10 ธ.ค. 2019 เวลา 04:05
ยึดเพราะลืมตัว
ปล่อยวางคือการทำใจไม่ให้ยึดติดให้แบก ความทุกข์ของคนเรา ทุกข์กายก็เรื่องนึง แต่ทุกข์ใจเนี่ยนะก็หนีไม่พ้นเรื่องการแบกการยึด ไปยึดเรื่องที่ผ่านไปแล้วด้วยความอาลัยอาวรณ์ หรือไปแบกสิ่งที่ยังมาไม่ถึง ทำให้เกิดความหนักอกหนักใจ ถ้าวางได้ใจก็เป็นสุข ใจก็โปร่งเบา
การยึดส่วนใหญ่เกิดเพราะไม่มีสติ เวลาเราไปยึดอารมณ์พินิจที่ไม่น่าพอใจ หรือที่ทำให้เกิดทุกขเวทนา
อารมณ์ในที่นี้หมายถึงรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส รวมถึง ธรรมารมณ์ด้วย
เห็นภาพที่ไม่น่าดูก็ไม่ใช่ "สักแต่ว่าเห็น" ก็เก็บเอามา บางคนเห็นภาพสยดสยองบางคนก็เก็บเอามาหวาดกลัวไม่ยอมสลัดไปจากใจ ก็เก็บเอามาคิด กลางคืนก็นอนไม่หลับ หรือว่าได้ยินเสียง เสียงต่อว่าด่าทอ ก็เก็บเอามายึด ทั้งๆที่มันทิ่มแทงใจ เผาลนจิตใจ
เสียงนั้นอาจไม่ใช่เสียงที่มาทางหู อาจจะมาทางตา ข้อความที่อ่านทาง Facebook ทางLine บางคนจำได้แม่นเลยนะว่าเขาเขียนว่าอะไร ด่าว่าอะไร ทั้งๆที่มันไม่น่าจำเลย เพราะจำแล้วมันทำให้ร้อน ทำให้ทุกข์ ทำให้เจ็บปวดแล้วจำมันทำไม
อันนี้เรียกว่ายึดเพราะลืมตัว ก็คือไม่มีสติ
รูป รส กลิ่น เสียง ที่ทำให้เกิดความทุกข์ใจ เมื่อมันทุกข์แล้วก็น่าจะวาง แต่ว่ามันไม่ยอมวางเพราะลืมตัว รวมถึงเวลาเกิดอารมณ์ขึ้นมาภายในใจ เช่นความโกรธ ความเศร้า ความแค้น มันเกิดขึ้นทีไรมันก็เผาใจ บีบคั้นใจ กรีดแทงใจ แต่ทำไมไม่วาง ไม่สลัดออกไปจากใจเพราะลืมตัว มันก็เลยทำให้ความทุกข์ไม่จางไปจากใจ
ข้อธรรม คำสอน พระไพศาล วิสาโล
โฆษณา