทนพี่ชายที่รัก..
“ไอ่หม๋า!!!! อย่าทำแบบนี้”
สมิงเป่อร้องเสียงหลง และพยายามดิ้นให้หลุดออกมาเพื่อหาทางช่วยสมิงอะคร้านน้องชาย.. ขณะที่ลูกธนูชุดที่ 6 พุ่งทะลุวงมนต์กำบังที่แตกสลาย เข้ามาหาร่างทั้งสอง..
..
..
#ค่ายที่พักชาวมอญ ตรงบริเวณตีนเขา,
เมื่อม้าของสมิงไพรหนุ่ม และ มะตีฮะ ก็พุ่งทะยานออกมาจากวงพระคาถาย่นระยะทางของปัญจสิขเทพบุตร..
มะตีฮะก็ค่อยๆจับหลังอาจารย์ และประคองตัวขึ้นยืนบนหลังม้า พลางป้องมือข้างหนึ่งกับปากของตน แล้วร้องตะโกนไปข้างหน้าว่า..
“ข้านำคำสั่งของสมิงเป่อ มาถึงบุตรสาว ..
ขอจงเปิดประตูเขตเมืองบังบดฝั่งนี้.. และพาครอบครัวชาวมอญเหล่านี้ ผ่านหนีภัยไปยังทางช่องแคบ โดยเร็วเถิด..
ธนูแห่งตะจามิน ที่ถูกยิงไล่ตามหลังมา กำลังจะมาพรากชีวิตของทุกคน อยู่แล้วเจ้าค่าาา..
ขอจงเปิดประตูเขตเมืองบังบดฝั่งนี้ โดยเร็วเถิดเจ้าค่ะ”
เมี้ยะวดี ได้ยินข้อความนั้น จึงลุกขึ้นยืนมองมะตีฮะ แล้วตะโกนถามกลับไปว่า..
“ออเจ้าหญิงแปลกหน้า..
แล้ว ท่านพ่อของข้าอยู่ที่ไหน กัน..”
มะตีฮะส่ายหน้าอย่างขัดใจ กับคำตอบของ เมี้ยะวดีพลางก้มมองอาจารย์ อย่างหมดปัญญา..จะกล่าวต่อ
สมิงไพรหนุ่มจึงยื่นมือให้มะตีฮะศิษย์รัก จับเพื่อนั่งลงเหมือนเดิม ..พลางหยิบ กระสุนอาคมจากย่าม..มาบรรจุใส่ในรังเพลิง และตั้งประทับท่ายิง..
มะตีฮะ ทำตาโต ตกใจร้องถามอาจารย์ของตนเสียงหลง..
“อาจารย์ กำลังจะทำอะไรกัน?!? เจ้าคะะ!!!”
สมิงไพรหนุ่ม ยิ้มมุมปากไม่พูดอะไร แล้วหันกระบอกปืนไปยังหินคล้ายรูปพิณยักษ์ ตรงบริเวณตีนภูเขา สูงเหนือศีรษะ เมี้ยะวดี ประมาณ 2 วา พร้อมเกร็งนิ้วเตรียมลั่นไก..
..
..
แต่ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงร้องแหลม แผดดังอย่างเจ็บปวดของช้างก็ดังกึกก้องทั่วบริเวณ.. จนสมิงไพรหนุ่ม ต้องนิ่งชะงักฟัง
ในขณะเดียวกัน เมี้ยะวดี ก็เงยหน้าขึ้นมองฟ้า แล้วอุทานในใจ เบาๆ..ว่า
“นี่คือ เสียงร้องของช้างพลายดำ .. พ่อเป่อ กำลังอยู่ในอันตราย แน่ๆ.. จึงให้ออเจ้าหญิงคนนี้ล่วงหน้า มาส่งข่าว..”
เมี้ยะวดีจึงหันกลับไป ร่ายโองการเปิดประตูเขตเมืองกับรูปปั้น ..เสร็จแล้วจึงหันมาตะโกนสั่งการ ว่า..
“จงรีบ เข้ามาหลบภัย ในเขตเมืองบังบดฝั่งนี้เถิด..
ประตูได้เปิดแล้ว..
ข้าจะนำพวกออเจ้า ไปยังช่องแคบ .. นั้นด้วยตัวข้าเอง“
..
..
สมิงไพรหนุ่มได้ยินดังนั้น จึงลดปืนลง ถอดกระสุน และเก็บเข้าสะพายหลังเช่นเดิม ก่อนที่จะหันกลับไปยิ้มให้มะตีฮะ แล้วพูดขึ้นว่า..
“กอดเอวอาจารย์ ให้แน่นเถิด ..เรากำลังจะเข้าเขตเมืองบังบด ที่อาจารย์เชื่อว่า แม่ของเจ้าพลัดหลงมาที่นี่ เมื่อหลายปีก่อน..”
มะตีฮะน้อย ยิ้มตาหยีพยักหน้าให้สมิงไพรหนุ่ม พลางกอดเอวแน่น ..ให้ม้าห้อบึ่งทะยานไปข้างหน้า อย่างเร็ว
..
..
#บริเวณประตูเมืองบังบดเขตไทรโยคที่ครอบครัวชาวมอญกำลังเดินเท้าหนีทัพพม่า,
ขณะนี้สมิงอะคร้าน
ใช้วิชามนต์แปลงร่างสรรพสัตว์ กับตนเอง ให้เป็นช้างพลายดำร่างยักษ์ ยืนคร่อมอยู่เหนือร่างสมิงเป่อ..เพื่อบังรับลูกธนูชุดที่ 6 และชุดที่ 7 แทนสมิงเป่อผู้พี่..
แผ่นหลังใหญ่ของสมิงอะคร้านในร่างช้างพลายดำในเวลานี้ ..เต็มไปด้วยลูกธนูของตะจามินชุดที่ 6 จำนวนมากมายปักอยู่..
สมิงอะคร้าน ก้มลงมองสมิงเป่อ และพูดขึ้นอย่างยากลำบากว่า..
“เห็นที..ข้าจะรับใช๊ ท่านพี๋ ได้เพี๋ยง เท่านี้ แล้วละขอรั๊บ..
ชาติหน้า.. เจ๋อกั๋นนะขอรั๊บ”
สมิงอะคร้าน ในร่างช้างพลายดำส่งยิ้มเศร้าๆ ให้สมิงเป่อ.. ก่อนที่จะเงยศีรษะขึ้นตั้งจิตอธิษฐาน ท่องพระคาถาขยายร่างช้างพลายดำ ให้ใหญ่โตขึ้นอีก เพื่อรองรับลูกธนูจำนวนมหาศาลในชุดที่ 7 ที่กำลังพุ่งลงมาอย่างรวดเร็ว..
“ไอ่หม๋า.. อย่าทำเช่นนี้!!!”
สมิงเป่อตะโกนร้องขึ้น อย่างปวดร้าว!!
“ฉึก ฉึกๆ ฟู่ว ฟุ่บ ฉึกๆๆๆ”
“ฟู่วๆ วิ้ว ฉึกๆๆๆๆ..”
“ฟุ่บๆๆๆ ฉึกๆๆๆๆ..”
สมิงอะคร้านในร่างช้างพลายดำ กัดฟันอดทน รับลูกธนู ที่พุ่งเข้าราวห่าฝน อย่างเจ็บปวด..
ธนูแต่ละดอก บ้างปักลึกฝังเข้ามาในลำตัวถึงอวัยวะภายในต่างๆ จน สมิงอะคร้านหายใจอย่างยากลำบาก..
และจวบจนลูกธนูดอกสุดท้าย ของชุดที่เจ็ดที่ปักลึกลงตรงกลางศีรษะของสมิงอะคร้าน..
จึงทำให้ร่างสมิงอะคร้านทรุดตัวลงคุกเข่า.. และค่อยๆหลับตาลง
พร้อมกับประโยคสุดท้าย ที่พูดเบาๆ ว่า..
“ลา..ก่อน..ขอรั๊บ..”
สมิงเป่อร้องไห้ และตะโกนร้องขึ้นสุดเสียงอย่างไม่อายใครว่า..
“ไม่!!!!!!!!!!!!!...”
..
..
..
และทันที ที่เสียงตะโกนของสมิงเป่อ สิ้นสุดลง..
ร่างอันใหญ่โตของช้างพลายดำ ก็ทรุดตัวลงนอนกับพื้น จนสั่นสะเทือนไปทั่ว พร้อมกับเสียงกระดูกลั่น..ดังขึ้นเบาๆ ..
“กร๊วบ..”
ขณะเดียวกัน ก็มีเสียงร้องเบาๆที่ดังออกมาจากใต้ท้องอันมหึมาของช้างพลายดำ ครั้งหนึ่งว่า
“แอ๊ะ แอ้!!”
แล้วทุกอย่างก็เงียบสงบลง
..
..
#ภายในตำหนักช้างพลายดำ,
ทันใดนั้น ร่างของพ่อปู่ก็ลืมตาขึ้น..สะดุ้งเฮือก งับอากาศ ..แล้วส่งเสียงร้องพร้อมกับมือที่ไขว่คว้าขึ้นว่า..
“ไอ่ หม๋า น้อง พี๋..”
พ่อปู่ยังคงนอนลืมตา ปล่อยให้น้ำตาไหล อยู่อีกครู่หนึ่ง.. จากนั้น จึงก้มมองลูกศิษย์ตัวน้อยที่นอนสะอื้นอยู่บนท้อง แล้วพูดขึ้นว่า..
“ลุกขึ้นได้แล้ว..ไอ่หม๋า ข้าหนัก..”
ลูกศิษย์ตัวน้อย ค่อยๆปาดน้ำตา ด้วยแขนขวา อย่างดีใจที่เห็นพ่อปู่ฟื้นคืนสติ
แล้วจึงชันตัวลุกขึ้นนั่ง.. และพูดขึ้นว่า..
“ฮื่ออ.. ขอรับ พี๋เป่อ”
“เอ่อ..เอ่อ ข้าหมายถึง ฮื่ออ พ่อ ปู่น่ะขอรับ..”
ลูกศิษย์ตัวน้อยส่งยิ้มกว้าง ให้พ่อปู่ แล้วจึงค่อยๆ เข้ามาช่วยพยุงตัวให้พ่อปู่ลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง..
จากนั้นจึงหยิบเอาก้านสูบบาระกุของพ่อปู่ขึ้นมาเคาะที่หัวตัวเองเบาๆ พร้อมกับพึมพำเบาๆ ว่า
“แอ๊ะ ..แอ้..!!!”.. “แหะ แหะ แหะ”
แล้วรีบกระเด้งตัวลงจากแท่น ให้ไกลจากรัศมีการถีบของพ่อปู่
จบบทที่ 1 ตอนที่ 2
..
..
สวัสดี และขอจบเพียงเท่านี้
ขอบคุณครับ
ร้อยเรียงจันทร์เจ้าขา
(T.Mon)
27/2/2021
- 4
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
