บทเพลงสื่อรัก
2. คนเดิม ...
ใครบอกว่า Puppy Love จะมีแต่สีชมพูล่ะ สีหม่นๆก็เยอะแยะ เช่น "เรา" กับ "เขา" หลายครั้งที่โดนเพื่อนๆล้อแล้วก็ได้เห็นรอยยิ้มน่ารักแสนขี้อายของเขา
แต่เมื่อได้เรียนกันคนละห้อง การที่จะได้เจอกันในแต่ละวัน ถ้าไม่เดินผ่านห้องเขาไปเข้าห้องน้ำ ก็เห็นจะมีแต่ตอนพักกลางวันเท่านั้นแหละ ที่พอจะได้ส่งสายตาหากันบ้าง
อยู่มาวันหนึ่ง ... เขาได้เดินมาพร้อมถุงกำมะหยี่สีดำแล้วยื่นให้เราแบบเขิลๆพร้อมบอกว่า "แม่เราร้อยมาให้ ไม่รู้จะชอบไหม"
หลังจากนั้นเมื่อเพื่อนเราเห็นก็ทำหน้าที่เป็นนักข่าวที่ดี ป่าวประกาศทั่วห้องไปเลย แล้วเพื่อนๆทุกคนก็กรูกันเข้ามาเพื่อจะดูว่าในถุงนั้นเป็นอะไร แต่ก็ต้องผิดหวัง เพราะเรายัดใส่กระเป๋ากระโปรงเรียบร้อย
เย็นวันนั้นเรากลับมาบ้าน ก็แอบแกะดู (กลัวที่บ้านเห็น) มันคือ สร้อยข้อมือ ร้อยด้วยลูกปัดสีชมพูใสๆเม็ดเล็กๆ น่ารักมาก เราก็เผลอยิ้มนะ มันยิ่งเพิ่มพูนความรู้สึกที่มีให้เขาเข้าไปใหญ่ ><
เช้าวันต่อมา เราตัดสินใจเก็บถุงสีดำนั้นไว้ที่บ้าน ไม่ได้เอามาด้วย
เมื่อเจอกันเขาได้แต่มองที่ข้อมือเราด้วยคำถามแหละ (คิดว่างั้น) แต่พอที่ข้อมือเราว่างเปล่า เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร ทำหน้าหงอยไปนิดนึง แล้วก็เดินผ่านไป (นี่ก็คิดว่า ทำอะไรผิดไปรึเปล่านะ)
แต่เวลาผ่านไป เราก็ไม่ได้ใส่สร้อยข้อมือของเขานะ จนเพื่อนสนิทเขาเดินมาบอกเราว่า "มันน้อยใจ เธอไม่ใส่ของที่มันอุตส่าห์ขอให้แม่ถักให้เธอโดยเฉพาะ มันบอกมันไม่รักเธอแล้ว"
ตอนได้ยินประโยคนี้ ก็ไม่รู้ว่ามันเรียกว่าความรู้สึกอะไร เจ็บหรอ เราเด็กเกินไปที่จะเจ็บรึเปล่า หน่วงๆหรอ ก็อาจใช่ แต่ตอนนั้นรู้แค่ว่าก็เศร้าๆอยู่นะ
อารมณ์แบบ "เจี๊ยบตัดยางเราทำไม" น่าจะประมาณนั้น เพราะช่วงนั้น หนังเรื่อง "แฟนฉัน" กำลังฮิตเลย
CR. Pinterest
หลังจากวันนั้น เรากับเขาก็แทบไม่ได้เจอหน้ากัน เราก็ไม่ได้พยายามจะเดินผ่านห้องของเขา หรือ เขาก็ไม่ได้เดินผ่านห้องเราเพื่อเสี้ยววินาทีที่จะได้ยิ้มให้กัน มันเกิดจากอะไรไม่รู้ รู้แต่น่าจะยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจได้
แล้วหลังจากนั้นไม่นาน ชื่อของเขาก็ได้โดยป่าวประกาศข้ามห้องสองมาห้องหนึ่ง ซึ่งห้องหนึ่งจะอยู่ไกลสุด แล้วห้องสองกับห้องสามจะอยู่ติดกัน โดยที่ห้องเราจะโดนกั้นไว้โดยห้องนาฏศิลป์
แต่น่าจะไกลไม่พอ ชื่อของเขากับผู้หญิงอีกคนก็ดังขึ้น จริงๆจำชื่อนั้นได้แม่นแหละ (ฮ่าๆ) ว่าแต่ทำไมผ่านไปหลักอาทิตย์ถึงไปชอบคนใหม่ได้แล้ววะ
!!
เศร้าหนักมาก หลังจากนั้น เพื่อนๆในห้องของเราก็เลิกล้อเรากับเขาไปเลย (ถึงจะเป็นเด็กแต่ก็เข้าใจสถานการณ์ได้ดีนะ) เพื่อนสนิทเราได้แต่กอดคอแล้วบอกว่า "ไม่เป็นไรนะ"
บทเพลงหนึ่งได้ดังขึ้น ซึ่งคิดว่าหลายคนอาจจะรู้จัก เพราะเป็นเพลงประกอบละครที่ดังมากในช่วงนั้น "คนเดิม" ของเมี่ยง อติมา ประกอบละครเรื่อง "เบญจา คีตา ความรัก"
จำได้ว่าชั่วโมงนาฏศิลป์ อาจารย์ได้ให้เด็กนักเรียนทุกคนเลือกว่าจะร้องเพลงหรือรำเพื่อเก็บคะแนน (เนื่องจากเรารำไม่เก่งเราเลยเลือกที่จะร้องเพลง)
ซึ่งร้องสดๆ ดนตรีไม่ต้อง
เป็นช่วงเวลาที่ประจวบเหมาะกับอารมณ์ในตอนนั้นเหลือเกิน อินเนอร์ อารมณ์ถ่ายทอดเพลง คือเพื่อนทุกคนตั้งใจฟังเรามากแม้แต่อาจารย์ :) ไม่รู้ว่าหน้าเราเศร้าขนาดไหน ที่แน่ๆได้คะแนนเยอะที่สุดเลยนา ^^
"ฉันก็คือคนเดิม คนที่เธอเคยพอใจ แล้ววันนี้ทำไมกลับร้างลา เมื่อมีเขา เธอไม่เคยแม้สบตา อยากให้เธอกลับหันมา .. หันมามองคนเดิม"
หลังจากหมดเวลาวิชานั้น เพื่อนคนหนึ่งเดินมาพร้อมคำถามที่สะกิดใจสุดๆ
"ร้องเพลงนี้ให้...หรอ" เราก็ได้แต่ยิ้มไม่ตอบอะไร ตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าจะจบยังไงนะ แต่เรายังคงชอบเขาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง :)
เรื่องราวเริ่มเศร้าป่ะ ของเด็กหญิงแก้มป่องผมหยักศกคนนึง เดี๋ยวจะร้องเพลงนี้ให้ฟังนะคะ ^^ หยุดร้องเพลงนี้ตั้งแต่ตอนนั้นเลยนะ วันนี้ได้ฤกษ์กลับมาร้องให้ฟังในโพสต์ถัดไปน้า
วัยเด็กใครมีความรักแบบไม่เดียงสาแบบนี้ มาแบ่งปันพูดคุยกันได้นะคะ
#นางสาวแก้มป่อง >)o(<
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
