ตลอดเวลาการทำงานบริการ ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์มาแปดปี มีพัฒนาการการควบคุมระดับจิตใจต่างกัน
ปีแรกๆ ชีวิตดูมีสีสัน ใครขายเวรก็ไม่เคยหวั่น ใครลา ใครแลก ยังปฎิเสธใครไม่เป็น ส่วนผู้รับบริการนั้น ใหม่ๆ คงมีอะไรให้เรียนรู้อีกเยอะ ผิดพลาดเล็กๆน้อยๆ ถือว่าให้ประสบการณ์ที่ดีแก่ คนต่อไปหล่ะกันเนอะ ดูชีวิตHappy รับทรัพทย์รัวๆ ชีวิตเหมือนยังไม่ค่อยมีไรให้คิดมาก วันหยุด2 วันก็ไปเที่ยวได้ ต่อให้กลับมาอยู่เวรยาวๆก็เถอะ เอาพลังมาจากไหนน๊าตอนนั้น
ปีกลางๆ เริ่มรู้สึกเหนื่อย หน่าย หมดPassion ประกอบกับภาระงาน งานเอกสารที่ต้องทำให้ดี ทำให้ได้ไม่แพ้กัน งานคุณภาพที่เข้ามามากมาย จนบางวันเวรเช้า แทบไม่ได้พักกินข้าว ลงเวรเกือบ6โมงเย็น ต่อเวรดึกอีก คนไข้ก็บ่น ทำไมเสียงดัง ทำไมเตียงเสริม ไม่มีห้องพิเศษหรา และอื่นๆอีกมายมายก่ายกอง มันเครียดนะ มันสะสม และบางครั้งมันเผลอแสดงออกมา เคยกลับไปนอนร้องไห้ ร้องจริงจังเลยนะ ว่าฉันต้องทุ่มเท เสียสละอะไรขนาดนี้หว่ะ! วันหยุดแทบไม่มี ป่วยก็ต้องทน ลาได้ก็ต่อเมื่อถึงที่สุด
ยอมรับว่าเป็นช่วงทดสอบจิตใจจริงๆ
พยายามหามุมดีๆ สร้างความสุขไปในแต่ละวัน
ปีหลังๆจนถึงทุกวันนี้ เฮ้ย ชีวิตHappyอีกครั้ง เอาจริงๆ ไม่อยากใช้คำว่าปล่อยวางอ่านะ แต่เรียกมันว่า ทำใจยอมรับทุกสถานการณ์ได้อย่างมีสติมากขึ้น มันดีขึ้นจริงๆ ไม่ว่าจะเรื่องครอบครัว เพื่อนร่วมงานทั้งที่ชอบหน้าและไม่ชอบหน้า55 หรือเรื่องการรับมือกับบรรดาผู้รับบริการ ที่ต้องเจอสารพัดปัญหาให้จัดการในแต่ละวัน เราว่า ตอนนี้เราโอเคมากขึ้นหล่ะ..
คิดอย่างเดียวว่า" ทำให้ดีในทุกๆเรื่องในแบบของเราก็พอ"
"ขอให้คนอื่นเดือดร้อนกับเราให้น้อยที่สุด และเราต้องไม่ใช่ตัวการของปัญหาในหลายๆเรื่อง" ขอส่งกำลังใจให้เพื่อนร่วมวิชาชีพทุกท่าน
___> สุขสันต์วันพยาบาล<___
211062
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
