สวัสดีวันศุกร์ ขึ้น5 ค่ำ เดือน 6ครับ
สิ่งที่ง่ายสำหรับมนุษย์คือ ตำหนิผู้อื่น
สิ่งที่ยากสำหรับมนุษย์คือ ชนะใจตัวเอง
สิ่งที่ดีงามสำหรับมนุษย์คือ การให้อภัย.
เรื่องเล่าจากมหากาพย์มหาภารตะ
หลังได้รับทุกอย่างคืนจากท้าวธฤตราษฎร
ยุษธิฐีระ กับน้องก็เดินทางกลับอินทรปัสถ์
ส่วน ทุรโยชน์ แกเม้งแตกเลย แกรีบเข้าไปตำหนิ บิดาของแก
ท่านพ่อท่านทำอย่างนี้ได้ยังไง คิดหรือว่าสิ่งที่ทำลงไปจะทำให้พวกมันหายโกรธ พอพวกมันกลับไปถึงมันอาจจะรีบยกทหารมาโจมตีเราก็
ได้ ท่านพ่อท่านทำอะไรลงไป กว่าเราจะได้ของ
ของมันมามันรำบาก แค่ไหน ท่านต้องรีบส่งคน
ไปตามมันกลับมาเดี๋ยวนี้เพื่อให้มัน มาเล่นสกา
อีกครั้ง ถ้ามันแพ้ ก็ให้พวกมันต้องลี้ภัย ไปอยู่
ป่า สิบสองปีและในปีที่สิบสามมันต้องปลอมตัว
ไม่ให้ใครจำได้ ถ้าถูกจับได้ ถือว่าพวกมันแพ้
ต้องลี้ภัยอีกสิบสองปี.
ท้าวธฤตราษฎร คิดตาม มองเห็นโอกาสที่จะได้สมบัติของพวกปาณฑพ กลับมาอีกครั้ง
ด้วยความละโมบ ของแก แกจึงจัดการตามนั้น
ทันที
ไม่ทันที่พวกปาณฑพ จะกลับถึงเมือง
ม้าเร็ว รีบมาแจ้งความว่า ท้าวธฤราษฤร มีบัญชา
ให้กลับไปยังหัสตินาปุระ เพื่อจะเล่นสกาเป็นการตัดสินอีกครั้ง
ยุษธิฐีระ รู้ชะตากรรม ของตัวเองและน้องทันที
ในคราวนี้ ผมไม่โทษ ยุษธิฐีระ เพราะเป็นไฟล์
บังคับ ยังไงก็ต้องไป ยังไงก็ต้องเล่น ยังไงก็ต้องแพ้ ยังไงก็ต้องสูญสิ้นทุกสิ่งอย่าง
อย่างนี้เรียกว่าชะตากรรมอย่างแท้จริง
เราลองมองภาพสิครับว่าระหว่างทุรโยชน์ กับ
ท้าวธฤตราษฎร ใครทำตามความต้องการของใครกันแน่ ในที่ผมมองผมว่า ทุรโยชน์ เป็นผู้กระทำ ภายใต้ ความต้องการของท้าวเธอ
ผู้ ปิดบังตัวเองด้วยความน่าสงสารเพราะตาบอด
แต่ความริษยา ละโมบ ซ่อนอยู่ภายในตาอันบอดสนิท ซึ่งถูกถ่ายทอดมายังลูกชายคนโตของแก
ไม่มีอะไรที่ต้องคาดเดา อีกต่อไป
พวกปาณฑพ แพ้แน่นอน อยู่แล้ว และต้องลี้ภัย
ตามสัญญา สิบสองปี และพรางตัวไม่ให้ใครจำได้
อีกหนึ่งปี ตามข้อตกลง
และก็เป็นไปตามนั้น พวกปาณฑพและพระนาง
เทราปที ต้องถอดเครื่องทรงทั้งหมดเปลี่ยน
เป็นหนังกวางและใบไม้แทนเพื่อเข้าไปอยู่ป่า
ตามข้อตกลง
พระนางเทราปที แกสยายผมไม่รวบเดินออกจากเมือง พร้อมสามีหั้งห้าของแก และแกสาปแช่ง ว่าต่อไปผู้หญิงเมืองนี้ต้องเป็นม่ายและสยาย
ผมออกไปตามหาศพสามีและลุกชายในสมรภูมิ
และผู้ทีจะรวบผมให้เธอ มีแต่ภีมะเท่านั้น และมือ
ต้องชะโลมไปด้วยเลือดจากหัวใจของเจ้าทุหศาสัน.
เป็นอันว่า ทั้งสองฝ่าย มีได้สิ่งที่ต้องการจากการ
ฉ้อฉล ริษยา ละโมบ และ ฝ่าย สาปแช่ง อาฆาต
เต็มรูปแบบ แล้ว และเป็นปัจจัยสู่ความหายนะ
ของทั้งสองฝ่ายในที่สุด
พูดถึงการลี้ภัย นานหลายปีแบบนี้ประเทศ
เราก็มีเหมือนกันเนอะ ไม่รู้ จะมาแบบ เดียวกัน
หรือเปล่า แต่เคร้าโครงเรื่อง มีคล้ายกัน
ในช่วงลี้ภัยได้ระยะหนึ่ง ในป่ากามัยยกะ
พระกฤษณะ ได้นำพี่น้องและกองทัพ มาหา
ยุษธิฐีระ และชวนให้ไปทำสงครามกับพวกเดานะ
แต่ถูกปฏิเสธ เพราะ ยุษธิฐีระ ไม่ต้องการผิดคำพูดตามข้อตกลง และเรื่องราวต่างๆ จะผ่านมาในชีวิต ของพวกปาณฑพ อีกมากมายในช่วง
สิบสามปีนี้ แล้วจะเล่าให้ฟังในตอนต่อไปขอรับ
สวนตอนนี้ เอวัง
ขอขอบคุณทุกท่านที่อ่านและติดตาม ขอรับ
ขอขอบคุณเรื่องเล่าจากมหากาพย์มหาภารตะ
ของ อาจารย์ วีระ ธีรภัทร ขอรับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
