บางเรื่อง เราทำได้แค่ทำใจ เพราะมันเปลี่ยนแปลงไม่ได้
นิทานปรัมปราของชายตาบอด
เรื่อง ใครฆ่าท่านพ่อ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีท่านพ่อสะดุดเมล็ดถั่วตัวบิดจนสปินล้มหัวฟาดพื้นอยู่คนหนึ่ง
ซึ่งในระหว่างสปินก่อนจะล้มถึงพื้นท่านพ่อก็ได้สั่งเสียและบอกรักลูกชายในเวลาเสี้ยววินาที
"พ่อรักลูกนะ และขอเป็นกำลังใจให้ลูกสู้ชีวิตชูสองนิ้วแบบลิโพวิตันดี
แม้พ่อจะถูกฆาตรกรรมและคนร้ายยืนขำอยู่ข้างๆ เจ้าก็ไม่ต้องตามไปล้างแค้นให้พ่อหรอก
เพราะว่า... พ่อตายแล้วก็ไม่ต้องจ่ายหนี้"
หลังจากสั่งเสียเสร็จก็สปินตัวลื่นพื้นซ้ำอีกรอบ หัวกระแทกพื้นทำมุม 45 องศา เม็ดถั่วฝังเข้าไปในกบาลผ่านทางจมูก
ถั่วอีกเม็ดกระเด็นเข้าหูไปสะดุดหลอดลม ส่งผลให้ชักดิ้นชักงอ ชักกระแด็กๆ ตายคาที่
ลูกชายที่อยู่ในเหตุการณ์ก็รู้สึกขำ... เอ๊ย เสียใจมาก
แต่ผู้ที่ขำอย่างออกหน้าออกตา ขำไม่สนไม่หยุดแบบไม่สะดุดเพราะไม่กลัวปวดท้อง คือยมฑูตที่ยืนอยู่ข้างๆ พร้อมกับถือถุงถั่ววิเศษที่แอบแฮ๊บมาจากซุนโกคูนั่นเอง
แม้ไม่ต้องใส่แว่นและเก๊กหล่อแบบโคนันก็พอรู้ทันว่าคนที่ฆ่า(?) ท่านพ่อก็คือยมฑูตนั่นเอง
ยมฑูตพาดวงวิญญาณของท่านพอแล้วเดินจากไป
แม้จะแค้นจับใจแต่จะวิ่งไปทำอะไรก็ไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายเป็นยมฑูต? ไม่ใช่หรอก
เพราะอีกฝ่ายเดินลอยข้ามผ่านหน้าผาของน้ำตกไนแองการาอยู่นั่นเอง (ทำไมลื่นถั่วตายอย่างพิศดารแทนที่จะตกลงไปในน้ำตกฟระ)
ด้วยความคับแค้นใจที่พ่อตายและถูกทิ้งไว้โดยไม่มีตั๋วเครื่องบินกลับประเทศ แถมยังอยู่ใกล้การระบาดของโควิด
ลูกชายผู้สิ้นหวังเพราะไม่เหลือตังจึงสาบานว่าจะล้างแค้นยมฑูตให้ได้
เขาฝึกฝนตามถนนหนทาง เติบโตขึ้นด้วยเศษอาหารจากกองขยะ
และฝึกวิชาการต่อสู้กับบรรดาผู้ทวงนี้
จนสำเร็จเคล็ดวิชาหมัดอุดรอะไรวะ
และในที่สุด เขาก็ตามหายมฑูตจนเจอ
"วันนี้ล่ะเราจะล้างแค้น"
"เรื่องพ่อของเจ้าเรอะ"
"เรื่องที่ท่านลืมทิ้งพินัยกรรมไว้ให้ข้า"
"มันมีแต่หนี้สิน เจ้าจะแบกหนี้เพิ่มเพื่อ..."
"..... เอาเป็นว่าข้าจะล้างแค้นให้พ่อข้า"
ว่าแล้วลูกชายก็ฮุกใส่ยมฑูตอย่างไม่ยั้ง ฮุกท่อนฮุกท่อนฮุกท่อนฮุก ต่อยต่อเนื่องแบบไม่สะดุด ไม่หยุดพัก ไม่หายใจ
จนยมฑูตสะบักสะบอม ชุดคลุมขาดวิ่นราวผ้าขี้ริ้วและลงไปกองแน่นิ่งอยู่ที่พื้น
ลูกชายเตรียมเผด็จศึกด้วยท่าไม้ตายสุดยอดของหมัดอุดรอะไรวะ แต่ว่ายมฑูตนั้นไม่ตาย
เพราะไม่มีชีวิตตั้งแต่แรก จึงไม่สามารถฆ่าได้ แม้กายหยาบที่จับได้จะโดนทำลายจนแหลกเหลสดังฝุ่นทรายก็ยังไม่ตาย
"เจ้ารู้ไหมว่า แท้จริงแล้ว พ่อของเจ้าน่ะ ฆ่าตัวตายเอง"
"ม่ายยยยยยยย(ไม่)รู้"
"แต่สุดท้ายพ่อเจ้าก็จะตายอยู่ดีไม่ช้าก็เร็ว แถมพ่อเจ้าเป็นหนี้สินรุงรังอีรังตังนุงขนาดนี้ เจ้าคิดว่าเขามีปัญญาหาเงินมาใช้หนี้รึ
หากเขายังมีชีวิตอยู่ เผลอๆ ตัวเจ้าเองจะลำบากหาทางเอาตัวรอดมากกว่านี้อีกก็เป็นได้
บางเรื่องมันถูกกำหนดไว้แล้ว สายน้ำไหลจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำ เวลาไม่ไหลย้อนกลับ คนตายไปกลับมา เจ้าไม่สามารถสู้กับสัจธรรมได้หรอก"
พูดจบยมฑูตก็หยิบอะไรบางอย่างออกจากถุงถั่ววิเศษ โยนให้ลูกชาย
"เอ้าข้าให้เจ้า ข้าสอนเจ้าได้แค่นี้ล่ะ"
แล้วยมฑูตก็หายไป
ลูกชายหยิบของที่ยมฑูตโยนมาให้ มันคือซองยา เขามองดูแล้วอ่านที่เขียนไว้ว่า "ทัมใจ"
นานๆ มาเกรียน มากาวหนักๆ สักที สนุกไหมครับ
ก็อย่างที่สรุปไว้ท้ายเรื่อง
บางเรื่องเราแก้ไขอะไรไม่ได้ บางเรื่องผ่านมาแล้ว แถมยังปรับปรุงไม่ได้ บางเรื่องกำลังจะเกิดขึ้น แต่หมดทางหนี
เราก็ทำได้เพียงทำใจ ยอมรับ และก้าวต่อไปเท่านั้นครับ
คงไม่ถึงกับต้องให้ซองยากันหรอกนะ
Martin Zen
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
