ไม่รู้ว่าโพสนี้จะให้อะไร..อยากแชร์เรื่อง ลูกสาวคนโต
บ้านก็ไม่ได้จีน100% น่าจะประมาณ 30% เป็นลูกสาวคนโต มีพี่น้องทั้งหมด4 คน บ้านฐานะกลางๆ มีกิน ไม่อด จนเพิ่งจะรู้ตอนโตว่าตอนนั้นที่บ้านคือ “เกือบแย่” แต่พ่อแม่ไม่เคยบอก...ที่บ้านตอนเด็กๆไม่มีแม่บ้านเรื่องงานบ้านจะช่วยกัน น้องชายคนรองก็จะคอยช่วยเราสองคนเป็นมือหนึ่งของแม่เรื่องงงานบ้านเลย งานบ้านจึงเป็นวิชาติดตัวมาถึงวันนี้โดยไม่รู้ตัว
วันหนึ่ง..ก็มีจุดเปลี่ยน ตอนเข้าเรียนมหาวิทยาลัย พ่อแม่ส่งทุกคนไปอยู่หอพักน้องคนเล็กสุดคือ ป.6 ก็ต้องไปอยู่หอของโรงเรียน พ่อแม่มีความจำเป็นต้องย้ายบ้านไปทำงานที่ไกลความเจริญออกไปอีก ไม่มีใครอยากไปอยู่จุดนั้นหรอก แต่..ลูก4คน ทำใหเพ่อแม่ต้องทำ เริ่มต้นจากติดลบ อดทน เสียสละ นั่นแหละพ่อแม่รุ่น 20 ปีที่แล้ว ทุกคนปรับตัวได้ดี ร้องไห้บ้าง คิดถึงบ้านบ้าง พ่อแม่มารับกลับบ้านเป็นเรื่องยากลำบาก ไม่ใช่พ่อแม่ไม่รักนะแต่ไกลมากขึ้น จากที่เคยอยู่บ้านห่างโรงเรียน 12กิโล(ก็ว่าไกลละ) ตอนนี้ถ้าจะกลับบ้านก็ประมาณ 300 กิโล (ทางหลวงชนบท) ลูกสาวคนโตคือ ดูแลน้องๆซึ่งน้องสองคนรองดูไม่มีปัญหาในการอยู่หอพักแต่อย่างใดอาจเป็นเพราะโตแล้ว..แต่น้องชายคนเล็กวัย 11 ขวบ กำลังเป็นวัยหัวเลี้ยวหัวต่ออยู่กับพ่อแม่มาตลอด ไม่เคยห่างบ้าน ไม่เคยค้างคืนที่ไหนคนเดียว (นอกจากเข้าค่าย) จึงไม่แปลกถ้ามันจะเป็นความรู้สึกที่น้องมักจะพูดว่า “คุกติดแอร์” คนที่ไม่เคยเป็นนักเรียนประจำไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกของการเป็น “นักโทษติดแอร์” มันฟังดูเลวร้าย ในความเป็นจริงมันไม่ไเ้แย่ขนาดนั้นแต่อย่างใดมันแค่เกิดกับเด็กอายุเพิ่งพ้นจะสิบขวดหมาดๆ แล้ว..วันหนึ่ง แม่ก็โทรมาหาที่หอพักมหาวิทยาลัยของพี่สาวคนโตคนนี้ เสียต้นสายพูดว่า...น้องหนีหอ ทั้งตกใจ ไม่เข้าใจ หลายความรู้สึกวนเวียนในสมอง หัวใจ (ติดตามต่อไป..ไปตากผ้าก่อนค่า)🤗👔👖👗👚👕
25รับชม
แสดงความคิดเห็นของคุณ...
