13 ต.ค. 2019 เวลา 09:26 • ปรัชญา
เรื่องของเเม่
สวัสดีนะ สวัสดี วันนี้จะมาเล่าเรื่องราว เกี่ยวกับเเม่และวัยเด็กของเรากัน ไปอ่านกันเลย
เมื่อเเม่เเก่เฒ่า ใครเล่าจะดูแล
เมื่อเเม่ บ่น เเม่ว่า เเม่ร้องไห้
ก็เหมือน เราตอนเด็ก ร้องไห้ งอเเง โวยวาย อยากได้สิ่งที่ต้องการ
เเม่ถามบ่อยๆ ถามซ้ำๆ เเม่เเก่เเล้ว เเม่ลืม
เหมือนเราตอนเด็กนั้นเเหละ ถามซ้ำๆนั้นอะไร? นี่อะไร?
เเม่ก็ตอบ ก็สอน จนเราเข้าใจ
เเม่เดินช้า เดินไม่ไหว เดินไม่ทัน
เหมือนเราสมัยเด็ก กว่าจะเดินเป็น กว่าจะก้าวใครเล่าฝึกเจ้า เฝ้าหัดเดิน
เเม่ยามเเก่เฒ่า กินข้าว หก เลอะเทอะ
สมัยเด็กใครน้อ กินข้าวหก เลอะโต๊ะ เเม่มาเก็บ
เเม่อยากไปนู่นไปนี่ไปนั้น
ตอนเจ้าเด็ก ร้องไห้ งอเเง อยากไปไหนบ้าง?
เเม่เเก่แล้ว ถ่ายเลอะเทอะ
ตอนยังเล็ก ใครเก็บให้ ตอนเจ้าถ่าย
เรายิ่งโตขึ้น เเม่ยิ่งเเก่ลง หันกลับมานึกถึงท่าน กลับไปหาท่านบ้าง ตอนเรายังเด็ก เราเหมือนท่าน ในวัยชราเลย วันหนึ่ง ท่าน ชรา ลูกหลาน มาเลี้ยง มาดูแล ท่านจะรู้สึกดี ขนาดไหน?
ไม่มีความสำเร็จใด ทดเเทนความสำเร็จของครอบครัวได้
ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบครับ
ไม่ใช่วันเเม่เเต่ให้รักเเม่ทุกวันครับ
ภาพเเม่มาหา ตอนเป็น ทหาร
โฆษณา